οἶμα

English (LSJ)

ατος, τό,

   A spring, rush, swoop, οἶ. λέοντος ἔχων Il.16.752 ; αἰετοῦ οἴματ' ἔχων 21.252 ; of a serpent, Q.S.6.201, etc.

Greek (Liddell-Scott)

οἶμα: τό, = οἴμημα, ὅρμημα, Λατ. impetus, οἶμα λέοντος ἔχων Ἰλ. Π. 752· αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων, ἔχων τὴν ὁρμήν, τὴν ὁρμητικὴν ἔφοδον τοῦ ἀετοῦ, Φ. 252· ἐπὶ ὄφεως, Κόϊντ. Σμυρν. 6. 201, κτλ. (Πιθ. ὡς τὰ οἴμη, οἶμος, ἐκ τοῦ εἶμι ibo.)

French (Bailly abrégé)

ατος (τό) :
élan impétueux.
Étymologie: cf. οἴμη.

English (Autenrieth)

ατος (οἴσω, φέρω): spring, swoop. (Il.) οἰμάω (οἶμα), aor. οἴμησε: dart upon, swoop after, Il. 22.308, , Od. 24.538.

Greek Monolingual

οἶμα, οἴματος, τὸ (Α)
βίαιη εφόρμηση, έφοδος («αἰετοῡ οἴματ' ἔχων μέλανος τοῡ θηρητῆρος», Ομ. Ιλ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Παράλληλα με το ουσ. οἶμα μαρτυρείται στον 'Ομηρο ο αόρ. οἰμῆσαι, που προϋποθέτει την ύπαρξη ρήματος οἰμάω. Η ανώμαλη παραγωγή του ρήματος αυτού από το θ. της ονομ. του οἶμα και όχι από το θ. της γεν. οἰματ- οδήγησε στην υπόθεση ότι το ρ. οἰμάω έχει παραχθεί από ένα αμάρτυρο ουσ. οἶσμος (ή οἴμη). Το ουσ. αυτό θα αντιστοιχούσε ακριβώς με αβεστ. aēšma- «οργή, θυμός» και θα μπορούσε να συνδεθεί με αρχ. ινδ. isyati, isnāti και αβεστ. išyeiti «κινούμαι, σπρώχνω» (πρβλ. ιαίνω, ιερός). Ο τ. επίσης θα μπορούσε να συνδεθεί με λατ. ira «οργή, θυμός» (πιθ. < eisā), πρβλ. επίσης οἶστρος και ὀϊστός. Κατ' άλλους, τέλος, η λ. οἶμα και το ρ. οἰμάω συνδέονται με τη λ. οἶμος «δρόμος, οδός»].

Greek Monotonic

οἶμα: -ατος, τό, = ὅρμημα, Λατ. impetus, οἶμα λέοντος ἔχων, με ορμή λιονταριού, σε Ομήρ. Ιλ.· αἰετοῦ οἴματ' ἔχων, με την αρπακτικότητα, ορμή του αετού, στο ίδ.

Russian (Dvoretsky)

οἶμα: ατος τό стремительность, натиск (λέοντος, αἰετοῦ Hom.).

Frisk Etymological English

Grammatical information: n.
Meaning: fit of anger, attack, rage, of a lion and an eagls (Il.), of a snake (Q. S.).
Derivatives: Aor. οἰμῆσαι to ṗlunge, to dash forth, said of birds of prey and of people compared to birds of prey (Χ 140, 308, 311, ω 538), fut. οἰμήσουσι (Orac. ap. Hdt. 1, 62; of θύννοι), with οἴμημα ὅρμημα H. A supposed but unattested pres. *οἰμάω seems, like the ο-vowel, to presuppose a noun *οἶμος or *οἴμη (beside orig. *εἶμα n.), cf. Bechtel Lex. s. v. w. lit. and Porzig Satzinhalte 281; after Sütterlin Denom. 8, 29 (s. also Schwyzer 725 n. 9) and Shipp Studies 77 however irregularly built from οἶμα.
Origin: IE [Indo-European] [299] *h₃eis- move quickly (h₃ uncertain).
Etymology: Prob. with Bezzenberger BB 4, 334, Sommer Lautst. 35 from *οἶσμα to Av. aēšma- m. anger (would be Gr. *οἶ[σ]μος; cf. above), which is put as primary noun to an Indo-Ir. verb put in quick movement, urge forward (e.g. pres. Skt. íṣ-yati, Av. iš-yeiti; cf. on ἰαίνω); here then, a.o., also Lat. īra anger. Cf. ὀϊστός, οἶστρος. -- WP.1, 106f., Pok. 299f., W.-Hofmann s. īra; everywhere w. further forms a. rich lit. On Illyr. names connected Krahe Beitr. z. Namenforsch. 4, 118ff.