oportet
Latin > English
oportet V IMPERS :: it is right/proper/necessary; it is becoming; it behooves; ought
Latin > English (Lewis & Short)
ŏportet: ŭit, 2,
I v. impers. [2. opus, it is necessary, needful, proper, becoming, or reasonable; it behooves; I (thou, he, etc.) must or ought (cf.: opus est, necesse est, debeo; oportet denotes the necessity of reason or duty, necesse est that of compulsion).—Constr. class. with a subject-clause, the subj., or absol.; late Lat. also with ut and subj. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84: hoc fieri et oportet et opus est, id. Att. 13, 25, 1: ted ipsum oportet hoc profiteri et proloqui, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 384 Vahl); cf.: qui alteri exitium parat, eum scire oportet sibi paratam pestem parem, id. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39 (Trag. v. 22 ib.): hanc scire oportet, filia tua ubi sit, Plaut. Cist. 4, 2, 51: servum hercle te esse oportet et nequam et malum, you must be a truly goodfor-nothing slave, id. Poen. 5, 2, 70: non oportuit relictas (i. e. relictas esse ancillas), Ter. Heaut. 2, 3, 6: adulescenti morem gestum oportuit, id. Ad. 2, 2, 6: ut ut erat, mansum tamen oportuit, he ought to have stayed, id. Heaut. 1, 2, 26: nec mediocre telum ad res gerendas existimare oportet benevolentiam civium, Cic. Lael. 17, 61: pecunia, quam his oportuit civitatibus pro frumento dari, that was to be given, id. Verr. 2, 3, 75, § 174: unde habeas, quaerit nemo, sed oportet habere, Juv. 14, 207.—With subj.: ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio, Cic. de Or. 1, 6, 20: me ipsum ames oportet, non mea, id. Fin. 2, 26: valeat possessor oportet, Hor. Ep. 1, 2, 49.—Also (late Lat.) constr. with ut and subj., Aug. Civ. Dei, 1, 10; Boëth. Consol. Phil. 1, pros. 4.—Absol.: si denique aliquid non contra ac liceret factum diceretur, sed contra atque oporteret ... est enim aliquid, quod non oporteat, etiam si licet: quicquid vero non licet, certe non oportet, Cic. Balb. 3, 7; cf.: ne quid fiat secus quam volumus quamque oportet, id. Att. 6, 2, 2: alio tempore atque oportuerit, Caes. B. G. 7, 33: longior quam oportet sermo, Quint. 8, 3, 53; cf. id. 8, 2, 23; 9, 4, 144.—
(b) Plur. (anteclass.): ut ea, quae oportuerint, facta non sint, Caecil. ap. Prisc. p. 827 P.: haec facta ab illo oportebant (al. oportebat), Ter. Heaut. 3, 2, 25; cf. id. And. 3, 2, 1.
Latin > French (Gaffiot 2016)
ŏportet,⁶ tŭit, ēre, impers., il faut : oportere perfectionem declarat officii Cic. Or. 74, le verbe oportere exprime l’idée d’un devoir absolu [c’est une obligation, un devoir de], cf. Cic. Læl. 40 ; Verr. 2, 4, 84 || [avec subj. seul] : ad me redeat oportet Cic. Fam. 13, 57, 1, il faut qu’il revienne vers moi, cf. Cic. de Or. 1, 20 ; Or. 139, etc. ; [avec prop. inf.] : Pl. Pœn. 1030 ; venditorem dicere vitia oportet Cic. Off. 3, 51, il faut que le vendeur déclare les défauts de sa marchandise ; hoc fieri oportet Cic. Att. 13, 24, 2, il faut que cela se fasse ; ei potestatem factam oportebat Cic. Verr. 2, 1, 142, il fallait que le pouvoir lui fût donné, cf. Ter. Haut. 200 ; 635 || [avec inf., sans sujet déterminé] : ex malis eligere minima oportet Cic. Off. 3, 3, entre des maux, il faut choisir le moindre, cf. Cic. Læl. 59 ; 61 || abst] contra atque oportet Cic. Balbo 7, contrairement à ce qu’il faut ; secus quam oportet Cic. Att. 6, 2, 2, autrement qu’il ne faut ; alio tempore atque oportuit Cæs. G. 7, 33, 3, à un autre moment qu’il ne fallait || [inf. s. ent.] id feci, quod oportuit Cic. Tull. 5, j’ai fait ce qu’il fallait, cf. Cic. CM 42 ; Att. 4, 6, 2 || [avec ut subj., décad.] : Aug. Civ. 1, 10. emploi pers. au plur., ea quæ oportuerint C. Antip. d. Prisc. Gramm. 8, 77.
Latin > German (Georges)
oportet, tuit, ēre, verb. impers., es muß, sowohl = es ist nötig, es gebührt sich, als = es ist zweckdienlich, es ist ersprießlich, m. folg. bl. Conjunctiv, mit folg. Acc. u. Infin., ohne bestimmtes Subjekt m. folg. Infin. u. absol., faber haec faciat oportet, Cato: ego crimen oportet diluam, Cic.: exstent oportet vestigia, es müssen durchaus Sp. vorhanden sein, Cic.: quare pransum ac paratum esse hominem oportet, Varro fr.: hoc fieri et oportet et opus est, Cic.: signum ablatum esse non oportuit, Cic.: quos reduci oporteat, Liv.: bellum suscipi od. geri oportet, Liv.: quid facere nos oportet, qui etc.? Cic.: quid oportet nos facere a volgo longe longeque remotos? Hor.: interrogo vos, quid me haec si fiant facere oporteat? Sen. rhet.: cum consilio nostro subvenire saluti communi oporteret, Cic.: indulgere potius comitati patrum atque obsequio plebis oportuit, Liv.: primum assumere (einnehmen) oportet, quae nauseam faciunt, Scrib. Larg. – im Ggstz. zu necesse est, zB. tamquam ita fieri non solum oporteret, sed etiam necesse esset, Cic. – in der Umgangsspr., statt des Infin. od. Acc. u. Infin. m. Partic. Perf. Pass. (s. Spengel Ter. Andr. 239. Wagner Ter. heaut. 200), at non missam oportuit, Plaut.: aurem admotam oportuit, Plaut.: mansum oportuit, Ter.: interemptam oportuit, Ter.: non oportuit relictas, man hätte sie nicht verlassen sollen, Tac. – bei Spät. mit folg. ut u. Konj., P. Syr. sent. app. 31. p. 367 R.2 Augustin. de civ. dei 1, 10. Boëth. de cons. phil. 1. pros. 4. – absol., quidquid vero non licet, certe non oportet, Cic.: alio tempore atque oportuerit, Caes. – / Persönl. im Plur., morbosum factum, ut ea quae oportuerint, facta non sint, Cael. Antip. bell. Pun. sec. hist. 5. fr. 36 (bei Prisc. 8, 77).
Latin > Chinese
oportet, ebat, uit, ere. n. imp. :: 宜。須。緊要。Hunc hominem malum esse oportet 此人宜不善。Homini servo suos domitos habere oportet oculos 爲奴必須符朿己目。Accedat huc suavitas quaedam oportet sermonum atque morum 另須有温和言行貌。