δαπανηρός

English (LSJ)

ά, όν, of men,
A lavish, extravagant, costly, Pl.R.564b, X.Mem.2.6.2; εἰς ἑαυτόν, εἰς ἀκολασίαν, Arist.EN1123a4, 1119b31.
II of things, expensive, πόλεμος D.5.5; λειτουργία Arist. Pol.1309a18, cf. EN1122a21: Comp. δαπανηρότερα, λειτουργήματα Jul. Or.1.21d. Adv. δαπανηρῶς = at great expense X.HG6.5.4.
III consuming, πῦρ Ph.2.91.

Spanish (DGE)

-ά, -όν
I 1de pers. gastador, pródigo τὸ τῶν ἀργῶν τε καὶ δαπανηρῶν ἀνδρῶν γένος Pl.R.564b, cf. X.Mem.2.6.2, D.39.26, οὐ γὰρ εἰς ἑαυτὸν δ. ἀλλ' εἰς τὰ κοινά Arist.EN 1123^a4, τοὺς ... εἰς ἀκολασίαν δαπανηρούς los que gastan con desenfreno Arist.EN 1119^b31, cf. Plu.Per.36, Vett.Val.374.33.
2 de cosas dispendioso, costoso, caro λειτουργία Arist.Pol.1309^a18, (πράξεις) Arist.EN 1122^a22, πόλεμος D.5.5, Plu.Arist.24, δαπανηρότερα τούτων σοφιζόμενος maquinando cosas más costosas que ésas Plu.Alex.72, εἰκόνες D.C.52.35.3, Iul.Or.1.21d, δάπανος γὰρ (τουτέστι δαπανηρά) ἡ ἐλπίς Sch.Th.5.103, δοκεῖ γὰρ δαπανηρὸν εἶναι ἵππους τρέφειν Sch.Ar.Nu.12c.
3 destructor πῦρ Ph.2.91.
II adv. δαπανηρῶς = pródigamente, μὴ δαπανηρῶς = sin mucho gasto X.HG 6.5.4, πρυτανεύσαντα δὶς δ. TAM 2.197, cf. 834.7 (ambas Licia, imper.).

German (Pape)

[Seite 522] 1) Aufwand machend, verschwenderisch, Plat. Rep. VIII, 564 b; Xen. Mem. 2, 6, 2 u. Folgde. – 2) von Sachen, Aufwand erfordernd, kostspielig, πόλεμος Dem. 5, 5; λειτουργίαι Arist. Pol. 5, 8. – Adv., Xen. Hell. 6, 5, 4.

French (Bailly abrégé)

ά, όν :
1 dépensier, prodigue;
2 dispendieux, coûteux.
Étymologie: δαπάνη.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

δαπανηρός -ά -όν [δαπάνη] verkwistend:. τοὺς... εἰς ἀκολασίαν δαπανηρούς lieden die om hun onmatigheid te bekostigen verkwistend zijn Aristot. EN 1119b31. kostbaar:. δ. λειτουργία een kostbare publieke dienst Aristot. Pol. 1309a18.

Russian (Dvoretsky)

δᾰπᾰνηρός: 3
1 требующий больших затрат, дорого стоящий, разорительный (πόλεμος Dem.; πράξεις, λειτουργίαι Arst.);
2 любящий тратить, расточительный Xen., Plat., Arst., Dem.

Greek Monolingual

-ή, -ό (AM δαπανηρός, -ά, -όν) δαπάνη
1. όποιος απαιτεί μεγάλη δαπάνη ή πολλά έξοδα
2. (για πρόσωπα) αυτός που ξοδεύει πολλά, ο σπάταλος
αρχ.
φρ. «δαπανηρὸν πῡρ» — φωτιά που εξαφανίζει, που καταστρέφει.

Greek Monotonic

δᾰπᾰνηρός: -ά, -όν (δαπανάω),
I. λέγεται για πρόσ., σπάταλος, πολυδάπανος, σε Πλάτ., Ξεν.
II. λέγεται για πράγματα, ακριβός, με υψηλή τιμή, πολυτελής, πολυέξοδος, σε Δημ., Αριστ.· επίρρ. δαπανηρῶς, σε Ξεν.

Greek (Liddell-Scott)

δᾰπᾰνηρός: -ά, -όν, ἐπὶ ἀνθρώπων, δαψιλής, πλουσιοπάροχος, ἄσωτος, Πλάτ. Πολ. 564Β, Ξεν. Ἀπομν. 2. 6, 2· εἰς ἑαυτὸν Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 4. 2, 15, πρβλ. 4. 1, 3 καὶ 35. ΙΙ. ἐπὶ πραγμάτων, πολυδάπανος, πολλὴν δαπάνην ἀπαιτῶν, Λατ. sumptuosus, πόλεμος Δημ. 58. 6· λειτουργία Ἀριστ. Πολ. 5. 8, 20, πρβλ. Ἠθ. Ν. 4. 2, 1. ― Ἐπίρρ. –ρῶς Ξεν. Ἑλλ. 6. 5, 4.

Middle Liddell

δαπανάω
I. of men, lavish, extravagant, Plat., Xen.
II. of things, expensive, Dem., Arist.:—adv. -ρῶς, Xen.

English (Woodhouse)

costly, expensive, extravagant, spending too much