ὅπου

English (LSJ)

Ion. ὅκου, Relat., indirect interrog., and indef. Adv. of Place, correlat. to ποῦ:    I as a Relat., sts. c. gen. loci, τῆς πόλεως ὅπου κάλλιστον στρατοπεδεύσασθαι Pl.R.415d, cf. Hdt.2.172 ; ὅπου βούλοιτο τοῦ δρόμου X.HG2.4.27 ; ἔσθ' ὅπου in some places, A.Eu.517 (lyr.), Fr.302 : standing for the Relat. Adj., μέλη, ὅπου (i. e. ἐν οἷς) χελιδὼν ἦν τις ἐμπεποιημένη Ar.Av.1301 : with other Particles, ὅκου δή somewhere or other, Hdt.3.129 ; ὅπου ἄν wherever, with subj., IG 12.76.11, etc.; in Trag. the ἄν may be omitted, as ὅπου δ' Ἀπόλλων σκαιὸς ᾖ, τίνες σοφοί; E.El.972, etc. (never in Att. Prose): c. gen., ὅπου ἂν τύχῃ τῶν λεγομένων Pl.Prt.342e ; ὁπουοῦν anywheresoever, Id.Cra.403c ; ὅπουπερ c. opt., wherever, X.Cyr.3.3.5 ; ὅπου ποτέ S.OC 12 ; ὁπουδάν, = ὅπου δὲ ἄν, anywhere, D.C.Fr.109.21 ; ὁπουδήποτε, = ubicumque, Dosith.p.410 K. ; ὁπουδηποτοῦν anywheresoever, J.Ap. 2.15.    2 in indirect questions, ὄφρα πύθηαι πατρός, ὅπου κύθε γαῖα Od.3.16, cf. 16.306, S.OT924, etc.: with Verbs of motion in pregnant sense, ὅκου ἐτράπετο, οὐκέτι εἶχον εἰπεῖν Hdt.2.119 ; κεῖνος δ' ὅπου βέβηκεν, οὐδεὶς οἶδε S.Tr.40, v.l. in X.Cyr.3.1.37, etc.: in many passages editors have in this sense restd. ὅποι, mostly from codd. ; in repeating a question, ἡ Λακεδαίμων ποῦ 'στιν; Answ. ὅπου 'στίν; (do you ask) where it is? Ar.Nu.214 : c. gen., εἰδότες ὅκου γῆς εἴη Hdt.4.150, cf. Pl.R.403e.    II the strict local sense occasionally passes into,    1 a sense involving Time or Occasion, ὅ. τιν' ἴδῃ Thgn.922, cf. 999, X.HG3.3.6 ; σιγᾶν θ' ὅ. δεῖ καὶ λέγειν τὰ καίρια A.Ch.582, cf. Eu.277 ; οὐκ ἔσθ' ὅ. there is no case in which, i.e. in no case. S.OT448, Aj.1069, E.HF186, D.3.35 ; so ἔστιν ὅ.; as a question, Id.18.22.    2 of Cause, whereas, Hdt.1.68, 4.195, Antipho 1.7; ὅ. γὰρ ἐγὼ . . ὁμολογῶ D.21.205 ; ὅκου γε, Lat. quandoquidem or quippe, Hdt.7.118 ; ὅπου γε X.Cyr.2.3.11, etc.    B later as a demonstr. Adv., only in the phrase ὅ. μέν... ὅ. δέ . . here... there . ., Plu.2.427c, S.E.P.1.53, etc.

German (Pape)

[Seite 363] ion. ὅκου, correl. zu ποῦ, relativ u. indirect fragend, wo; Od. 3, 16 (ὅθι που, wo etwa, 19, 411); σιγᾶν θ' ὅπου δεῖ καὶ λέγειν τὰ καίρια, Aesch. Ch. 575, vgl. Eum. 267; ὅπου δώματ' ἐστὶν Οἰδίπου, Soph. O. R. 924, öfter; Plat. Gorg. 507 b u. sonst; – c. opt. in indirecter Rede; Soph. O. C. 12; εἰσάπαξ εἰπεῖν, ὅπου μηδεὶς ἐῴη, auch wenn keiner es erlaubte, wie ubi, Phil. 441; – mit ἄν und conj., in Beziehung auf die Gegenwart, ὅπου ἂν οἴηται ὄψεσθαι τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος, überall wo er meint, Plat. Phaedr. 251 e; – auch c. gen., τῆς ἑωυτοῦ χώρης οἰκῆσαι ὅκου βούλονται, Her. 1, 163; μὴ εἰδέναι ὅπου γῆς ἐστι, Plat. Rep. III, 403 e; ὅπου τῆς πόλεως ἵδρυται, IV, 429 a; ὅπου ἂν τύχῃ τῶν λεγομένων, Prot. 342 e. – Auch bei τίθημι, vgl. ponere in loco, ὅπου ἄν τις αὐτὰ θῇ, Plat. Euthyphr. 11 c, vgl. ibd. ὅπου ἂν ἱδρυσώμεθα αὐτόν; Soph. vrbdt auch κεῖνος ὅπου βέβηκεν, οὐδεὶς οἶδε, Trach. 40 (vgl. βαίνω). – Selten ist es causal zu nehmen, εἴπερ εἶδες τόπερ ἐγώ, κάρτα ἂν ἐθωΰμαζες, ὅκου νῦν οὕτω τυγχάνεις θώϋμα ποιεύμενος, da du jetzt schon, Her. 1, 68; so ὅπου γε Xen. Cyr. 2, 3, 11. 8, 4, 31; vgl. Antiph. 1, 7; Sp., wie Plut. Rom. 25. – Ἔσθ' ὅπου, es ist wo, es giebt Gegenden wo, d. i. hier u. da, an manchen Orten, alicubi, Eur. I. A. 929; οὐκ ἔσθ' ὅπου, in keinem Falle, Soph. O. R. 448 Ai. 1048. 1082; Eur. Herc. Fur. 186, niemals; – ὅπου μέν – ὅπου δέ, hier – dort, Plut. Def. or. 32; S. Emp. oft.

Greek (Liddell-Scott)

ὅπου: Ἰων. ὅκου, ἀναφορ. ἐπίρρ. τόπου (πρβλ. ὅθι, ὁπόθι), κυρίως γενικ. ἀχρήστου ἀντων., ἐξ ἧς παράγονται καὶ τὰ ὅπη, ὅποι, κτλ.· συσχετικὸν τοῦ ποῦ, καὶ ἐν χρήσει σχεδὸν ὡς τὸ οὗ. Ι. ὡς ἀναφορ., παρ’ Ἡροδ. καὶ Ἀττ.· - ἐνίοτε μετὰ γεν. τόπου, ὅπου φῆς, Λατ. ubi terrarum, Πλάτ. Πολ. 403Ε· τῆς πόλεως ὅπου κάλλιστον στρατοπεδεύσασθαι αὐτόθι 415D, πρβλ. Ἡρόδ. 2. 172· ὅπου βούλοιτο τοῦ δρόμου Ξεν. Ἑλλ. 2. 4, 27· - ἔσθ’ ὅπου, ἐνιαχοῦ, εἴς τινα μέρη, Λατ. est ubi, ὃ ἔστιν alicubi, Αἰσχύλ. Εὐμ. 517, Ἀποσπ. 287· οὐκ ἔστιν ὅπου· οὐδαμοῦ, Δημ. 38. 19· οὕτως, ἔστιν ὅπου ..., ἐν ἐρωτήσει, ὁ αὐτ. 232. 21, ἴδε κατωτ. 11. 2· - ἀντικαθιστᾷ τὴν ἀναφορικὴν ἀντωνυμίαν, μέλη, ὅπου (δηλ. ἐν οἷς) χελιδὼν ἦν τις ἐμπεποιημένη Ἀριστοφ. Ὄρν. 1301· μετ’ ἄλλων μορίων, ὅκου δή, κἄπου, Λατ. nescio ubi, Ἡρόδ. 3. 129· ὅπου ἂν ἢ ὅπουπερ ἄν, ὁπουδήποτε, μεθ’ ὑποτακτ., Τραγ.· παρ’ οἷς καὶ παραλείπεται τὸ ἄν, Πόρσ. εἰς Εὐρ. Ὀρ. 141, ἀλλ’ οὐδέποτε οὕτως ἐν τῷ πεζῷ λόγῳ· μετὰ γεν., ὅπου ἂν τύχῃ τῶν λεγομένων Πλάτ. Πρωτ. 342Ε· - ὁπουοῦν, Λατ. ubicunque, ὁ αὐτ. ἐν Κρατ. 403C· οὕτως, ὅπουπερ Ξεν. Κύρ. 3. 3, 5· ὅπου ποτὲ Σοφ. Ο. Κ. 12. 2) ἐπὶ πλαγίας ἐρωτήσεως, ὄφρα πύθηαι πατρὸς, ὅπου κύθε γαῖα Ὀδ. Γ. 16, πρβλ. Π. 306, Σοφ. Ο. Τ. 924, κτλ· - μετὰ ῥημάτων κινήσεως βραχυλογικῶς, ἀκριβῶς ὡς ἀντιστρόφως κεῖται τὸ ὅποι, μετὰ ῥημάτων στάσεως, ὅκου ἐτράπετο, οὐκέτι εἶχον εἶπαι Ἡρόδ. 2. 119· κεῖνος δ’ ὅπου βέβηκεν, οὐδεὶς οἶδε Σοφ. Τρ. 40, πρβλ. Αἴ. 1237, ἀλλ’ ἐν Ξεν. Κύρ. 3. 1, 37, Ἀπομν. 1. 6, 6, κτλ., οἱ ἐκδόται ἐπὶ ταύτης τῆς ἐννοίας ἀποκατέστησαν τὸ ὅποι, τὸ πλεῖστον ἐξ Ἀντιγράφων: - ἐπὶ ἐπαναλήψεως τῆς αὐτῆς ἐρωτήσεως, ἡ Λακεδαίμων ποῦ ’στιν; Ἀπόκρ. ὅπου ’στιν· (ἐρωτᾷς) ποῦ εἶναι; Ἀριστοφ. Νεφ. 214· - μετὰ γεν., εἰδότες ὅκου γῆς εἴη Ἡρόδ. 4. 150. ΙΙ. Ἐκ τῆς αὐστηρῶς τοπικῆς σημασίας ἡ λέξις μεταβαίνει ἐνίοτε,
1) εἰς σημασίαν ἐμφαίνουσαν χρόνον ἢ περίστασιν, ὡς τὸ Λατ. ubi, ὅπου τιν’ ἴδῃ Θέογν. 922, πρβλ. 999· σιγᾶν θ’ ὅπου δεῖ καὶ λέγειν Αἰσχύλ. Χο. 582, πρβλ. Εὐμ. 277, Ξεν. Ἑλλ. 3. 3, 6. 2) τρόπον, οὐκ ἔσθ’ ὅπου, δὲν ὑπάρχει τρόπος καθ’ ὅν..., ἀδύνατον εἶναι νά..., Σοφ. Ο. Τ. 448, Αἴ. 1069, Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 186. 3) αἰτίαν, ἀφοῦ, ἐπειδή, Λατ. quando, quoniam, Ἡρόδ. 1. 68, 4. 195, Ἀντιφῶν 112. 17· ὅπου γὰρ ἐγὼ ... ὁμολογῶ Δημ. 580. 17· οὕτως, ὅκου γε, Λατ. quandoquidem ἢ quippe, Ἡρόδ. 7. 118· ὅπουγε Ξεν. Κύρ. 2. 3, 11, κτλ.· ὅπου γε μὴ … Ἀριστ. Πολιτικ. 4. 7, 3. Β. Παρὰ μεταγεν. ὡς δεικτικὸν ἐπίρρ., μόνον ἐν τῇ φράσει, ὅπου μὲν ..., ὅπου δὲν ..., ἐνταῦθα μέν.., ἐκεῖ δέ..., Πλούτ. 2. 427C, κτλ.