simultas
λόγῳ ἀναλίσκω τὸν χρόνον τῆς ἡμέρας → waste the day in idle talk, consume the duration of the day with talk
Latin > English
simultas simultatis N F :: enmity, rivalry; hatred
Latin > English (Lewis & Short)
sĭmultas: ātis (
I gen. plur. simultatium, Liv. 1, 60, 2; 3, 66, 4; 9, 38, 12; 28, 18, 12; 39, 5, 2; 39, 44, 9; Val. Max. 4, 2, 2; Auct. B. Alex. 49, 2: simultatum, Cic. Fl. 35, 87; Capitol. Ver. 9, 2), f. simul; therefore, orig., a coming together, encounter of two persons or parties; hence,
I A hostile encounter of two persons or parties, dissension, enmity, rivalry, jealousy, grudge, hatred, animosity (class.; syn.: aemulatio, odium, inimicitia; on account of the idea of reciprocity, most freq. in the plur.).
(a) Sing.: hic id metuit, ne illam vendas ob simultatem suam, * Plaut. Ps. 1, 3, 50; Ter. Phorm. 2, 1, 2; cf. gero, II. A.: huic simultas cum Curione intercedebat, Caes. B. C. 2, 25; cf.: cum quo si simultas tibi non fuisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1: sibi privatam simultatem cum Campanis nullam esse, publicas inimicitias esse, Liv. 26, 27, 11; cf.: simultas cum familiā Barcinā, id. 23, 13, 6: se numquam cum sorore fuisse in simultate, Nep. Att. 17, 1: simultate cum Fulviā socru exorta, Suet. Aug. 62: simultatem deponere, Cic. Att. 3, 24, 2; so (opp. gerere) Suet. Vesp. 6: multis simultatem indixerit, id. Ner. 25: dehinc ad simultatem usque processit, id. Tib. 51: ubi nulla simultas Incidit, Ov. R. Am. 661: inter finitimos vetus, Juv. 15, 33.—
(b) Plur.: qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset, Cic. Planc. 31, 76: exercere cum aliquo, id. Fl. 35, 88: gerere cum aliquo, Quint. 4, 1, 18: hi (centuriones) de loco summis simultatibus contendebant, Caes. B. G. 5, 44: simultates partim obscuras partim apertas suscepisse, Cic. Imp. Pomp. 24, 71; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19: simultates graves excipere, deponere, Suet. Caes. 73: simultates exercere ... alienarum simultatium cognitorem fieri, Liv. 39, 5, 2: simultates provocare, Quint. 12, 7, 3: facere, Tac. A. 3, 54: nutrire, id. H. 3, 53: subire pro aliquo, Plin. Ep. 2, 18: simultatibus alicujus dare aliquem, Tac. A. 16, 20: simultates finire, Liv. 40, 8, 9; 40, 46, 9; cf. dirimere, id. 28, 18, 2: paternas obliterare, id. 41, 24, 11: saepe simultates ira morata facit, Ov. Am. 1, 8, 82: nihil est simultatibus gravius, Sen. Ira, 3, 5, 6: erant inter Athenienses et Dorienses simultatium veteres offensae, Just. 2, 6, 16. —
II In Hyg., in gen., a strife, contest for a prize (syn. certamen): cum complures eam peterent in conjugium, simultatem constituit, se ei daturum, qui secum quadrigis certasset victorque exisset, Hyg. Fab. 84; 185: simultatem constituit, id. ib. 22 and 67.
Latin > French (Gaffiot 2016)
sĭmultās,¹⁰ ātis, f. (simul),
1 rivalité, compétition : in simultate esse cum aliquo Nep. Att. 17, 1, être en contestation avec qqn ; de locis summis simultatibus contendebant Cæs. G. 5, 44, 2, ils luttaient pour les grades militaires avec la plus ardente rivalité
2 inimitié, haine : sing., simultatem deponere Cic. Att. 3, 24, 2, faire trêve à son inimitié, cf. Cæs. C. 2, 25 || pl., simultates, quas mecum habebat, deposuit Cic. Planc. 76, il oublia ses différends avec moi ; simultates exercere cum aliquo Cic. Fl. 88, être en mauvais termes avec qqn
3 lutte, combat : Hyg. Fab. 84 ; 185.
Latin > German (Georges)
simultās, ātis, f. (= similitas, wie facultas st. facilitas), I) die Feindschaft gegen jmd., der uns gleich ist, das gespannte Verhältnis, die anhaltende Spannung, das Mißverständnis, die zwischen zweien (bes. in polit. Hinsicht) obwaltende Nebenbuhlerschaft, Rivalität, α) Sing.: amicitia et simultas, Sen.: simultas aemulatioque mutua, Gell.: inter finitimos vetus atque antiqua simultas, Iuven.: alci simultas cum alqo non est od. nulla est, Cael. in Cic. ep. u. Liv.: numquam cum sorore fuisse in simultate, Nep.: pro re publica simultatem gerere cum alqo, M. Anton. in Cic. ep.: alci simultas intercedit cum alqo, Caes.: simultas exoritur cum alqo, Suet.: simultatem deponere, Cic.: nemo umquam te placavit inimicus, qui ullas resedisse in te simultatis reliquias senserit, Cic. – β) Plur.: ultores veterum simultatium, Liv.: de locis (höchsten Stellen) summis simultatibus contendere, Caes.: erant inter Athenienses et Dorienses simultatium veteres offensae, Iustin.: simultates exercere cum libertis, Cic.: suas simultates pro magistratu exercere, Liv.: privatas multorum simultates finitas esse, Liv.: qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset, Cic.: simultates dirimere, Cic.: bono publico sibi proprias simultates irritare, Liv.: graves simultates callide nutrire, Tac.: suo beneficio paternas simultates oblitterare, Liv.: ponere simultates, Liv.: non modo offensas verum etiam simultates pro alqo subire, Plin. ep.: multas simultates partim obscuras partim apertas suscepisse, Cic.: ex quibus non nullas simultates susceptas habemus, Cic.: susceptis propriis simultatibus, Plin. ep. – II) der Wettkampf, Wettstreit, Hyg. fab. 22 u.a. – / Genet. Plur. oft simultatium, zB. Auct. b. Alex. 49, 2. Liv. 1, 60, 2. Val. Max. 4, 2, 2. Iustin. 2, 6, 16. Vgl. Drak. Liv. 9, 38, 12.
