πρημαίνω
Τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη. Τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ' ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. → Τo conquer yourself is the first and best victory of all, while to be conquered by yourself is of all the most shameful as well as evil
English (LSJ)
(πρήθω)
A blow hard, πρημαινούσας τε θυέλλας Ar.Nu.336: later c. acc., πρήμηνον ἀξίην φωνὴν σεωυτοῦ Herod.7.98.
German (Pape)
[Seite 699] blasen, heftig wehen; πρημαίνουσαι θύελλαι, Ar. Nubb. 335, Schol. u. Suid., von πρήθω ableitend, λαβρῶς φυσᾶν καὶ μαίνεσθαι.
Greek (Liddell-Scott)
πρημαίνω: (πρήθω) φυσῶ ἰσχυρῶς, πρημαινούσας τε θυέλλας Ἀριστοφ. Νεφ. 336.
French (Bailly abrégé)
souffler avec violence.
Étymologie: cf. πρήθω.
Greek Monolingual
Α
1. (για τον άνεμο) φυσώ, πνέω ισχυρώς, σφοδρώς
2. (με αιτ.) εντείνω, επιτείνω («πρήμηνον ἀξίην φωνὴν σεωυτοῦ», Ηρώνδ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Το ρ. παράγεται από τους τ. πρῆσμα, πρησμονή (< πίμπρημι) χωρίς το δυσερμήνευτο -σ- τών τύπων αυτών].
Greek Monotonic
πρημαίνω: (πρήθω), φυσώ δυνατά, σε Αριστοφ.
Russian (Dvoretsky)
πρημαίνω: сильно дуть, бушевать (πρημαίνουσα θύελλα Arph.).
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
πρημαίνω [~ πίμπρημι, ~ πρῆμα] hevig blazen.
