τητάομαι
English (LSJ)
Dor. τατάομαι, (τήτη) Pass., only used in pres.,
A to be in want, σὺ δὲ τητᾷ Hes.Op.408; τὸ τητᾶσθαι privation, S.El.265; τητῶνται should be read for ἡττῶνται (or ἀπατῶνται) in X.Cyr.8.4.33.
2 elsewhere always c. gen., to be in want of, be deprived or bereft of, φίλων τατώμενος Pi.N.10.78, cf. E.Hel.274; [ἀνδρός], πατρός, νυμφίων, S.OC1618, E.Heracl.24, Hec.324; τῶν ἐμῶν τ. πρὸς τοῦ κακίστου S.Ph.383; ἀδέρκτων ὀμμάτων Id.OC1200; Ἑλλάδος τητώμενοι E.Heracl.31; χορῶν τ. Id.El.310; χαρμάτων τητώμεθα Id.Or. 1084; ῥυθμοῦ τε καὶ ἁρμονίας Pl.Lg.810b; εὐγενείας Arist.EN1099b2; ἔργου Jul.Or.4.134c.
Russian (Dvoretsky)
τητάομαι: дор. τᾱτάομαι
1 терпеть нужду, нуждаться Hes., Soph.;
2 не иметь, быть лишенным (τινος Pind., Soph., Eur., Plat., Arst.).
Greek (Liddell-Scott)
τητάομαι: Δωρ. τᾱτ-, (τήτη) Παθ. ἐν χρήσει μόνον ἐν τῷ ἐνεστ., στερίσκομαι, στεροῦμαι, σὺ δὲ τητᾷ, «τουτέστι στερίσκῃ» (Πρόκλ.), Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 406· τὸ τητᾶσθαι, στέρησις, Σοφ. Ἠλ. 265· ὁ Δινδ. προτείνει τητᾶσθαι ἀντὶ ἡττᾶσθαι ἐν Ξεν. Κύρ. 4. 8, 33. 2) ἀλλαχοῦ ἀεὶ μετὰ γεν., διατελῶ ἐν ἐλλείψει τινός, εἶμαι ἐστερημένος τινός, στεροῦμαι, φίλων τατώμενος Πινδ. Ν. 10. 146, Εὐρ. Ἑλ. 274· ἀνδρός, πατρός, νυμφίου τητώμενος Σοφ. Ο. Κ. 1618, Εὐρ. Ἡρακλ. 24, Ἑκάβ. 324· τῶν ἐμῶν τ. πρὸς τοῦ κακίστου Σοφ. Φιλ. 383· ἀδέρκτων ὀμμάτων τ. ὁ αὐτ. ἐν Ο. Κ. 1200· Ἑλλάδος τητώμενοι Εὐρ. Ἡρακλ. 31· χορῶν τ. ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 310· χαρμάτων τητώμεθα ὁ αὐτ. ἐν Ὀρ. 1084· ῥυθμοῦ τε καὶ ἁρμονίας Πλάτ. Νόμ. 810Β· εὐγενείας Ἀριστ. Ἠθικ. Νικ. 1. 8, 16.
Greek Monotonic
τητάομαι: Δωρ. τᾱτάομαι (τήτη)· Παθ. σε χρήση μόνο στον ενεστ.,
1. στερούμαι, σε Ησίοδ.· τὸ τητᾶσθαι, στέρηση, σε Σοφ.
2. με γεν., έχω έλλειψη κάποιου πράγματος, είμαι στερημένος ή στερούμαι (κυρίως λόγω θανάτου), στον ίδ., σε Ευρ.
Middle Liddell
τητάομαι, τήτη only used in pres.]
1. Pass., to be in want, suffer want, Hes.; τὸ τητᾶσθαι privation, Soph.
2. c. gen. to be in want of, be deprived or bereft of, Soph., Eur.
Frisk Etymology German
τητάομαι: {tētáomai}
Forms: dor. (Pi.) τατ-, nur Präsens, bes. Ptz. τητώμενος,
Grammar: v.
Meaning: entbehren, darben, beraubt sein (Hes. Op. 408, S., E., auch Pl., Arist. u.a.).
Derivative: Daneben τήτη· ἀπορία, ἔνδεια, στέρησις; τήτει· σπάνει (wie χήτει) H.
Etymology: Da das nur lexikalisch überlieferte τήτη als Rückbildung verdächtig ist (Schwyzer 501), wird τητάομαι unter die Verba auf -τάω einzureihen sein (Schwyzer 705). Aber auch bei dieser Beurteilung ist mit einer zugrunde liegenden nominalen Dentalableitung zu rechnen, wie sie in aksl. tatь m. Dieb u.a. (idg. *tā-t-i-) erscheint; s. τηΰσιος.
Page 2,895
