enuntio

Latin > English

enuntio enuntiare, enuntiavi, enuntiatus V TRANS :: reveal/divulge/make known/disclose; speak out, express/state/assert; articulate
enuntio enuntio enuntiare, enuntiavi, enuntiatus V :: reveal; say; disclose; report; speak out, express, declare

Latin > English (Lewis & Short)

ē-nuntĭo: (enuncio), āvi, ātum, 1, v. a.,
I to say out (esp. something that should be kept secret), to divulge, disclose, to report, tell.
I Prop. (good prose): ut, quod meae concreditumst taciturnitati clam, ne enuntiarem, quoiquam, Plaut. Trin. 1, 2, 106: sociorum consilia adversariis, Cic. Rosc. Am. 40, 117; cf. Caes. B. G. 1, 17, 5: rem Helvetiis per indicium, id. ib. 1, 4, 1; cf.: dolum Ciceroni per Fulviam, Sall. C. 28, 2: mysteria, Cic. Mur. 11, 25; id. de Or. 1, 47, 206; cf. Liv. 10, 38; 23, 35; Caes, B. G. 1, 31, 2; 5, 58, 1 et saep.— With acc. and inf., Plaut. Poen. 4, 2, 66.— Absol., Caes. B. G. 1, 30 fin.—
II Transf., in gen., to speak out, say, express, declare (for the most part only in Cic. and Quint. in the rhetor., dialect., and gram. signif.): cum inflexo commentatoque verbo res eadem enuntiatur ornatius, Cic. de Or. 3, 42, 168: sententias breviter, id. Fin. 2, 7, 20: obscena nudis nominibus, Quint. 8, 3, 38: voluntatem aliquam, id. 3, 3, 1; cf. id. 9, 1, 16; 8, 3, 62: fundamentum dialecticae est, quicquid enuntietur (id autem appellant ἀξίωμα, quod est quasi effatum) aut verum esse, aut falsum, etc., Cic. Ac. 2, 29 fin.—Cf. in the part. subst.: ēnuntiā-tum, i, n., a proposition, = enuntiatio, Cic. Fat. 9, 19, and 12, 28.—
   B To pronounce, utter: (litterae) quae scribuntur aliter quam enuntiantur, Quint. 1, 7, 28; cf. id. 1, 5, 18; 1, 11, 4; 2, 11, 4 al.: masculino genere cor, ut multa alia, enuntiavit Ennius, Caesell. ap. Gell. 7, 2, 4.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ēnūntĭō,¹¹ āvī, ātum, āre, tr., énoncer, exprimer par des mots, exposer : Cic. de Or. 3, 168 ; Fin. 2, 20 ; Quint. 8, 3, 38 || dévoiler, découvrir, révéler, divulguer : Pl. Trin. 143 ; Cæs. G. 1, 17, 5 ; Cic. Mur. 25 ; Sall. C. 28, 2 ; [absol^t] Cæs. G. 1, 30, 5 || litteras Quint. 1, 11, 4, articuler les lettres.

Latin > German (Georges)

ē-nūntio, āvī, ātum, āre, I) mitteilen, berichten, gew. im üblen Sinne = ausplaudern, ausschwatzen, verraten, quod ne enuntiarem quoiquam neu facerem palam, Plaut.: en. mysteria, Cic.: silenda, Liv.: rem Helvetiis per indicium, Caes.: Ciceroni dolum per Fulviam, Sall.: nam equidem nullo umquam periculo compellar, quae reticenda accepi, haec ad profanos enuntiare, Apul.: m. folg. indir. Fragesatz, plane quid sentiam enuntiabo apud homines familiarissimos, Cic.: enuntiare consuli satis habuit, quā noctis horā egressurus hostis foret, Liv.- scheinbar absol., orare coepit, ne enuntiaret, Nep.: iureiurando, ne quis enuntiaret, inter se sanxerunt, Caes. – II) aussprechen, mit Worten ausdrücken, a) übh.: alqd verbis, Cic.: litteras, aussprechen, Quint.: versum Graecum Latine, Apul.: breviter enuntiatae sententiae, Cic.: omnis sermo, quo voluntas aliqua enuntiatur (kundgegeben wird), Quint. – b) als log. t. t., aussagen, prädizieren, Cic. Acad. 2, 95 u. de fat. 19.