ὁρκίζω

English (LSJ)

Dor. fut.

   A ὁρκιξέω IG 22.1126.13 (Delph.) :—like ὁρκόω (used with it in D.19.278), make one swear, administer an oath to a person, τινα; rejected by Phryn.338, but found in X.Smp.4.10, D.18.30,19.278,23.172, Arist.Fr.149,PCair.Zen.254.2 (iii B. C.) ; ὁ. ἐφ' ᾧ ἔσται SIG684.25 (Dyme, ii B. C.) : c. dupl. acc., ὁ. τινὰς ὅρκον IG9(2).1109.52 (Thess., ii/i B.C.), 5(1).1390.1 (Andania, i B. C.); ὁ. τινά, c. inf., LXXNe.5.12 ; adjure, δαίμονας, c. inf., PMag.Par.1.345 ; ὁ. τινὰ κατὰ τοῦ Θεοῦ LXX 2 Ch.36.13, cf. PMag.Par.1.289, PMag.Lond.121.242 ; ὁρκίζω σε τὸν Θεόν Ev.Marc.5.7, cf. PMag.Par.1.3045 ; οὐρανὸν ὁρκίζω σε Orph.Fr.299 ; ὁ. σε τοῖς Μήδων καὶ Περσῶν δόγμασιν ἵνα . . LXXDa.6.13:—Pass., to be sworn, ὡρκισμένοι νόμῳ ἰητρικῷ Hp.Jusj., cf. Plb.38.13.5.

German (Pape)

[Seite 378] = ὁρκόω, Einen schwören lassen, vereidigen, τινά, von den Atticisten verworfen, findet sich aber Xen. Symp. 4, 10, Dem. 18, 30. 23, 172; Pol. 16, 31, u. bei Folgdn häufig (s. die Beispiele, welche Lob. Phryn. 361 anführt), die auch ὁρκίζω τι sagen, Etwas beschwören.

Greek (Liddell-Scott)

ὁρκίζω: Δωρ. μελλ. ὁρκιξέω Ἐπιγρ. Δελφ. ἐν Συλλ. Ἐπιγρ. 1688. 13. Ὡς τὸ ὁρκόω, (ἐν χρήσει μετ’ αὐτοῦ ἐν Δημ. 430. 21, 23) ὡς καὶ νῦν, βάλλω τινὰ νὰ ὁρκισθῇ, τινά˙ ἀποδοκιμάζεται ὑπὸ τῶν ἀττικιζόντων, ἀλλ’ εὕρηται παρὰ Ξεν. ἐν τῷ Συμπ. 4, 10, Δημ. 235 ἐν τέλ., ἔνθ’ ἀνωτ., καὶ 678. 5˙ πρβλ. Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 361˙ ὁρκ. τινὰ ἐφ’ ᾧ ... Συλλ. Ἐπιγρ. 1543. 25˙ ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, σὲ ὁρκίζω ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ …, Εὐαγγ. κ. Μάρκ. ε΄, 5. 7˙ - Παθ., ὁρκίζομαι, ὡρκισμέναι νόμῳ ἰητρικῷ Ἱππ. Ὅρκ., πρβλ. Πολύβ. 38. 5, 5.

French (Bailly abrégé)

faire prêter serment, faire jurer, acc..
Étymologie: ὅρκος.

Spanish

conjurar, exigir la presencia, obligar mediante un conjuro, expulsar

English (Strong)

from ὅρκος; to put on oath, i.e. make swear; by analogy, to solemnly enjoin: adjure, charge.

English (Thayer)

(ὅρκος);
1. to force to take an oath, to administer an oath to: Xenophon, conviv. 4,10; Demosthenes, Polybius; cf. Lob. ad Phryn., p. 361.
2. to adjure (solemnly implore), with two accusative of person, viz. of the one who is adjured and of the one by whom he is adjured (cf. Matthiae, § 413,10; (Buttmann, 147 (128))): R G (see ἐνορκίζω); Sept. for הִשְׁבִּיעַ , τινα followed by κατά with the genitive, ἐν, ἐνορκίζω, ἐξορκίζω.)

Greek Monolingual

(ΑΜ ὁρκίζω) όρκος
1. υποχρεώνω κάποιον να δώσει όρκο, να διαβεβαιώσει ή να υποσχεθεί κάτι ενόρκως
2. (μέσ. και παθ.) ορκίζομαι
παίρνω όρκο
νεοελλ.
1. απαγγέλλω το κείμενο του όρκου ως ιερέας, αξιωματούχος ή προϊστάμενος υπηρεσίας και το επαναλαμβάνει εκείνος που αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του
2. εξορκίζω, παρακαλώ θερμά κάποιον να κάνει ή να μην κάνει κάτι («σέ ορκίζω στα παιδιά σου...»)
3. (η μτχ. παθ. παρακμ.) ορκισμένος, -η, -ο
φανατικός, άσπονδος («είναι ορκισμένος εχθρός της δημοκρατίας»).