ελάφι

Greek Monolingual

το
αρτιοδάκτυλο θηλαστικό που χαρακτηρίζεται από τις οστέινες προεκβολές της κεφαλής, τα γνωστά ελαφοκέρατα.
[ΕΤΥΜΟΛ. Ο ομηρικός, ιωνικός-αττικός τ. έλαφος προήλθε από eln-bho-s (πρβλ. έριφος) και εμφανίζει παράλληλο ομηρικό, αιολικό τύπο ελλός
«νεβρός, ελαφάκι» < ελ-νός (πρβλ. αρμ. eln, λιθ. elnis, αρχ. σλαβ. jelenĭ, ουαλ. elain). Ο νεοελληνικός τ. (ε)λάφι < μσν. (ε)λάφιν < ελάφ-ιον που είναι υποκοριστικό του αρχαίου τύπου έλαφος.
ΠΑΡ. ελάφειος, ελάφιον
αρχ.
ελαφή, ελαφιαία, ελαφίνης, ελάφιος
αρχ.-μσν.
ελαφικός
νεοελλ.
ελαφάκι, ελαφήσιος, ελαφιάζω, ελαφίδα, ελαφίδες, ελαφίνα.
ΣΥΝΘ. (Α' συνθετικό) ελαφόβοσκον, ελαφοειδής, ελαφοκέφαλος, ελαφοκτόνος, αρχ. ελαφόκρανος, ελαφόσκορδον, ελαφοσσοΐα
αρχ.-μσν.
ελαφηβόλος
μσν.
ελαφόπους
νεοελλ.
ελαφογενής, ελαφόκερας, ελαφοκέρατο, ελαφομύκητας, ελαφοπόδαρος, ελαφόπουλο, ελαφόχοιρος. (Β' συνθετικό) τραγέλαφος
αρχ.
ιππέλαφος, ιπποτραγέλαφος, ονέλαφος, στραβέλαφος, ταυρέλαφος, χοιρέλαφος.