ἄοικος
εἰς δὲ θεοὺς ἀσεβείας τε καὶ εὐσεβείας καὶ γονέας καὶ αὐτόχειρος φόνου μείζους ἔτι τοὺς μισθοὺς διηγεῖτο → and he had still greater requitals to tell of piety and impiety towards the gods and parents and of self-slaughter
English (LSJ)
ἄοικον,
A houseless, homeless, Hes.Op.602, E.Hipp.1029, Pl.Smp. 203d, etc.; ἐπὶ ξένης χώρας ἄοικος S.Tr.300; of animals, Arist.HA488a21: Comp., D.Chr.6.62.
II ἄοικος εἰσοίκησις = a homeless, i.e. miserable, home, S.Ph.534, cf. Nonn. D. 17.42.
Spanish (DGE)
-ον
1 inhóspito, inhabitable, εἰσοίκησις S.Ph.534, χώρα App.Gall.11.3, οἶκος Nonn.D.17.42, cf. Luc.Gall.17.
2 que no tiene casa de pers. θῆτά τ' ἄοικον ποιεῖσθαι ... κέλομαι y te pido que contrates un bracero sin casa Hes.Op.602, ταύτας ... ἐπὶ ξένης χώρας ἀοίκους S.Tr.300, cf. E.Hipp.1029, Pl.Smp.203d, Phdr.240a, Chrysipp.Stoic.3.170, BGU 372.1.13 (II d.C.), Plu.2.155a, IM 122e.2 (IV d.C.)
•de anim. que no tiene guarida Arist.HA 488a21.
German (Pape)
[Seite 272] (felt. ἄνοικος), 1) ohne Haus, ohne eigene Familie, mit ἀνέστιος verbunden Hes. O. 600; καὶ ἄπαις Plat. Phaedr. 240 a; arm, Conv. 203 d; χώρας ἄ., von Verbannten, Soph. Tr. 299. – 2) unwohnlich, ἄοικος ἐνοίκησις Soph. Phil. 530.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
1 sans maison, sans abri;
2 inhabitable.
Étymologie: ἀ, οἶκος.
Russian (Dvoretsky)
ἄοικος:
1 лишенный крова, бездомный Hes., Eur., Plat., Arst., Plut.: ἐπὶ ξένης χώρας ἄ. Soph. бездомный изгнанник;
2 негодный для жилья (εἰσοίκησις Soph.).
Greek (Liddell-Scott)
ἄοικος: -ον, ὁ, ἄνευ οἰκογενείας, θῆτά τ’ ἄοικον ποιεῖσθαι, νὰ λαμβάνῃς ὡς ἐργάτην σου ἄνθρωπον ὅστις νὰ μὴ ἔχῃ ἰδικήν του οἰκογένειαν, Ἡσ. Ἔργ. καὶ Ἡμ. 600, Εὐρ. Ἱππ. 1029, Πλάτ. Συμπ. 203D, κτλ. δυσπότμους ἐπὶ ξένης χώρας ἀοίκους ἀπάτοράς τ’ ἀλωμένας Σοφ. Τρ. 300· ἐπὶ ζῴων τινῶν, Ἀριστ. Ἱστ. Ζ. 1. 1, 27. ΙΙ. περὶ κατοικίας, ἀθλία, ἐλεεινή, ἀναξία νὰ ὀνομάζηται κατοικία, τὴν ἔσω ἄοικον εἰσοίκησιν Σοφ. Φ. 534.
Greek Monolingual
-η, -ο (AM ἄοικος, -ον)
1. αυτός που δεν έχει σπίτι ή οικογένεια
μσν.- νεοελλ.
ο ακατοίκητος
νεοελλ.
άφαντος («έγινε άοικος» — εξαφανίστηκε)
αρχ.
ακατάλληλος για να κατοικήσει κανείς («ἄοικος εἰσοίκησις» — κατοικία που δεν είναι κατοικία, άθλια, τρώγλη —Σοφοκλής).
Greek Monotonic
ἄοικος: -ον·
I. αυτός που δεν έχει δική του οικογένεια, άστεγος, ανέστιος, σε Ησίοδ., Σοφ. κ.λπ.
II. ἄοικος εἰσοίκησις, η κατοικία που δεν αξίζει να φέρει αυτό το όνομα, δηλ. άθλια, ελεεινή κατοικία, τρώγλη, σε Σοφ.
Middle Liddell
I. houseless, homeless, Hes., Soph., etc.
II. ἄοικος εἰσοίκησις a homeless, i. e. miserable, home, Soph.
