Μουνυχία
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
ἡ, Munychia, a harbour in Piraeus, Hdt.8.76, Th.2.13, Arist.Ath.19.2, Str.9.1.15:—also Μουνίχιον, τό, Sch.Call.Dian.259; Μουνύχιος, λιμήν Sch.E.Hipp.759: Μουνύχιος, ὁ,
A inhabitant of the place, St.Byz. II epith. of Artemis, who was worshipped there, Call.Dian.259, cf. D.18.107. (In this group Att. Inscrr. almost always have Μουνιχ-, e. g. IG12.310.27,22.1604.72,98, exc. Μουνυχιών ib.471.6 (late iv B. C.), 3.77.26.)
Greek (Liddell-Scott)
Μουνῠχία: ἡ, λιμὴν τῶν Ἀθηνῶν μεταξὺ Φαλήρου καὶ Πειραιῶς, νῦν Φανάρι, Ἡρόδ. 8. 76, Θουκ. 2. 13· καὶ ἡ χερσόνησος ἡ μεταξὺ τοῦ λιμένος τούτου καὶ τοῦ Πειραιῶς, ἔνθα νῦν ἡ οἰκία Κουμουνδούρου, Στράβ. 395, Ἀριστ. Ἀθην. Πολιτ. σελ. 27, 15., 53, 13., 54, 7. 61, 1, 89, 11, ἔκδ. Blass.: - ὡσαύτως Μουνύχιον, τό, Σχόλ. εἰς Καλλ. Ἄρτ. 259· Μουνύχιος λιμήν, Σχόλ. εἰς Εὐρ. Ἱππ. 762· - Μουνύχιος, ὁ, κάτοικος τοῦ τόπου τούτου, Στέφ. Βυζ. - Ἀλλὰ πάντα τὰ ἀνωτέρω γραπτέον διὰ τοῦ ι, Μουνιχία, κτλ., ἴδε Meisterh 228, 8· 115, 7, Κόντου Φιλολογ. Ποικ. ἐν Ἀθην. τ. 1, σ. 96, τοῦ αὐτοῦ εἰς Ἀριστ. Ἀθην. Πολιτ. ἐν Ἀθην. τ. 3, σ. 383 κἑξ. ΙΙ. ἐπίθ. τῆς ἐκεῖ λατρευομένης Ἀρτέμιδος, Καλλ. εἰς Ἄρτ. 259, πρβλ. Δημ. 262, 18.
French (Bailly abrégé)
c. Μουνιχία.
