ὀϊζύς

English (LSJ)

Trag. and later Ion. (Herod.7.39) οἰζύς, ύος, ἡ,
A woe, misery, πόνος καὶ ὀϊζύς Il.13.2; κάματος καὶ ὀϊζύς 15.365, cf. Hes.Op.177: contr. dat. ὀϊζυῖ for ὀϊζύϊ, Od.7.270 : acc. ὀϊζύα for ὀϊζύν first in Q.S.2.88: Trag. οἰζύς A.Ag.756 (lyr.), Eu.893, E.Hec.949(lyr.).
II as pr. n., daughter of Night, Hes.Th.214. [ῡ in nom. and acc., v. Hes. l. c.; ῠ in other cases.]

German (Pape)

[Seite 298] ύος, ἡ, att. οἰζύς (οἴ), Weh, Jammer, Unglück; φαίην κε φρέν' ἀτέρπου ὀϊζύος ἐκλελαθέσθαι, Il. 6, 285, das Ungemach vergessen; ἐπεί μ' ἔμνησας ὀϊζύος, ἣν ἀνέτλημεν, Od. 3, 103; mit πόνος verbunden, Il. 13, 2 u. öfter, wie mit κάματος, 15, 365; ξυνέσεσθαι ὀϊζυῖ πολλῇ, Od. 7, 270; θεοὶ δ' ὤπαζον ὀϊζύν, 23, 210; πάσης ἀπήμον' οἰζύος, Aesch. Eum. 853; vgl. Ag. 734; Eur. Hec. 949; einzeln bei Sp. – Qu. Sm. 2, 88 hat auch den accus. ὀϊζύα. – [Υ in ὀϊζύν ist lang Hes. Th. 214].

French (Bailly abrégé)

ύος (ἡ) :
misère, infortune.
Étymologie: οἴ.

Russian (Dvoretsky)

ὀϊζύς: атт. οἰζύς, ύος ὁ (ῠ в двухсложных формах, ῡ в трехсложных) несчастье, беда, горе Hom. etc.

Greek (Liddell-Scott)

ὀϊζύς: Ἀττ. οἰζύς, ὡς δισύλλ., γεν. ύος, ἡ, (οἴ)˙ ― ἀθλιότης, δυστυχία, ἐλεεινότης, ταλαιπωρία, κακοπάθεια, συχν. παρ’ Ὁμ, ὅστις συνάπτει αὐτὸ μετ’ ἄλλων λέξεων, πόνος καὶ ὀϊζὺς Ἰλ. Ν. 2˙ κάματος καὶ ὀϊζὺς Ο. 365, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 175˙ συνῃρ. δοτ. ὀϊζυῖ ἀντὶ ὀϊζύϊ, Ὀδ. Η. 270 αἰτ. ὀϊζύα ἀντὶ ὀϊζὺν πρώτον παρὰ Κοΐντ. Σμ. 2. 88˙ ― περὶ τοῦ Ἀττ. τύπου οἰζὺς ἐν Αἰσχύλ. Ἀγ. 796, Εὐμ. 893, κτλ., ἴδε Πόρσ. εἰς Εὐρ. Ἑκ. 936 (949), προοίμ. σ. ΙΧ, Piers. εἰς Μοῖρ. σ. 276. ΙΙ. ὡς κύρ. ὄν., μυθικόν τιν ὄν, θυγάτηρ τῆς νυκτός, Ἡσ. Θ. 214. [ῡ ἐν τῇ ὀνομ. καὶ αἰτ., ἴδε Ἡσ. ἔνθ’ ἀνωτ.˙ ῠ ἐν τρισυλλάβοις πτώσεσιν].

Greek Monolingual

ὀϊζύς και, αττ. τ., οἰζύς, ἡ (Α)
(ποιητ. τ.)
1. αθλιότητα, δυστυχία, ταλαιπωρία («παύσονται καμάτου καὶ ὀϊζύος», Ησίοδ.)
2. ως κύριο όν. Ὀϊζύς
όνομα μυθικής κόρης της Νυκτός.
[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. σχηματισμός από το ρ. οἴζω «θρηνώ, πενθώ» με εκφραστική κατάλ. -ύς (πρβλ. αχλύς, ισχύς)].

Greek Monotonic

ὀϊζύς: Αττ. οἰζύς, δισύλ. ἡ, γεν. ὀϊζύος, συνηρ. δοτ. ὀϊζυῖ (οἴ, αχ!)· δεινοπάθημα, δυστυχία, θλίψη, δυσκολία, συμφορά, οδύνη, σε Όμηρ. (ῡ σε ονομαστ. και αιτ.· ῠ στις τρισύλ. πτώσεις).

Frisk Etymological English

Grammatical information: f.
Meaning: bale, wailing, suffering (Il.).
Other forms: οἰζύς (trag., Herod.), -ύος.
Compounds: πάν-οιζυς consisting of nothing but wailing, filled with wailing (A. in lyr.).
Derivatives: ὀϊζυ-ρός (-ρώτερος, -ρώτατος metr. length., Chantraine Gramm. hom. 1, 102 a. 258), sec. οἰζυρός woeful, miserable, poor (ep. ion. Il., Ar.); ὀϊζύω (υ), aor. -ῦσαι to wail, to suffer.
Origin: ONOM [onomatopoia, and other elementary formations].
Etymology: Expressive word, finally from the interj. οἴ (Ion. ὀΐ after Ar. Pax 933), prob. through a verb οἴζω, ὀΐζω (only A.D. Adv 128, 7 ff.). Wrong explanations by Bq, Brugmann IF 29, 209, Schwyzer Glotta 5, 197 (cf. WP. 1, 667 n.). -- Cf. οἰμώζω and οἶκτος.

Frisk Etymology German

ὀϊζύς: (ep. seit Il.),
{oïzú̄s}
Forms: οἰζύ̄ς (Trag., Herod.), -ύος
Grammar: f.
Meaning: Weh, Jammer, Leiden;
Composita : πάνοιζυς aus lauter Jammer bestehend, mit Jammer gefüllt (A. in lyr.).
Derivative: Davon ὀϊζυρός (-ρώτερος, -ρώτατος metr. gedehnt, Chantraine Gramm. hom. 1, 102 u. 258), sek. οἰζυρός jammervoll, elend, arm (ep. ion. poet. seit Il., Ar.); ὀϊζύω (ῠ), Aor. -ῦσαι jammern, leiden.
Etymology : Expressives Wort, letzten Endes von der Interj. οἴ (ion. ὀΐ nach Ar. Pax 933), wahrscheinlich über ein Verb οἴζω, ὀΐζω (nur A.D. Adv 128, 7 ff.). Verfehlte Erklärungen bei Bq, Brugmann IF 29, 209, Schwyzer Glotta 5, 197 (vgl. WP. 1, 667 A.). — Vgl. οἰμώζω und οἶκτος.
Page 2,359