reputo

Latin > English

reputo reputare, reputavi, reputatus V :: think over, reflect

Latin > English (Lewis & Short)

rĕ-pŭto: āvi, ātum, 1, v. a.,
I to count over, reckon, calculate, compute (syn.: numero, expendo).
I Lit. (mostly post-Aug.): solis defectiones, Cic. Rep. 1, 16, 25: tempora, Tac. H. 2, 50: annos infantiae, Plin. 7, 50, 51, § 167: alimenta, Dig. 3, 5, 34: sumptus litis et viatica, ib. 27, 3, 1: (vir) reputaturus patri, quod eo nomine praestiterit, to charge in account, charge to, ib. 11, 7, 17.—
II Trop.
   A To think over, ponder, meditate, reflect upon (freq. and class.; a favorite word of Sall. and Tac.; not used by Cæs.; syn.: cogito, delibero): non reputat laboris quid sit, Nec, aequom anne iniquom imperet, cogitabit, Plaut. Am. 1, 1, 18; cf.: haec ille reputans et dies noctesque cogitans, Cic. Deiot. 13, 38: magis quam id reputo, tam magis uror, Plaut. Bacch. 5, 1, 5: humanae vitae varia reputantes mala, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115: horum nihil, id. N. D. 2, 46, 119: scelera sua, Tac. A. 2, 67: infirmitatem suam, id. H. 2, 16: adversa, id. ib. 2, 74: vim Romanam, id. ib. 4, 21 et saep.: ipsus secum eam rem reputavit viā, Ter. And. 2, 6, 11: dum haec mecum reputo, id. Eun. 3, 5, 44; Sall. C. 52, 2; Tac. A. 15, 54; cf.: facinus suum cum animo, Sall. J. 13, 5; 70, 5; 85, 10; Lact. 4, 1, 1: sed hoc animo reputet, nostras nunc manus intueri senatum, Liv. 21, 41, 16: in animo reputare, Sulp. Sev. Chron. 1, 24, 7; v. also in the foll.—With obj.-clause: cum tibi nihil merito accidisse reputabis, Cic. Fam. 5, 17, 5; Tac. A. 6, 30 fin.; 11, 28; 12, 51 fin.; id. H. 1, 70; 3, 8; Suet. Aug. 28.— With rel.clause: te moneo, hoc etiam atque etiam ut reputes, quid facere expetas, Plaut. Trin. 3, 2, 48: quid ille vellet, Cic. Fam. 1, 9, 6: cum secum ipse reputaret, quam gravis casus in servitium ex regno foret, Sall. J. 62, 9: proinde reputaret cum animo suo, praemia an cruciatum mallet, id. ib. 70, 5; cf. id. ib. 85, 10.— Absol.: vere reputantibus Galliam suismet viribus concidisse, if we consider it rightly, Tac. H. 4, 17.—
   B (Late Lat.) To impute, ascribe: alicui nec bona opera nec mala, Tert. Res. Carn. 16: reputaturus patri, quod eo nomine praestiterit, Dig. 11, 7, 17: et reputatum est ei ad justitiam, Vulg. 1 Macc. 2, 52; id. Rom. 4, 3.

Latin > French (Gaffiot 2016)

rĕpŭtō,¹⁰ āvī, ātum, āre, tr.,
1 supputer, calculer, compter : Cic. Rep. 1, 25 ; Tac. H. 2, 50
2 examiner, méditer, réfléchir : Pl. Amph. 172 ; Cic. Dej. 38 ; Nat. 2, 119 || [avec prop. inf.] songer que, se dire que : Cic. Fam. 5, 17, 5 ; [avec interr. indir.] Cic. Fam. 1, 9, 6 || [avec secum ] Ter. Eun. 592 ; Cic. Sen. 32 ; Sall. C. 52, 2 ; Tac. Ann. 15, 54 ; cum animo ] Sall. J. 13, 5 ; 70, 5 ; 85, 10 ; animo ] Liv. 21, 41, 16, même sens.

Latin > German (Georges)

re-puto, āvī, ātum, āre, I) rechnen, berechnen, annos, Plin.: tempora, Tac.: ex hoc die superiores solis defectiones usque ad illam, quae etc., Cic. de rep. 1, 25. – II) übtr.: A) überdenken, erwägen, horum nihil umquam, Cic.: infirmitatem suam, Tac.: cum animo facinus suum, mit sich zu Rate geben über usw., Sall.: u. so haec cum animo suo, Plaut. (und so dicam, quid animo meo reputem, Fronto): multa secum, bei sich (in der Stille), Nep. – m. folg. Infin., Solin. praef. § 1. – m. folg. Acc. u. Infin., cum tibi nihil merito accĭdisse reputabis, Cic.: si cotidie fecisse te reputes, Plin. ep.: illic Caecinam genitum (esse), Tac.: ne cum animo tuo reputes cotidiano te mendacio astringi, Fronto. – m. folg. indir. Fragesatz, nec reputas, cur milia multa animarum conveniant, Lucr.: non reputans, quid ille mallet, Cic.: reputaret cum animo praemia an cruciatum vellet, Sall.: nec iniuriā ex his, quae tribuisset sibi, quam mutabilis esset, reputabat, schloß aus dem, was usw., Curt. – absol., apud te ipse reputa, Fronto de eloqu. p. 148, 11 N.: vere reputantibus Galliam suismet viribus concĭdisse, wenn man's recht erwäge, Tac. hist. 4, 17. – B) anrechnen, zurechnen, alci nec bona opera nec mala, Tert. de res. carn. 16: si illis reputamur, Tert. de orat. 7 (vgl. scorp. 6): reputaturus patri, quod eo nomine praestiterit, Papin. dig. 11, 7, 17.