τάρακτρον
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
English (LSJ)
τό, tool for stirring with: metaph. of a person, = ταρακτικός, Ar.Pax654 (lyr.).
German (Pape)
[Seite 1069] τό, Geräth zum Umrühren, Rührkelle, Ar. Pax 655. S. ταρακτήριος.
French (Bailly abrégé)
ου (τό) :
cause de trouble, instrument de désordre.
Étymologie: ταράσσω.
Russian (Dvoretsky)
τάρακτρον: (τᾰ) τό уполовник, перен. смутьян Arph.
Greek (Liddell-Scott)
τάρακτρον: τό, ἐργαλεῖον δι’ ἀνακάτωμα, εἶδος χουλιάρας, μεταφορ. ἐπὶ ἀνθρώπου ταραξίου, πανοῦργος ἦν, ὅτ’ ἔζη, καὶ λάλος καὶ συκοφάντης καὶ κύκηθρον καὶ τάρακτρον Ἀριστοφ. Εἰρ. 654.
Greek Monolingual
τὸ, Α
1. εργαλείο για ανακάτεμα
2. μτφ. (για πρόσ.) ταραξίας, ταραχοποιός.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ταράσσω + επίθημα -τρον (πρβλ. πλήκτρον)].
Greek Monotonic
τάρακτρον: τό (ταράσσω), εργαλείο για ανακάτεμα, σε Αριστ.
Middle Liddell
τάρακτρον, ου, τό, ταράσσω
a tool for stirring with, Ar. τᾰράκτωρ, ὁ, poet. for ταράκτης, Aesch.
