οἰκτροχοέω
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
φωνήν, pour forth a piteous strain, Ar.V.555.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
se répandre en lamentations.
Étymologie: οἰκτρός, χοή.
Russian (Dvoretsky)
οἰκτροχοέω: разливаться в жалобах: οἰ. φωνήν Arph. жалобно молить.
Greek (Liddell-Scott)
οἰκτροχοέω: φωνήν, ἐκπέμπω θλιβερὸν ᾆσμα, Ἀριστοφ. Σφ. 555.
Greek Monotonic
οἰκτροχοέω: μέλ. -ήσω (χέω), εκφέρω θλιβερή ωδή, σε Αριστοφ.
