καταβραβεύω
Θησεύς τινʹ ἡμάρτηκεν ἐς σʹ ἁμαρτίαν; (Euripides, Hippolytus 319) → Hath Theseus wronged thee in any wise?
English (LSJ)
A give judgement against one as βραβεύς, and so, deprive one of the prize, deprive one of one's right, c. acc., Ep.Col.2.18, Sch.Il.1.399:—Pass., ὑπὸ Μειδίου καταβραβευθέντα being cast in his suit by means of Meidias, Test. ap. D.21.93, cf. Sammelb.4512B58 (ii B. C.). 2 c. gen., rule over, ἡ γῆ κ. τῶν λοιπῶν Vett.Val.344.29.
German (Pape)
[Seite 1341] als Kampfrichter gegen Einen entscheiden, übh. verurtheilen; Dem. 21, 93 ἐπιστάμεθα Στράτωνα ὑπὸ Μειδίου καταβραβευθέντα; Sp., wie Schol. H. 1, 399.
Greek (Liddell-Scott)
καταβρᾰβεύω: καταδικάζω τινὰ ὡς βραβέα, ἑπομένως, στερῶ τινα τοῦ βραβείου, στερῶ τῶν δικαίων του, ἀδικῶ αὐτόν, μετ’ αἰτ., Ἐπιστ. π. Κολ. β΄, 18, Σχόλ. εἰς Ἰλ. Α. 399, Εὐστ. ― Παθ., ὑπὸ Μειδίου καταβραβευθέντα, ἀδίκως καταδικασθέντα κατὰ τὴν δίκην του διὰ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Μειδίου, Δημ. 544 ἐν τέλ. ― Καθ’ Ἡσύχ.: «καταβραβεύεται· κατακρίνεται. καταγωνίζεται».
French (Bailly abrégé)
prononcer contre qqn par suite d’intrigues ; évincer, frustrer.
Étymologie: κατά, βραβεύω.
English (Strong)
from κατά and βραβεύω (in its original sense); to award the price against, i.e. (figuratively) to defraud (of salvation): beguile of reward.
English (Thayer)
imperative 3rd person singular καταβραβευέτω; (properly, βραβεύω to be an umpire in a contest, κατά namely, τίνος, against one); "to decide as umpire against one, to declare him unworthy of the prize; to defraud of the prize of victory": τινα, metaphorically, to deprive of salvation, Lightfoot, especially Field, Otium Norv. Pars iii.). (Eustathius ad Iliad 1,93, 33 (vss. 402 f) καταβραβευει αὐτόν, ὡς φασίν οἱ παλαιοι; but in the earlier Greek writings that have come down to us, it is found only in (pseudo-) dem. adv. middle, p. 544at the end, where it is used of one who by bribing the judges causes another to be condemned.)