αὖ

English (LSJ)

Adv. of repeated action,

   A again, anew, afresh, once more, Il.1.540, etc.: freq. after numerals, δεύτερον αὖ, τρίτον αὖ, etc., Hom.; τὸν δὲ πέμπτον αὖ λέγω A.Th.526, cf. Ch. 1066 (lyr.); in a question, expressing impatience, τίς δὴ αὖ τοι . . ; Il.1.540.    II generally, again, i.e. further, moreover, ib.2.493, etc.; καὶ ἔτι γε αὖ Pl.Tht. 192b.    2 on the other hand, following δέ, τούτῳ μὲν . . τούτῳ δ' αὖ . . Il.4.417; also, in turn, οἳ δ' ἄρα . . Ἠλίδα δῖαν ἔναιον . . τῶν αὖ τέσσαρες ἀρχοὶ ἔσαν ib.2.618; ἥξει γὰρ ἄλλος αὖ τιμάορος A.Ag.1280: hence = δέ, even when μέν precedes, Il.11.109, Od.4.211; freq. joined with δέ, ὃν δ' αὖ δήμου τ' ἄνδρα ἴδοι Il.2.198; ὦ πολλὰ μὲν τάλαινα πολλὰ δ' αὖ σοφή A.Ag.1295, cf. Eu.954 (lyr.); ὁ μὲν ἥμαρτε ὁ δ' αὖ . . κατειργάσατο X.Cyr.4.6.4; οὐκ . . οὐδ' αὖ S.OT1373, El.911, cf. Pl.Tht.160b: with τε, X.Cyr.1.1.1, Pl.Prt.326a, etc.    III in pleon. phrases, esp. in Trag. (v. αὖθις, ἔμπαλιν, πάλιν), μάλ' αὖ A.Eu.254, S.El.1410.    IV on the contrary, ἆρ' ὀρθῶς . . ἢ αὖ; Pl.R.468a.    V of Place, backward, only in the incorrect orthography αὖ ἔρυσαν, cf. αὐερύω.—Not placed first in a sentence. [ᾰυ before a vowel, Pl.Com.153.3, Archestr. ap. Ath.6.300e (both hex.).] (Cf. αὐτάρ, αὖτε, αὖτις, Lat. aut.)

German (Pape)

[Seite 390] 1) örtlich, zurück, rückwärts, αὖ ἐρύω, was auch zusammengeschrieben wird, αὐερύω, s. unten. – 2) zeitlich, die Wiederholung einer Handlung ausdrückend: wieder, wiederum, von Hom. an bei allen Schriftstellern, auch mit den Zusätzen νῦν αὖ, τὸ δεύτερον αὖ, τὸ τρίτον αὐ. Auch καί findet sich in demselben Satze, καὶ αὕτη αὖ ἄλλη πρόφασις ἦν Xen. An. 1, 1, 7. 1, 9, 19. In Fragen u. Ausrufungen, auch von neuen Handlungen, die früheren bloß ähnlich sind, mit dem Ausdruck des Unwillens, τίς δ' αὖ τοι – συμφράσσατο βουλάς; Il. 1, 540; καὶ νῦν τί τοῦτ' αὖ φασι –; Soph. Ant. 7; vgl. Phil. 1078. – 3) dagegen, gegenseitig, gleichfalls, ἐγὼ γὰρ ἡγεμὼν σφῷν αὖ πέφασμαι καινός Soph. O. C. 1540; μήτ' αὐτὸς οἴου δεῖν πρὸς ἐμὲ παίζειν, μήτ' αὖ τὰ παρ' ἐμοῦ ἀποδέχου ὡς παίζοντος Plat. Gorg. 500 b, vgl. Xen. An. 2, 5, 26; dagegen, umgekehrt, τὸ γιγνώσκειν εἴπερ ἔσται ποιεῖν τι, τὸ γιγνωσκόμενον ἀναγκαῖον αὖ συμβαίνει πάσχειν Plat. Soph. 248 e. – 4) geradezueinen Gegensatz ausdrückend, dagegen, aber, Il. 4, 417; Aesch. Spt. 224 u. sonst; auch in Prosa; häufig werden δ' αὖ verbunden bei Hom. u. Tragg., z. B. Aesch. Ag. 1268; in Aufzählungen, wie ἐκ μὲν –, ἐκ δὲ –, ἐκ δ' αὖ, Hermipp. Ath. I, 27 e; auch in Prosa, Xen. An. 1, 10, 5; es entspricht dah. auch einem vorangehenden μέν, Il. 11, 109; Od. 4, 211; zuweilen auch bei den Attikern, s. Herm. zu Viger. p. 780. Auch ἀλλ' αὖ, Plat. com. B. A. 384. – 5) Oft bezeichnet es bloß einen Fortgang der Rede, ferner nun, Iliad. 5, 1; Aesch. Spt. 508 u. in Prosa; auch = δή, also, Il. 2, 493. 618. Bei den Attikern finden sich noch folgende Häufungen: αὖθις αὖ πάλιν εἰσῄει Soph. Phil. 940; vgl. O. C. 1420; πάλιν – αὖ Plat. Soph. 225 e u. öfter; Xen. Cyr. 2, 2, 18; αὖθις αὖ Plat. Prot. 361 c u. sonst; vgl. Heindorf zu Gorg. 461 a.

Greek (Liddell-Scott)

αὖ: ἐπίρρ. 1) τόπου, ὀπίσω, πρὸς τὰ ὀπίσω· ἀλλ’ ἴδε αὐερύω ἐν τέλει. ΙΙ. ἐπὶ χρόνου, ἑπομένως ἐπὶ πάσης ἐπαναλήψεως πράξεώς τινος, πάλιν, ἐκ νέου, αὖθις, τίς δὴ αὖ τοι, δολομῆτα, θεῶν συμφράσσατο βουλάς; Ἰλ. Α. 540, ἀπὸ τοῦ Ὁμ. καὶ ἐφεξῆς λίαν συχνόν, πολλάκις, μετὰ τὰ ἀριθμητικά, δεύτερον αὖ, τρίτον αὖ, κτλ., Ὅμ.· τὸν δὲ πέμπτον αὖ λέγω Αἰσχύλ. Θήβ. 526, πρβλ. Χο. 1066. ΙΙΙ. ἐν γένει σημαίνει, πάλιν, δηλ. προσέτι, ἀκόμη, πλὴν τούτου, Λατ. porro, υἱέας δ’ αὖ πινυτούς τε και ἒγχεσιν εἶναι ἀρίστους Ὀδ. Δ. 211, καὶ συχν. παρ’ Ἀττ.· ἔτι γε αὖ Πλάτ. Θεαίτ. 192Β. 2) ἀκολούθως (ὅπως τὸ Ἀγγλικόν again σχετίζεται πρὸς τὸ against καὶ τὸ Γερμαν. wieder πρὸς τὸ wider) λαμβάνει τὸ μόριον τοῦτο τὴν σημασίαν τοῦ ἀφ' ἑτέρου, τοὐναντίον, τιθέμενον μετὰ τὸ δὲ, τούτῳ μὲν γὰρ κῦδος ἅμ’ ἕψεται ... τούτῳ δ' αὖ μέγα πένθος Ἰλ. Δ. 417· ὡσαύτως ἀμοιβαδόν ἐν τῷ μέρει, Λατ. vicissim, ἥξει γὰρ ἄλλος αὖ τιμάορος Αἰσχύλ. Ἀγ. 1280: - ἐντεῦθεν = δέ, ἔτι καὶ ὅταν προηγῆται ὁ μέν, Ἄντιφον αὖ παρὰ οὖς ἔλασε ξίφει Ἰλ. Λ. 109, οὕτω καὶ παρ’ Ἀττ.· ὡσαύτως μετὰ τοῦ δέ, ὃν δ’ αὖ δήμου τ’ ἄνδρα ἴδοι Ἰλ. Β. 198· ὦ πολλὰ μὲν τάλαινα πολλά δ' αὖ σοφή Αἰσχύλ. Ἀγ. 1295, πρβλ. Εὐμ. 954· ὁ μὲν ἥμαρτε, ὁ δ’ αὖ .. κατειργάσατο Ξεν. Κύρ. 4. 6, 4· οὐκ ..., οὐδ’ αὖ Σοφ. Ο. Κ. 1373. Πλ. 911, πρβλ. Πλάτ. Θεαίτ. 160Β. 3) ἐνίοτε φαίνεται = τῷ δή, ὡς τῶν αὖ τέσσαρες ἀρχοὶ ἒσαν = «τούτων τὴ τέσσαρες ἀρχηγοὶ ἦσαν» (μετάφρ. Θ. Γαζῆ), Ἰλ. Β. 618. IV. αἱ πλεοναστικαὶ φράσεις, πάλιν αὖ, αὖ πάλιν, ἔμπαλιν, αὖ, αὖθις αὖ, αὖθις αὖ πάλιν, εἶναι μόνον Ἀττ., καὶ κατὰ τὸ πλεῖστον Τραγ.· μάλ’ οὖ Αἰσχύλ. Εὐμ. 254, κτλ.· - ἴδε ἐν λ. αὖθις, αὖτε. Τὸ αὖ τίθεται συνήθως δεύτερον ἐν τῷ λόγῳ, ἀλλ’ εὕρηται καὶ πρῶτον ἐν Μεγαρ. Ἐπιγρ. παρὰ τῷ Keil, ἀρ. IV β. 10.