στρατάρχης
Οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον → For God so loved the world that he gave his only begotten Son that whosoever believeth in him should not perish but have everlasting life (John 3:16)
English (LSJ)
στρατάρχου, ὁ, general of an army, = στρατηγός, A.Fr.182 (but f.l.), Hdt.3.157, 8.44, Ph.2.533; gen. στρατά[ρχου] restd. in OGI519.16 (Asia Minor, iii A.D.).
German (Pape)
[Seite 950] ὁ, der Anführer eines Kriegsheeres; Aesch. frg. 168, Her. 3, 157. 8, 45; Sp.
French (Bailly abrégé)
ου (ὁ) :
chef d'armée.
Étymologie: στρατός, ἄρχω.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
στρατάρχης -ου, ὁ, of στράταρχος -ου [στρατός, ἄρχω] legeraanvoerder, bevelhebber, generaal.
Russian (Dvoretsky)
στρᾰτάρχης: ου ὁ военачальник, полководец Her., Aesch.
Greek (Liddell-Scott)
στρᾰτάρχης: -ου, ὁ, ὁ ἄρχων τοῦ στρατοῦ, = στρατηγός, Ἡρόδ. 3. 157., 8. 44, Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 181.
Greek Monolingual
ο, ΝΑ, και στρατάρχης Α
αρχηγός στρατού, αρχιστράτηγος
νεοελλ.
(σε ορισμένα κράτη) στρ. ανώτατος αρχηγός ενόπλων δυνάμεων ή ομάδα στρατιών, βαθμός που προβλέπεται μόνον σε χώρες με πολυπληθή ενεργό στρατό.
[ΕΤΥΜΟΛ. < στρατός / στρατιά + -άρχης (< ἄρχω)].
Greek Monotonic
στρᾰτάρχης: -ου, ὁ, αξίωμα στρατηγού, στρατιωτικός ηγέτης, αρχηγός στρατεύματος, αρχιστράτηγος, σε Ηρόδ.
