ἀποκωλύω

English (LSJ)

fut. -ύσω [ῡ],

   A hinder or prevent from a thing, or its use, τινὰ τῆς ὁδοῦ X.An.3.3.3; ἀπό τινος LXX Ec.2.10: c. inf., prevent from doing, E.Med.1411, Pl.Tht.150c, al.; ἀ. τοῦ ποιεῖν X.Hier.8.1; ἀ. μὴ ἐλθεῖν Id.An.6.4.24.    II c. acc. only, keep off, hinder, Orac. ap. Hdt.1.66, cf. Th.3.28.    III abs., stop the way, Id.1.72: impers., οὐδὲν ἀποκωλύει there is nothing to prevent it, Pl.R.372e, al.    IV shut up, τέκνα εἰς οἶκον LXX 1 Ki.6.10.

German (Pape)

[Seite 310] verhindern, Her. 1, 66; c. inf., Eur. Med. 1411; Blat. Theaet. 151 a u. öfter; auch Folgde, μὴ ἐλθεῖν Xen. An. 6, 2. 24; τινά, abweisen, abhalten, Cyr. 1, 3, 11; τῆς ὁδοῦ An. 3, 3, 3; oft vom Zutritt, Thuc. 1, 72; vom Gesetz, verbieten, Plat. Polit. 299 e; – οὐδὲν ἀποκωλύει, es steht nichts im Wege, Phil. 33 a u. öfter.

Greek (Liddell-Scott)

ἀποκωλύω: μέλλ. -ύσω [ῡ]: ― ἐμποδίζω, ἀπωθῶ, τινά τινος Ξεν. Ἀν. 3. 3, 3· ἀπό τινος Ἑβδ. (Ἐκκλ. β΄, 10)· μετ’ ἀπαρ., ἐμποδίζω τοῦ νὰ πράξῃ τι, ἀπαγορεύω νὰ πράξῃ τίς τι, Εὐρ. Μήδ. 1411, Πλάτ. Θεαίτ. 150C, κ. ἀλλ.· ὡσαύτως ἀπ. τοῦ ποιεῖν Ξεν. Ἱέρ. 8. 1· ἀπ. μὴ ποιεῖν ὁ αὐτ. Ἀν. 6. 4, 24. ΙΙ. μετὰ μόνης αἰτ., παρακωλύω, ἐμποδίζω, δὲν ἐπιτρέπω, πολλοὶ ἐν Ἀρκαδίῃ βαλανηφάγοι ἔνδρες ἔασιν, οἵ σ’ ἀποκωλύσουσιν Χρησμ. παρ’ Ἡρόδ. 1. 66, Θουκ. 3. 28. ΙΙΙ. ἀπολ., εἶμαι ἐμπόδιον, ἐμποδίζω, ἔφασαν βούλεσθαι καὶ αὐτοὶ ἐς τὸ πλῆθος αὐτῶν εἰπεῖν, εἴ τι μὴ ἀποκωλύει Θουκ. 1. 72: ἀπρόσ., οὐδὲν ἀποκωλύει, οὐδὲν κώλυμα ὑπάρχει, Πλάτ. Πολ. 372Ε, κ. ἀλλ.

French (Bailly abrégé)

empêcher : τινά faire obstacle à qqn ; τινά τινος écarter qqn de qch ; avec l’inf. ou avec μή et l’inf. empêcher de, etc.
Étymologie: ἀπό, κωλύω.

Spanish (DGE)

I 1c. ac. de pers. y a veces gen. cortar el paso, obstaculizar σ' ἀποκωλύσουσιν Orác. en Hdt.1.66, ἡμᾶς τῆς ὁδοῦ X.An.3.3.3, (τὸν δῆμον) οὔτ' ἀποκωλύσειν δυνατοί incapaces de contener (al pueblo) Th.3.28
•fig. excluir ταῦτα ἱκανὰ εἶναι ... ὠφελίμων μαθημάτων ἀποκωλύειν X.Mem.4.7.3, 5
•apartar τὴν καρδίαν μοῦ ἀπὸ πάσης εὐφροσύνης LXX Ec.2.10.
2 c. ac. de pers. e inf. impedir με ... γεννᾶν Pl.Tht.150c, τὸν Ἑρμείαν ... προβαλεῖν Plu.2.739b, τοὺς γέροντας ὠφελεῖν Plu.2.797e
•sólo c. inf. ἀποκωλύεις ψαῦσαί τε χεροῖν impides que (yo) toque con mis manos E.Med.1411, συνεῖναι Pl.Tht.151a, οὐδὲν ἀποκωλύει ζῆν Pl.Phlb.33a, ἐλθεῖν X.An.6.4.24, τοῦ φιλεῖσθαι X.Hier.8.1
•abs. con suj. indef. impedir εἴ τι μὴ ἀποκωλύοι si no hay impedimento Th.1.72, οὐδὲν ἀποκωλύει nada lo impide Pl.R.372e, cf. Anaxag.B 4.
3 c. ac. de cosa prohibir τὰ κατὰ τὰς ᾠδὰς καὶ τὰς ὀρχήσεις Aristid.Quint.57.19
•c. ac. de cosa y gen. negar, privar, excluir τὸ χρυσίον ... ἀπ' αὐτοῦ LXX 3Re.21.7, ἐκείνας (δυνάμεις) ... τῆς εἰς πάντα παρουσίας Procl.Inst.140.
II encerrar τὰ τέκνα ... εἰς οἶκον LXX 1Re.6.11.

Greek Monolingual

ἀποκωλύω (Α) κωλύω
1. παρεμποδίζω
2. απαγορεύω
3. απομονώνω, αποκλείω.

Greek Monotonic

ἀποκωλύω: μέλ. -ύσω [ῡ],
I. εμποδίζω ή αποτρέπω κάποιον από κάτι, τινά τινος, σε Ξεν.· με απαρ., ἀποκωλύω τινὰ ποιεῖν, αποτρέπω από μια πράξη, απαγορεύω, μὴ ποιεῖν τι, σε Ευρ., Ξεν.
II. με αιτ. μόνο, παρακωλύω, εμποδίζω, σε Χρησμ. παρ' Ηροδ., Θουκ.· απόλ., παρεμβάλλω εμπόδια, φράζω το δρόμο, εμποδίζω, σε Θουκ.· απρόσ., οὐδὲν ἀποκωλύει, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, σε Πλάτ.

Russian (Dvoretsky)

ἀποκωλύω: мешать, препятствовать, тж. запрещать (τινά Her. и τινά τινος Xen.; ποιεῖν τι Eur., Plat. и μὴ ποιεῖν τι Xen.; οὐδὲν ἀποκωλύει Plat.).

Middle Liddell

I. to hinder or prevent from a thing, τινά τινος Xen.; c. inf., ἀπ. τινὰ ποιεῖν to prevent from doing, forbid to do, μὴ ποιεῖν τι Eur., Xen.
II. c. acc. only, to keep off, hinder, Orac. ap. Hdt., Thuc.: —absol. to stop the way, Thuc.:—impers., οὐδὲν ἀποκωλύει there is no hindrance, Plat.