διάζευξις

English (LSJ)

διαζεύξεως, ἡ,
A disjoining, parting, τοῦ σώματος Pl.Phd. 88b; δ. τε καὶ σύζευξιν ποιεῖσθαι Id.Lg.930b; ἡ διάζευξις τῶν γυναικῶν = sequestration of women, in Crete, Arist.Pol.1272a23.
2 Musical term, disjunction of two tetrachords, Plu.2.491a, Cleonid.Harm.10, etc.
3 Gramm., disjunction, κατὰ διάζευξιν παραλαμβάνεσθαι A.D.Synt.125.12: in Logic, συμπλοκαὶ καὶ διαζεύξεις Plu.2.1011a.
4 Medic., κατὰ διάζευξιν = by exclusive reckoning, Gal.18(2).232, al.

Spanish (DGE)

διαζεύξεως, ἡ
1 desunión, separación (ἡ ψυχή) μὴ ἐν τῇ νῦν τοῦ σώματος διαζεύξει ... ἀπόληται Pl.Phd.88b, op. σύνθεσις: τῶν μέρων σύνθεσις τε καὶ διάζευξις Pamph.Mon.Solut.6.121, cf. Gr.Naz.M.35.988C, Hsch.
•separación, alejamiento ἡ τοῦ ἠγαπημένου διάζευξις Gr.Nyss.M.46.108A
•de los esposos separación, divorcio τῆς συγκαταγηράσεως ἕνεκα καὶ ἐπιμελείας ἀλλήλων τὴν διάζευξίν τε καὶ σύζευξιν ποιεῖσθαι χρέων Pl.Lg.930b, cf. Arist.Pol.1272^a23, I.AI 11.195, Iust.Nou.22.20
•ref. a períodos críticos de las enfermedades ἀριθμεῖσθαι τὰς ἑβδομάδας ... κατὰ διάζευξιν op. συνάφεια Gal.18(2).232, cf. 233.
2 gram. disyunción (σύνδεσμοι) κατὰ διάζευξιν παραλαμβανόμενοι (conjunciones) utilizadas como disyunción, e.e. disyuntivas, A.D.Synt.125.12, cf. Gramm.Pap.1.57
•en dialéctica συνδέσμων δεῖσθαι πρὸς τὰς τῶν ἀξιωμάτων συναφὰς καὶ συμπλοκὰς καὶ διαζεύξεις Plu.2.1011a.
3 mús. disyunción entre dos tetracordios, Aristox.Harm.73.7, Cleonid.10, en las escalas, Aristox.Harm.22.17, Plu.2.491a, Aristid.Quint.14.3, Anon.Bellerm.65.

French (Bailly abrégé)

διαζεύξεως (ἡ) :
disjonction, désunion, séparation.
Étymologie: διαζεύγνυμι.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

διάζευξις διαζεύξεως, ἡ [διαζεύγνυμι] scheiding, isolement.

German (Pape)

ἡ, Trennung, Gegensatz σύζευξις, Plat. Legg. XI.930b; ἡ τοῦ σώματος, vom Körper, Phaed. 88b. In der Musik im Gegensatz von συναφή, Plut. frat. am. 20.

Russian (Dvoretsky)

διάζευξις: διαζεύξεως ἡ
1 разделение, отделение (τῆς ψυχῆς τοῦ σώματος Plat.);
2 расторжение брака, развод (τῶν γυναικῶν Arst.);
3 грам. разделение, разделительность (τῶν ἀξιωμάτων διαζεύξεις Plut.);
4 муз. несовпадение (φθόγγοι διάζευξιν ποιοῦσιν Plut. - см. διαζεύγνυμι 1 в конце).

Greek Monolingual

η (AM διάζευξις)
1. η διάκριση, η διαφοροποίηση σε δύο ανόμοια ή αντίθετα μέρη
2. το διαζύγιο, η διάλυση του γάμου
αρχ.-μσν.
διάλυση, λύση συμφωνίας, συνθήκης κ.λπ.
αρχ.
1. η αποχή από γυναίκα
2. ο συνδυασμός δύο τετραχόρδων κατά το «διαζευγμένον σύστημα».

Greek Monotonic

διάζευξις: διαζεύξεως, ἡ, αποχωρισμός, διαχωρισμός, διάλυση, διαζύγιο, σε Πλάτ.

Greek (Liddell-Scott)

διάζευξις: διαζεύξεως, ἡ, τὸ διαχωρίζειν, διαχωρισμός, ἀντίθ. σύζευξις, Πλάτ. Φαίδωνι 88Β· δ. ποιεῖσθαι, = διαζευγνύναι ὁ αὐτ. Νόμ. 930Β· ἡ δ. τῶν γυναικῶν, ἐν Σπάρτῃ, Ἀριστ. Πολ. 2. 10, 9. 2) ὡς μουσικός ὅρος, ἡ διάζευξις δύο τετραχόρδων, ἀντίθ. συναφή, Πλούτ. 2. 491Α, κτλ.· ἴδε διαζεύγνυμαι 2.

Middle Liddell

διάζευξις, διαζεύξεως [from διαζεύγνῠμαι]
a disjoining, parting, Plat.