κελευθοπόρος
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
ὁ, wayfarer, AP7.337.
German (Pape)
[Seite 1414] ὁ, der Wanderer, Ep. ad. 664 (VII, 337).
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
voyageur.
Étymologie: κέλευθος, πορεύομαι.
Greek (Liddell-Scott)
κελευθοπόρος: ὁ, ὡς τὸ πεζολογικὸν ὁδοιπόρος, Ἀνθ. Π. 7. 337.
Greek Monolingual
κελευθοπόρος, ὁ (Α)
επιγρ. οδοιπόρος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κέλευθος + -πόρος (< πόρος «οδός, πέρασμα, θάλασσα»), πρβλ. αλιπόρος, οδοιπόρος.
Greek Monotonic
κελευθοπόρος: ὁ, οδοιπόρος, σε Ανθ.
Russian (Dvoretsky)
κελευθοπόρος: ὁ путник, странник Anth.
