δασύκερκος
ὦ δυσπάλαιστον γῆρας, ὡς μισῶ σ' ἔχων, μισῶ δ' ὅσοι χρῄζουσιν ἐκτείνειν βίον, βρωτοῖσι καὶ ποτοῖσι καὶ μαγεύμασι παρεκτρέποντες ὀχετὸν ὥστε μὴ θανεῖν: οὓς χρῆν, ἐπειδὰν μηδὲν ὠφελῶσι γῆν, θανόντας ἔρρειν κἀκποδὼν εἶναι νέοις → Old age, resistless foe, how do I loathe your presence! Them too I loathe, whoever desire to lengthen out the span of life, seeking to turn the tide of death aside by food and drink and magic spells; those whom death should take away to leave the young their place, when they no more can benefit the world
English (LSJ)
ον, bushy-tailed, ἀλώπηξ Theoc.5.112.
Spanish (DGE)
(δᾰσύκερκος) -ον
• Prosodia: [-ῠ-]
de cola peluda ἀλώπεκες Theoc.5.112, glos. a θυσάνουρος Hsch.
German (Pape)
[Seite 524] ἀλώπηξ, rauchschwänzig, Theocr. 5, 112.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
à la queue velue.
Étymologie: δασύς, κέρκος.
Greek (Liddell-Scott)
δᾰσύκερκος: -ον, ὁ ἔχων δασεῖαν ἢ πυκνότριχα τὴν οὐράν, ἀλώπηξ Θεόκρ. 112.
Greek Monolingual
δασύκερκος, -ον (AM)
(για την αλεπού) με φουντωτή ουρά.
[ΕΤΥΜΟΛ. < δασύς + κέρκος «η ουρά»].
Greek Monotonic
δᾰσύκερκος: -ον, αυτός που έχει φουντωτή ουρά· ἀλώπηξ, σε Θεόκρ.
Russian (Dvoretsky)
δᾰσύκερκος: с мохнатым или пушистым хвостом (ἀλωπηξ Theocr.).
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
δασύκερκος -ον [δασύς, κέρκος] met ruige staart.
