ἀνέξοδος

English (LSJ)

ον,

   A with no outlet, not to be got out of impassable, Ἀχέρων Theoc.12.19; δυσχωρίαι D.H.3.59; λαβύρινθος AP12.93 (Rhian.).    2 ἡμέρα ἀ. unfit for an expedition, Plu.2.269e.    II of persons, conditions, etc., not coming into public, unsocial, ib.242e, 426b, etc.; βίος 1098d; διάνοια 610a; λόγοι ἀ. without practical result, 1034b.

German (Pape)

[Seite 224] ohne Ausgang, wo man nicht herauskommen kann, λαβύρινθος Rhian. 4 (XII, 93); Theocr. 12, 19; δυσχωρίαι D. Hal. 3, 59; ohne Erfolg, od. nicht für's Publikum taugend, καὶ ἀπολίτευτος λόγος Plut. stoic. rep. 5; ἡμέρα, Tag, an dem man keinen Feldzug beginnt, Qu. Rom. 25.

Greek (Liddell-Scott)

ἀνέξοδος: -ον, ὁ ἄνευ ἐξόδου, ἐξ οὗ δὲν δύναταί τις νὰ ἐξέλθῃ, ἀδιάβατος, Λατ. irremeabilis. Ἀχέρων Θεόκρ. 12. 19· δυσχωρίαις Διον. Ἀρ. Ρ. 3. 59· λαβύρινθος Ἀνθ. Π. 12. 93. 2) ἡμέρα ἀν., ἀκατάλληλος πρὸς ἐκστρατείαν ἢ ἐκδρομήν. Πλούτ. 2. 296E. II. ἐπὶ προσώπων ἢ καταστάσεως, κτλ., ὁ μὴ ἐξερχόμενος εἰς τὸ δημόσιον, ἀκοινώνητος, αὐτόθι 242Ε, 426Β κτλ., βίος 1098D, διάνοια 610Α· λόγοι ἀνέξοδοι, ἄνευ πρακτικοῦ ἀποτελέσματος, 1034Β.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
1 sans issue;
2 qui ne sort plus, qui ne se produit pas en public ; peu sociable, sauvage;
3 ἀνέξοδος ἡμέρα jour où l’on ne peut se mettre en route, ni entreprendre une expédition.
Étymologie: ἀ, ἔξοδος.

Spanish (DGE)

-ον
A Ide n. de lugar y tiempo
1 de lugares imposible de volver a cruzar (hacia atrás) Ἀχέρων Theoc.12.19
•que no tiene salida λαβύρινθος Rhian.71.1, δυσχωρίαι D.H.3.59.
2 de tiempo impropio para realizar una expedición ἡμέρα Plu.2.269e.
II de pers.
1 incapaz de salir μὴ ... χειμὼν αἰφνιδίως γενόμενος ἀνεξόδους ἡμᾶς ποιήσῃ Vit.Aesop.G 59
•incapaz de escapar ψυχή Ps.Naas.
2 insociable βίος ἀ. Plu.2.1098d, cf. 2.242e, 426b.
III de abstr. que no circula ὁ πλοῦτος D.Chr.4.100
•oculto διάνοια Plu.2.610a
•sin resultado práctico, sin utilidad λόγοι Plu.2.1034b, cf. E.Fr.3 incertae sedis M., Plu.2.679b.
B subst. mendigo Ath.Al.H.Ar.13.3.

Greek Monolingual

-η, -ο (Α ἀνέξοδος, -ον)
νεοελλ.
1. αυτός που δεν ξοδεύει πολλά, φειδωλός
2. αυτός που δεν στοιχίζει τίποτε, που είναι δωρεάν
αρχ.
1. εκείνος που δεν έχει έξοδο, εκείνος από όπου δεν είναι δυνατόν να βγει κανείς, αδιάβατος
2. (για ημέρα) ακατάλληλος, μη ευνοϊκός
3. (για πρόσωπα ή καταστάσεις) ακοινώνητος, μοναχικός, περιορισμένος
4. μάταιος, χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα.
[ΕΤΥΜΟΛ. Το αρχ. ανέξοδος < αν- στερ. + έξοδος, ενώ το νεοελλ. ανέξοδος < αν- στερ. + έξοδο(ν). Η λ. με τη νεοελληνική της σημασία μαρτυρείται από το 1889 στο Ελληνογαλλικό Λεξικό του Νικόλαου Κοντόπουλου].

Greek Monotonic

ἀνέξοδος: -ον, αυτός που δεν έχει έξοδα, που δεν επιτρέπει επιστροφή ή γυρισμό, Λατ. irremeabilis, σε Θεόκρ.