cur

English > Greek (Woodhouse)

substantive

See dog.

As epithet of abuse: use Ar. and P. θηρίον, τό; see creature.

Latin > English

cur ADV :: why, wherefore; for what reason/purpose?; on account of which?; because

Latin > English (Lewis & Short)

cūr: (old orthog. quor; cf. Vel. Long. p. 2236 P.; and in MSS. sometimes cor, v. Lachm. ad Lucr. II. p. 171 sq.), adv. contr. from quare; cf. Vel. Long. p. 2231 P. and the letter C; acc. to Voss, Etym. s. h. v.; Analog. 4, 21, and Hand, Turs. II. p. 175, from cui rei; cf.: quoi rei, Plaut. Poen. 2, 33, = quam ob rem,
I for what reason, wherefore, why, to what purpose, from what motive.
I Rel.: duae causae sunt, cur tu frequentior in isto officio esse debeas quam nos, Cic. Fam. 15, 20, 2; so, causae, cur, Quint. 11, 3, 16; and: ea causa, cur, id. 2, 3, 11: non fuit causa, cur, Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. id. Clu. 61, 169; so, causa non esset, cur, id. N. D. 3, 4, 9: causa nulla est, cur, id. Rosc. Am. 50, 146; id. de Or. 2, 45, 189: nihil est causae, cur, Quint. 11, 3, 59: quae causa est, cur? etc., Cic. Lael. 13, 48: quid est causae, cur, etc., id. Fl. 2, 5; id. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 2, 13, 2: negare et adferre rationem cur negarent, id. ib. 6, 8, 1: id satis magnum esse argumentum dixisti, cur esse deos confiteremur, id. N. D. 1, 23, 62; so after argumenta, id. ib. 3, 4, 10; id. Div. 1, 3, 5: est vero cur quis Junonem laedere nolit, Ov. M. 2, 518; and with a negative: neque est, cur, etc., Plaut. Stich. 1, 1, 51: non tamen est, cur, Ov. H. 10, 144.- -And in dependent questions: quid est, cur tu in isto loco sedeas? Cic. Clu. 53, 147; id. Fin. 1, 10, 34; Liv. 21, 43, 12 et saep.: ne cui sit vestrum mirum, cur, etc., Ter. Heaut. prol. 1 al.: miror, cur me accusas, Cic. Fam. 7, 27, 1; 5, 12, 30; id. Phil. 2, 20, 49 (v. miror, admiror, etc.): quā in re primum illud reprehendo et accuso, cur, etc., Cic. Verr. 2, 3, 7, § 16: quod me saepe accusas, cur hunc meum casum tam graviter feram, id. Att. 3, 13, 2; 3, 12, 1; id. Sest. 37, 80; Hor. C. 1, 33, 3: consules invasit, cur silerent, Tac. A. 6, 4.—
   B Pregn., = cujus causā, propter quod, on account of which, by reason of which: quid ergo accidit, cur consilium mutarem? Cic. Fam. 2, 16, 10: quid obstat, cur non verae fiant, Ter. And. 1, 1, 76: fecerit aliquid Philippus, cur adversus eum ... hoc decerneremus: quid Perseus meruit... cur soli omnium hostes ei simus? Liv. 41, 24, 11 Weissenb. ad loc.: Caedicius negare, se commissurum, cur sibi ... quisquam imperium finiret, id. 5, 46, 6; 10, 18, 14; Suet. Calig. 15; Ov. Am. 1, 3, 2: quid Aristides commisisset, cur tantā poenā dignus duceretur, Nep. Arist. 1, 3: multa quidem dixi, cur excusatus abirem, Hor. Ep. 1, 9, 7.—
II Interrog.: Ag. Quor mi haec irata est? Mi. Quor haec irata est tibi? Quor ego id curem? Plaut. Poen. 1, 2, 143 sq.: quor perdis adulescentem nobis? quor amat? Quor potat? Ter. Ad. 1, 1, 36 sq.; cf.: quid agis? quor te is perditum? id. And. 1, 1, 107: quor non introëo in nostram domum? Plaut. Am. 1, 1, 253; Cic. Fam. 2, 18, 3: quorsum tan dem, aut cur ista quaeris? id. Leg. 1, 1, 4: Er. Jube tibi agnum huc adferri propere pinguem. He. Quor? Er. Ut sacrufices, Plaut. Capt. 4, 2, 82: Me. Non possum. Ch. Quor non? Ter. Heaut. 1, 1, 111: cur ego plebeios magistratus ... video, etc., Liv. 2, 34, 9; 6, 15, 12.—In the poets sometimes placed after one or more words of a clause: stratege noster, quor hic cessat cantharus? Plaut. Stich. 5, 4, 28: obsequium ventris mihi perniciosius est cur? Hor. S. 2, 7, 104; 2, 3, 187.—
   B Esp.
   1    Pregn.
   a Implying censure, indignation, remonstrance, etc.: quor id aussu's facere? Plaut. Ps. 1, 3, 114: cur es ausus subigitare, etc., id. Mil. 5, 9; id. Men. 3, 2, 28: sed quid ego? quor me excrucio? quor me macero? Ter. And. 5, 3, 15: cur imperium illi, aut cur illo modo prorogatum est, Cic. Att. 7, 3, 4; id. Div. 2, 30, 65: cur me querelis exanimas tuis? Hor. C. 2, 17, 1.—
   b Implying grief, sorrow, and, with negatives, desire, etc.: eheu me miserum, quor non aut istaec mihi Aetas et formast, etc., Ter. Hec. 1, 1, 17: heu me miserum, cur senatum cogor reprehendere? Cic. Phil. 7, 4, 14; id. Fam. 2, 7, 5; id. Att. 2, 19, 1: cur ego tecum non sum? id. ib. 16, 6, 2.—
   c With potential subj., in excusing, deprecating censure, etc.: quor ego apud te mentiar? Plaut. Poen. 1, 1, 24; id. Most. 2, 2, 24: cur hunc tam temere quisquam ab officio discessurum judicaret? Caes. B. G. 1, 40: pro urbis salute, cur non omnibus facultatibus, quas habemus, utamur, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 15; Cic. Cael. 29, 68 al.—
   2    Emphatic after si, cum, etc., implying a logical conclusion: tum id si falsum fuerat, filius quor non refellit? Ter. Phorm. 2, 3, 53: nam, si res publica defenditur, cur ea consule isto ipso defensa non est? Cic. Att. 7, 3, 4; cf.: fac esse distentam ... cur tam multos deos nihil agere patitur? id. N. D. 3, 39, 93: cur autem quidquam ignoraret animus hominis, si esset deus? id. ib. 1, 11, 28; Nep. Eum. 11, 4; Ov. F. 1, 257.—
   3    Strengthened by particles of inference: nam, enim, igitur, etc.: Am. Pestis te tenet. So. Nam quor istuc Dicis? Plaut. Am. 2, 1, 31: nam cur me miseram verberas? id. Aul. 1, 1, 3: quor simulas igitur? Ter. And. 1, 1, 21: cur enim, inquies, etc., Cic. Ac. 2, 17, 55; Suet. Calig. 34; id. Claud. 4; v. Hand, Turs. II. pp. 175- 183.

Latin > French (Gaffiot 2016)

cūr,⁶ adv. interrogatif,
1 [direct] pourquoi ? : Pl., Ter., Cic., Cæs., etc. || [avec une prop. inf.] : Liv. 5, 24, 5 || [poét. après plus. mots] : Hor. S. 2, 7, 104
2 [indirect, avec subj.] : duæ sunt causæ cur Cic. Fam. 15, 20, 2 ; non fuit causa cur Cic. Clu. 169 ; quæ causa est cur Cic. Læl. 48 ; quid est causæ cur Cic. Fl. 5 ; adferre rationem cur Cic. Fam. 6, 8, 1 ; Phil. 2, 56, il y a deux raisons, il n’y avait pas de raison, quelle raison y a-t-il pour que ; apporter une explication pour justifier que ; argumentum adferre cur Cic. Nat. 3, 10, apporter une preuve que ; quid est cur Cic. de Or. 1, 69, quelle raison y a-t-il pour que ; nihil habet in se gloria cur expetatur Cic. Tusc. 1, 109, la gloire n’a rien en soi qui justifie qu’on la recherche ; nihil necessitatis adfert, cur nascantur animi, similitudo Cic. Tusc. 1, 80, la comparaison n’apporte aucune preuve décisive d’une naissance de l’âme ; mora, cur non extemplo oppugnarentur, ea fuit, quod... Liv. 32, 32, 5, le retard expliquant qu’on ne les attaquât pas sur-le-champ vint de ce que... arch. quor Pl. Amph. 409 ; As. 591, etc. ; qur Pl. Amph. 581 ; Epid. 575, etc. ; CIL 1, 2189 ; cf. Prisc. Gramm. 1, 48.

Latin > German (Georges)

cūr, Adv. (gotisch hwar, ahd. hwār, wo?; vgl. altind. kar-hi, wann?), wozu = weshalb, warum, I) relativ: duae sunt causae, cur etc., Cic.: causa non est, cur, Cic.: afferre rationem, cur, Cic.: argumenta, cur, Cic.: est vero, cur, Ov.: neque est, cur, Plaut.: quid est, cur, Cic.: ne mirere, cur, Cic.: multa quidem dixi, cur, Hor. – II) interrogativ: quid agis? cur te is perditum? Ter.: cur non assum? Cic.: cur senatum cogor reprehendere? Cic.: Ch. Apud me sis volo, Me. Non possum. Ch. Cur non? Ter.: in rhetor. Frage der indir. Rede mit folg. Akk. u. Infin. Liv. 5, 24, 5. – bei Dichtern zuw. nach einem od. mehreren Wörtern des Satzes gestellt, noster cur hic cessat cantharus? Plaut.: obsequium ventris mihi perniciosius est cur? Hor. – / arch. quōr (s. Vel. Long. [VII] 71, 2 u. 77, 10) Plaut. Amph. 409; asin. 591 u. ö. – auch qūr geschr., Plaut. merc. 471 u. 504. Corp. inscr. Lat. 1, 1454 u. quūr, Anthol. Lat. 483 v. 16. 17. 45. 53 (R.) codd.; vgl. Prisc. 1, 48.