λυμαίνομαι

English (LSJ)

(A), (λῦμα A)

   A cleanse from dirt, of fullers, Hp.Vict.1.14; v. ἀπολυμαίνομαι.
λῡμ-αίνομαι (B), fut.

   A λῡμᾰνοῦμαι Isoc.11.49, D.24.1, etc.: aor. ἐλῡμηνάμην Hp.VM20 (v.l. -αίνετο), Hdt.8.28, E.Andr.719, Isoc.20.12, etc.: also with pass. forms, part. λυμανθέν A.Ch.290: pf. λελύμασμαι (3sg. λελύμανται D.9.36, 21.173); part. -ασμένος X.HG7.5.18, D.45.27; inf. λελυμάνθαι Id.20.142, PPetr.3p.57 (iii B. C.): cf. διαλυμαίνομαι: some of these forms are also used in pass. sense, v. infr. 11: (λύμη):—outrage, maltreat, esp. of personal injuries, scourging, binding, etc. (cf. D.23.33), but also in moral sense:—Constr.:    1 c. acc., outrage, maltreat, ὅτι τὸν ξεῖνον . . δήσας λυμαίνοιτο Hdt.5.33; τὴν ἵππον ἐλυμήναντο ἀνηκέστως Id.8.28; ὀργῇ χάριν δούς, ἥ σ' ἀεὶ λυμαίνεται S.OC855; λ. λέχη dishonour... E.Ba.354: c. acc. cogn. added, τοιαῦτα . . Σοφοκλέης λυμαίνεται . . ἐμὲ τὸν Τηρέα Ar.Av.100; λύμης ἥν μ' ἐλυμήνω πάρος E.Hel.1099; also in Att. Prose, λ. νόμους Lys.30. 26, cf. D.18.312; τὰς ῥήσεις ἃς ἐλυμαίνου the speeches you used to murder (as an actor), ib.267; later simply, harm, injure, βλασφημεῖν καὶ -εσθαι τὸν σοφόν Phld.Lib.p.10 O., cf. Ir.p.33 W.; of things, spoil, ruin, νοῦσος λ. τὸ σῶμα Hp.Morb.Sacr.11, cf. VM6; τὰ -όμενα γαστέρας καὶ κεφαλὰς καὶ ψυχάς X.Mem.1.3.6; ὀψοποιΐα λ. τὰ ὄψα ib.3.14.5; λ. τὴν οἰκίαν Is.6.18; τοὺς χυλούς Thphr.CP6.17.5; τὰ παρόντα Epicur. Sent.Vat.35; θλίβει καὶ λ. τὸ μακάριον Arist.EN1100b28; λ. τοῦ ἀραχνίου spoil part of it, Id.HA623a20.    2 c. dat., inflict indignities or outrages upon, νεκρῷ Hdt.1.214,9.79; μειρακίοις Ar.Nu. 928 (anap.); ἡ ὕβρις τοῖς ὅλοις πράγμασι λ. Isoc.20.9; ἡ κακία λ. τοῖς ὅλοις D.18.303; λ. τῇ καταστάσει X.HG2.3.26; τῇ ἑαυτοῦ δόξῃ ib.7.5.18; πονηροὶ . . αὑτοῖς -αίνονται Epicur.Sent.Vat.53; τοῖς . . προῃρημένοις POxy.1409.21 (iii A. D.).—The constr. with dat. is considered strictly Att., Sch.Ar.Nu.925; but X. almost always uses the acc., which is freq. also in the Oratt.; Pl. does not use the word at all.    3 abs., cause ruin, ὅσα μετ' ἐλπίδων λυμαίνεται Th.5.103; πᾶν τὸ λυμαινόμενόν ἐστιν ἔνδοθεν Men.540.3; cause damage, IG5(2).6.16 (Tegea, iv B. C.); also, inflict punishment, ib. 5 (1). 1390.26 (Andania, i B. C.).    4 c. dat. modi, λυμαίνεσθαι [τινα] λύμῃσι ἀνηκέστοισι treat with the worst ill-treatment, Hdt.6.12; γλῶτταν ἡδοναῖς λ. defile it, Ar.Eq.1284.    5 c. neut. Adj., τἆλλα πάντα λυμαίνεσθαι inflict all possible indignities, Hdt.3.16; αὐτῷ τάδ' ἄλλα Βάκχιος λ. E.Ba.632 (troch.), cf. Ar.Av.100 (supr.1.1).    II Act. λυμαίνω, only late, Lib. Decl.13.6; but λυμαίνομαι is sts. Pass., δεδεμένος καὶ -όμενος Antipho 5.63; ὑπὸ τοιούτων ἀνδρῶν λυμαίνεσθε Lys.28.14; πλάστιγγι λυμανθὲν δέμας A.Ch.290; λελυμάνθαι D.20.142; λελυμασμένος Paus.7.5.4, 10.15.4; ἐλελύμαντο D.C.39.11; cf. διαλυμαίνομαι 11.

Greek (Liddell-Scott)

λῡμαίνομαι: (λῦμα) καθαρίζω ἀπὸ ῥύπου, ἴδε ἀπολυμαίνομαι.

English (Strong)

middle voice from a probably derivative of λύω (meaning filth); properly, to soil, i.e. (figuratively) insult (maltreat): make havock of.

English (Thayer)

imperfect ἐλυμαινομην; deponent middle; (λύμη injury, ruin, contumely); from Aeschylus and Herodotus down;
1. to affix a stigma to, to dishonor, spot, defile (to treat shamefully or with injury, to ravage, devastate, ruin: ἐλυμαίνετο τήν ἐκκλησίαν, said of Saul as the cruel and violent persecutor (A. V. made havock of), Acts 8:3.

Greek Monolingual

(I)
λυμαίνομαι (Α) [[[λύμα]] (I)]
καθαρίζω κάτι από λύμα, από βρομιά, αφαιρώ τον ρύπο, κάνω κάτι καθαρό («πολλοὺς οἶδα ἰητρούς, οἳ πολλὰ ἤδη ἐλυμήναντο», Ιπποκρ.).———————— (II)
(AM λυμαίνομαι)
βλ. λυμαίνω.