ἄκεντρος
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
ἄκεντρον, stingless, without a sting, without sting, κηφῆνες Pl.R.552c, 564b; without spur, of a cock, Clyt.1; without thorns, βάτος Ph.2.91.
2. not responding to the spur, of horses, Hippiatr.105: metaph., of style, pointless, Longin.21.2.
II. not occupying a cardinal point, Man.5.108, Vett.Val.89.30.
Spanish (DGE)
-ον
1 sin aguijón de los zánganos, Pl.R.552c, 564b, Arist.HA 553b11
•sin espolones de un gallo σκέλη ἄ. Clytus 1
•sin pinchos de una zarza, Ph.2.91
•metáf., Gr.Naz.Mul.Orn.95.
2 fig. sin energía, sin garra del estilo, Longin.21.2
•torpe, estúpido Origenes M.11.388A.
3 astr. que no está en un punto cardinal Man.5.108, Vett.Val.85.27.
4 que no obedece a la aguijada de un caballo Hippiatr.104.3.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
I. sans pointe :
1 sans aiguillon;
2 sans éperon;
3 sans piquant, sans épine;
4 qui ne connaît pas l'aiguillon, sans force, sans énergie;
II. non central.
Étymologie: ἀ, κέντρον.
German (Pape)
[Seite 70] 1) ohne Stachel, Plat. Rep. VIII, 552 c; ohne Sporn, von Vögeln, im Vergleich mit Hähnen, Athen. XIV, 655 e; dah. matt, Longin. – 2) nicht im Centrum, Man. 5, 108.
Russian (Dvoretsky)
ἄκεντρος: не имеющий жала (κηφῆνες Plat., sc. ζῷον Plut.).
Greek (Liddell-Scott)
ἄκεντρος: -ον, μὴ ἔχων κέντρον, κηφῆνες, Πλάτ. Πολ. 552C, 564B: ― ἄνευ τοῦ τῶν ποδῶν κέντρου, ἐπὶ ἀλέκτορος, Κλύτος παρ’ Ἀθην. 655E: ― ἄνευ ἀκανθῶν, βάτος, Φίλων 1. 91. 2) ἄνευ δυνάμεως ἢ δραστηριότητος, Λατ. aculei expers, Λογγῖν. 21. ΙΙ. οὐχὶ κεντρικός, Μανέθ. 5. 108.
Greek Monolingual
-η, -ο (Α ἄκεντρος, -ον)
αυτός που δεν έχει κεντρί
«κηφῆνας... ἀκέντρους» (Πλάτ. Πολιτ. 552c), ή κόκορας που δεν έχει πλήκτρο στο πόδι (Αθήν. 655e), ή θάμνος που δεν έχει αγκάθια (Φίλων 2, 91), ή άλογο που δεν αισθάνεται το τρύπημα του σπιρουνιού (Ιππιατρ. 105)
νεοελλ.
ο ακέντριστος, ο αμπόλιαστος
αρχ.
1. λόγος που δεν έχει «κέντρον», δεν έχει δύναμη, πλαδαρός (Λογγίν. 21)
2. αυτός που δεν αντιδρά στο κέντρισμα, ο ανόητος (Ωριγ. 1, 388a)
3. όποιος δεν κατέχει το κέντρο, δεν είναι κεντρικός (Μανέθων, 5, 108).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀ- στερητ. + κέντρον.
ΠΑΡ. αρχ. ἀκεντρότης].
Greek Monotonic
ἄκεντρος: -ον (κέντρον), αυτός που δεν έχει κεντρί, σε Πλάτ.
