ἀκμόνιον
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
τό, Dim. of sq., Aesop.413.
German (Pape)
[Seite 75] τό, kleiner Ambos, Aesop. 284.
Greek (Liddell-Scott)
ἀκμόνιον: τό, ὑποκορ. τοῦ ἑπομ., Αἴσωπ.
French (Bailly abrégé)
ου (τό) :
petite enclume.
Étymologie: ἄκμων².
Greek Monolingual
ἀκμόνιον, το (Α)
υποκοριστικό του άκμων.
Greek Monotonic
ἀκμόνιον: τό, υποκορ. του επόμ., σε Αίσωπ.
Russian (Dvoretsky)
ἀκμόνιον: τό наковаленка Aesop.
Middle Liddell
[Dim. of ἄκμων, Aesop.]
