quamquam

Latin > English (Lewis & Short)

quam-quam: (quan-),
I conj., though, although, albeit; ante-class. always, and in class. prose regularly joined with indic.; by Cic. rarely with the subj., and usu. when the general idea would demand the subj. (as potential, conditional, consecutive, etc.; cf. Zumpt, Gram. § 574; Madv. § 361, A, 3; and v. esp. Fischer, Gram. 2, p. 696 sq.).
   (a)    With indic.: quamquam blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 50 Vahl.): quamquam libenter escis alienis studes, Plaut. Pers. 3, 1, 8; id. Mil. 4, 8, 44: quamquam est scelestus, Ter. Ad. 2, 1, 5: quamquam id est minime probandum, Cic. Rep. 1, 26, 42; 1, 4, 7; id. Ac. 2, 6, 16; 1, 9, 34: quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc., Liv. 10, 32: Romani, quamquam fessi erant, Sall. J. 53: quamquam festinas, non est mora longa, Hor. C. 1, 28, 35 et saep.—
   (b)    With subj.: quamquam illa ipsa exclamatio Non potest melius sit velim crebra, Cic. de Or. 3, 26, 101: quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc., id. Tusc. 5, 30, 85: quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit, although even that gave rise to no suspicion, id. Planc. 22, 53; id. de Or. 2, 1, 1: Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc., Liv. 23, 29, 7: quamquam nonnullis leve visum iri putem, Nep. Att. 13. 6: quamquam moveretur his vocibus, Liv. 36, 34, 6 Weissenb. ad loc.; cf. id. 6, 9, 6; 45, 17, 7.—
   (g)    Ellipt., with an adj. or part.: bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt, Sall. H. Fragm. 1, 48, 2: acri viro, et quamquam advorso populi partium, famá tamen aequabili, id. J. 43, 1 Dietsch: omnia illa, quamquam expetenda, etc., Cic. Fin. 5, 23, 68: curam adhibere, quamquam difficili in re, id. Fam. 2, 7, 3; 5, 3, 4; Liv. 4, 53, 1 Weissenb. ad loc.—
   (d)    With a subj.-clause: quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse Pallante adultero, Tac. A. 12, 65, 3.—
II In partic., as a rhetor. particle of transition, inobjections made by the speaker himself, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding: quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim, Cic. N. D. 3, 16, 42: quamquam quid loquor, id. Cat. 1, 9, 22: quamquam te quidem quid hoc doceam, id. de Or. 2, 47, 197; id. Phil. 2, 16, 42: quamquam o! sed superent, etc., Verg. A. 5, 195.

Latin > French (Gaffiot 2016)

quamquăm⁶ (quanq-) (= quam quam, à qq. degré que, de qq. quantité que, cf. ut ut ).
    I conj., quoique, bien que : avec ind., Cic., Cæs., Sall., Liv., etc. || avec subj. potent. : quamquam sint... Cic. Tusc. 5, 85, quoiqu’ils puissent être..., cf. Cic. Or. 183 || avec le subj. de concession : quamquam putem Nep. Att. 13, 6, à qq. degré que je croie, quoique je croie, cf. *Cic. Mur. 20 ; Or. 172 ; Virg. En. 6, 394 ; Liv. 36, 34, 6 ; Tac. Agr. 3, etc. || devant un part. ou un adj. : omnia illa... quamquam expetenda Cic. Fin. 5, 68, toutes ces choses... quoique dignes d’être recherchées, cf. Sall. J. 43, 1 ; Liv. 4, 53, 1 ; 8, 13, 6 ; 31, 41, 7.
    II adv. de coord. initial, mais, du reste, d’ailleurs : Cic. Br. 62 ; Or. 113 ; Cat. 1, 22 || quamquam o !... Virg. En. 5, 195, et pourtant, ô ! [aposiopèse] || avec prop. inf. dans style indirect : Liv. 4, 15, 5 ; Tac. Ann. 12, 65.

Latin > German (Georges)

quam-quam, Coni., wenn auch noch so, deutsch wiewohl, obgleich, obschon, und am Anfange des Satzes (beschränkend, berichtigend, ergänzend) = gleichwohl, indessen, jedoch, freilich, zwar, mit und ohne korresp. tamen, gew. mit folg. Indicat., mit folg. Coniunctiv in klass. Prosa nur, wenn ihn der Gedanke auch ohne quamquam erfordern würde, bei Dicht. u. spät. Pros. aber auch übh., α) mit Indicat.: medici quamquam intellegunt saepe, tamen numquam aegris dicunt etc., Cic.: quamquam festinas, non est mora longa, Hor. – am Anfange eines Satzes, quamquam quis ignorat, qui etc., Cic.: u. so in parenthet. Sätzen, quamquam quid loquor, Cic. – β) m. Coniunctiv (s. Madvig Cic. de fin. 3, 70. Kühner Cic. Tusc. 5, 85. Görenz Cic. de legg. 3, 18): quamquam sensus abierit, tamen suis et propriis bonis laudis et gloriae, quamvis non sentiant, mortui non carent, Cic.: quamquam sint in quibusdam malis, tamen hoc nomen beati longe et late patet, Cic.: quamquam nonnullis leve visum iri putem, obgleich es nach meiner Meinung so manchem unerheblich scheinen dürfte, Nep. – in parenthet. Sätzen, quamquam te quidem quid hoc doceam? Cic.: quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit, Cic. – γ) mit folg. Acc. u. Infin.: quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse, wiewohl, jedoch, Tac. ann. 12, 65. – δ) ohne Verbum, αα) in der Aposiopese: quamquam o! – sed superent etc., Verg. Aen. 5, 195. – ββ) m. einem Adi. od. Partic.: bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt, Sall. hist. fr. 1, 48, 2 (1, 51, 2); u. so Sall. Iug. 43, 1: si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur, Cic. de fin. 5, 68: quamquam vulnerato Pisoni effugium dedit, Tac. hist. 1, 43: beim Abl. absol., magnitudine quamquam non satis iustā ad proeliandum, Auct. b. Alex. 44, 3: quies provinciae quamquam remoto consulari mansit, Tac. hist. 1, 60. – oft in nachaug. Prosa (s. Otto Tac. ann. 1, 6. p. 68), zB. triumpho donatus est, qu. expers belli propter aetatem, Suet.: qu. offirmate resistens, Suet.: neque enim quamquam fusis omnibus membris statua sit, nisi collocetur, Quint. – / quamquam nachgestellt, Tac. ann. 5, 9.