πιαίνω

English (LSJ)

fut.

   A πιᾰνῶ A.Th.587 : aor. ἐπίᾱνα Id.Ag.276, Hp.Mul.1.47 ; poet. πίᾱνα Pi.N.9.23 ; later ἐπίηνα D.L.1.83 :—Pass., fut. πιανθήσομαι LXX Ps.64(65).12 : aor. ἐπιάνθην Anan.5.9, Theoc.17.126, (κατ-) Ael NA2.13 ; but aor. inf. συμ-πιασθῆναι Hp.Epid.7.68 (s. v.l.): pf. πεπίασμαι (κατα-) Pl.Lg.807b, cf. Ael.NA13.25 : (πίων) : fatten, τὸ σῶμα Hp. l. c.; ἡ γῆ π. τὰ βοτά E.Cyc.333 ; [τὰς ὗς] Arist.HA603b27 ; π. χθόνα enrich the soil, of a dead man, A.Th.587 ; σώμασι πίαναν καπνόν, of bodies being burnt, Pi. l. c.:—Pass., to be or become fat, Semon.7.6, Pl.Lg.807a, Arist.HA520b7, etc.; π. ὁ στάχυς Theoc. 10.47.    II metaph.,    1 increase, enlarge, πλοῦτον Pi.P.4.150 (where ῐ); μυχοὺς πόλεως Xenoph.2.22.    2 make wanton, ἀλλ' ἦ σ' ἐπίανέν τις ἄπτερος φάτις; A.Ag.276 ; π. τὰ πάθη Porph.Abst.1.34 :— Pass., wax fat and wanton, πρᾶσσε, πιαίνου A.Ag.1669 (anap.) ; ἔχθεσιν πιαίνεσθαι batten on quarrels, Pi.P.2.56 ; φθόνῳ π. B.3.68.    3 cherish, cheer, ἵππον . . π. ὁ τοῦ δεσπότου ὀφθαλμός Anon. ap. Arist.Oec. 1345a3 ; π. ἑὴν φρένα Opp.H.5.372 ; μέλος ib.620 ; μάστακα π. χείλεος εὐαφίῃ AP5.293.16 (Agath.).—Rare in Prose.

German (Pape)

[Seite 612] fett machen, mästen; ἡ γῆ τἀμὰ πιαίνει βοτά, Eur. Cycl. 332; Plat. Legg. VII, 807 a u. Sp., wie Pol. 34, 2, 15; auch = den Erdboden fett machen, ihn düngen, befruchten, sowohl vom Miste, als von den Bewässerungen übertretender Ströme; u. übertr., ἔγωγε μὲν δὴ τήνδε πιανῶ χθόνα, Aesch. Spt. 569; übtr., vermehren, vergrößern, verstärken, Pind. πλοῦτον, P. 4, 150; auch ἔχθεσιν πιαινόμενον, P. 2, 58, der sich daran freu't, vgl. Aesch. ἦ σ' ἐπίανέν τις ἄπτερος φάτις, Ag. 267; med., πιαίνου μιαίνων τὴν δίκην, Ag. 1654; οὐ γὰρ πιαίνει ταῦτα μυχοὺς πόλεως, Xenophan. Col. bei Ath. X, 414 c; auch λόγοις, was B. A. 51, 6 durch παραμυθεῖσθαι erkl. wird. – Opp. Hal. 5, 372 sagt von Fischen ἑὴν φρένα πιαίνοντες, u. 5, 620 πιαίνων ἐς ἄεθλα μέλος αὐδῆς, statt γυμνάζων, παρασκευάζων; von Küssen, πιαίνων μάστακα, Agath. 8 (V, 294); – πεπίασμαι steht Ael. H. A. 13, 25.

Greek (Liddell-Scott)

πῑαίνω: μέλλ. πιᾰνῶ Αἰσχύλ. Θήβ. 587· ἀόρ. ἐπίᾱνα ὁ αὐτ. ἐν Ἀγ. 276, Ἱππ. 609. 9· ποιητ. πίανα Πινδ. Ν. 9. 55· μεταγενέστ. ἐπίηνα Διογ. Λ. 1. 83. ― Παθητ., μέλλ. πιανθήσομαι Ἑβδ. (Παροιμ. ΙΑ΄, 25, κ. ἀλλ.)· ἀόρ. ἐπιάνθην Θεόκρ. 17. 126, (κατ-) Αἰλ. ἀλλ’ ἀόριστ. ἐπιάσθην (συν-) Ἱππ. 1228G (ἂν μὴ θεωρηθῇ τοῦτο ὡς ἐκ τοῦ πιάζω· ἀλλὰ τότε γραπτέον ἐπιέσθην διότι ὁ διὰ τοῦ α τύπος εἶναι Δωρ.)· πρκμ. πεπίασμαι (κατα-) Πλάτ. Νόμ. 807Β, πρβλ. Αἰλ. π. Ζ. 13. 25 (πίων). Παχύνω, Λατιν. saginare, τὸ σῶμα Ἱππ. ἔνθ’ ἀνωτ. ἡ γῆ π. τὰ βοτὰ Εὐρ. Κύκλ. 333· π. τὰς ὗς Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 8. 21, 6· π. χθόνα, παχύνω τὸν τόπον, τὸ ἔδαφος, ἐπὶ νεκροῦ ἀνθρώπου, Αἰσχύλ. Θήβ. 587· οὕτω, πίαναν καπνόν, ἐπὶ σωμάτων καυθέντων, Πίνδ. ἔνθ’ ἀνωτ. ― Παθ., γίνομαι παχύς, παχύνομαι, Σιμωνίδ. Ἰαμβογρ. 6. 6, Πλάτ. Νόμ. 807Α, Ἀριστ., κλ.·π. ὁ στάχυς Θεόκρ. 10. 47. ΙΙ. μεταφορ., 1) αὐξάνω, πληθύνω, πλοῦτον Πινδ. Π. 4. 267· μυχοὺς πόλιος Ξενοφάν. 2. 22 Bgk.. 2) κάμνω τινὰ αὐθάδη, ἀκόλαστον, ἀλλ’ ἦ σ’ ἐπίανέν τις... φάτις Αἰσχύλ. Ἀγ. 276. ― Παθ., γίνομαι παχὺς καὶ ἀκόλαστος, πρᾶσσε, πιαίνου αὐτόθι 1669· ἔχθεσιν πιαίνομαι, «παχαίνω μὲ τὰ μαλλώματα», Πίνδ. Π. 2. 101. 3) παχύνω, περιθάλπω, ὠφελῶ, ἵππον... π. ὁ τοῦ δεσπότου ὀφθαλμὸς παρ’ Ἀριστ. ἐν Οἰκ. 1. 6, 4· π. ἑὴν φρένα Ὀππ. Ἁλ. 5. 372· μέλος αὐτόθι 620· μάστακα Ἀνθ. Π. 5. 294. ― Σπάν. παρὰ πεζογράφοις. [ῐ μόνον παρὰ Γρηγ. Ναζ.].

French (Bailly abrégé)

f. πιανῶ, ao. ἐπίανα, pf. inus.
Pass. ao. ἐπιάνθην, pf. πεπίασμαι;
1 engraisser;
2 fig. πιαίνειν τινά, rendre qqn heureux, réjouir qqn;
Moy. πιαίνομαι se réjouir.
Étymologie: πίων.