παλαιόω
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος → Christ is risen from the dead, trampling down death by death, and upon those in the tombs bestowing life
English (LSJ)
aor.
A ἐπαλαίωσα LXXLa.3.4: pf. πεπαλαίωκα Ep.Hebr.8.13: (παλαιός):—make old, LXX Jb.9.5, al.:—mostly in Pass., decay through lapse of time, οἱ παλαιούμενοι νεκροί Arist.Mete.390a22; κηρὸς παλαιούμενος Id.HA557b6, al.; τὸ . . παλαιούμενον Pl.Smp.208b, cf. Ti. 59c; τὸ ἱερὸν πεπαλαιῶσθαι Sammelb.5827.11 (i B. C.); πεπαλαιωμένον ἔκπτωμα βραχίονος one which is of long standing, Hp.Art.7; γένος παλαιωθὲν ὑπὸ χρόνου D.H.3.10; πεπαλαιωμένε ἡμερῶν κακῶν LXX Su.52; of wine, become old, Thphr.CP6.7.5, Gal.14.14, al., Ath.1.33a. II abrogate, cancel, [διαθήκην] Ep.Hebr. l.c.
German (Pape)
[Seite 445] alt machen, Sp.; – pass. alt werden; κηρὸς παλαιούμενος, Arist. H. A. 5, 32; οἶνος παλαιωθείς, Ath. I, 27 b; daher veralten, τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν, Plat. Conv. 208 b; Tim. 59 c. – Wie antiquare, ein Gesetz abschaffen, N. T.; Plut. non posse 4.
Greek (Liddell-Scott)
πᾰλαιόω: ἀόρ. ἐπαλαίωσα Ἑβδ. (Θρῆνοι Ἱερεμ. Γ΄, 3)· πρκμ. πεπαλαίωκα, παλαιώνω, Ἑβδ. Ἰὼβ Θ΄, 5, ἔνθ’ ἀνωτ.)· - τὸ πλεῖστον ἐν τῷ παθ. (ἐνεστ.) γίνομαι παλαιός, κατατρίβομαι, φθείρομαι ἐκ τῆς ἡλικίας, Ἀριστοφ. Μετεωρ. 4. 12, 7, π. τὰ Ζ. Ἱστ. 5. 32, 2, κ. ἀλλ.· πεπαλαιωμένον ἔκπτωμα τοῦ βραχίονος, παλαιόν, Ἱππ. π. Ἄρθρ. 783, 38.
ΙΙ. ἐν τῷ παθ. ὡσαύτως, γίνομαι παλαιός ἢ ἄχρηστος, «ξεθυμασμένος», ἐπὶ οἴνου, Ἀθήν. 33Α· τὸ ... παλαιούμενον Πλάτ. Συμπ. 208Β, πρβλ. Τίμ. 59C. ΙΙΙ. ὡς τὸ Λατ. antiquare, καταργῶ, ἀκυρῶ νόμον, Καιν. Διαθ. (ἔνθ’ ἀνωτ.).
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
I. au pr. rendre vieux ; Pass.
1 devenir vieux, vieillir;
2 tomber en désuétude, passer, disparaître;
II. particul. abroger une loi.
Étymologie: παλαιός.
English (Strong)
from παλαιός; to make (passively, become) worn out, or declare obsolete: decay, make (wax) old.
English (Thayer)
παλαιῷ: perfect πεπαλαίωκα; passive, present participle παλαιουμενος; future παλαιωθήσομαι; (παλαιός);
a. to make ancient or old, the Sept. for בִּלָּה; passive to become old, to be worn out, the Sept. for בָּלָה, עָתַק: of things worn out by time and use, as βαλάντιον, ἱμάτιον, τό παλαιούμενον, that which is becoming old, Plato, symp., p. 208b.; Tim., p. 59c.).
b. to declare a thing to be old and so about to be abrogated: γηράσκω, at the end).
