ὁλοκληρία

English (LSJ)

ἡ,

   A completeness or soundness in all parts, τοῦ σώματος, τῶν αἰσθητηρίων, Chrysipp.Stoic.3.33, Plu.2.1041f : abs., Act.Ap.3.16, Plu.2.1063f, Demetr.Eloc.3, SIG1142 (Phrygia, i/ii A. D.), POxy.123.6(iii/iv A. D.).

German (Pape)

[Seite 325] ἡ, die Ganzheit, Vollständigkeit, Unversehrtheit in allen Theilen, Sp., wie Plut. adv. Stoic. 11; LXX. u. N. T., das ganze Erbtheil.

Greek (Liddell-Scott)

ὁλοκληρία: ἡ, τὸ πλῆρες ἢ ἡ ἀκεραιότης εἰς ὅλα τὰ μέρη, τῶν αἰσθητηρίων, τοῦ σώματος Πλούτ. 2. 1041F, 1047E· ἀπολ., αὐτόθι 1063F, Καιν. Διαθ.

French (Bailly abrégé)

ας (ἡ) :
état d’une chose entière, ensemble complet, intégrité ; état sain.
Étymologie: ὁλόκληρος.

English (Strong)

from ὁλόκληρος; integrity, i.e. physical wholeness: perfect soundness.

English (Thayer)

ὁλοκηριας, ἡ (ὁλόκληρος, which see), Latin integritas; used of an unimpaired condition of body, in which all its members are healthy and fit for use; Vulg. integra sanitas (A. V. perfect soundness): ὑγίεια, Plutarch, mor., p. 1063f.; with τοῦ σώματος added, ibid., p. 1047e.; cf. (Diogenes Laërtius 7,107; corporis integritas, equivalent to health, in Cicero, de fin. 5,14, 40; the Sept. for מְתֹם, Isaiah 1:6).

Greek Monolingual

η (ΑΜ ὁλοκληρία) ολόκληρος
νεοελλ.
φρ. «καθ' ολοκληρίαν» — εντελώς, εξ ολοκλήρου
μσν.-αρχ.
η ολότητα, το πλήρες, το σύνολον, η ακεραιότητα σε όλα τα μέρη, η πληρότητα («μέρους τινός ὑποσπωμένου ἐκ τῆς κατὰ γένος ὁλοκληρίας», Ευστ.).