γοάω

English (LSJ)

   A γοάει Mosch.3.88, -άουσι A.R.3.995, γοόωσι Q.S.2.648: Dor. 3pl. -άοντι Mosch.3.24; opt. γοάοιμεν Il.24.664; γοάοιεν Od. 24 190; Ep. inf. γοήμεναι Il.14.502; part. γοόων, -όωσα 6.373, etc.: Ep. impf. γόων Od.10.567 (γόον Il.6.500 may be aor.), Ion. γοάασκεν Od.8.92: Ep. fut. γοήσομαι Il.21.124, later γοήσω AP7.638 (Crin.), Nonn.D.2.137: aor. 1 ἐγόησα IG12(7).445 (Amorgos), AP7.599 (Jul.), 611 (Eutolm.):—Med., Trag. (v. infr.) and once in Prose, X.Cyr.4.6.9:—Pass., v. infr.:—groan, weep, Od.8.92, etc.: c. acc., bewail, Il.16.857, etc.; ὑπέρ τινος Mosch.4.83:—Med. (never in Hom. exc. in fut.), γοᾶσθε A.Pers.1072, cf. Ch.632; ὀδύρματα τὴν Ἡράκλειον ἔξοδον γοωμένην S.Tr.51; ἀμφί νιν γοώμενος ib.937:— Pass., γοᾶται A.Ch.632; μακρὰ γοηθείς AP7.371 (Crin.).

German (Pape)

[Seite 499] wehklagen, jammern; τινά, beklagen, bejammern; Hom. oft, z. B. infin. γοήμεναι Iliad. 14, 502, opt. γοάοιμεν 24, 664, γοάοιεν Odyss. 24, 190, particip. γοῶντες Iliad. 18, 315, γοόωντας Odyss. 10, 209, γοόωσα Iliad. 16, 857, γοόων Odyss. 11, 196 var. lect. ποθέων, s. Scholl., imperf. γόων Odyss. 10, 567, imperf. oder aorist. 2 γόον Iliad. 6, 500, γοάασκεν Odyss. 8, 92, fut. γοήσεται Iliad. 21, 124. 22, 353. – Sp. D. – Med., Tragg., z. B. Aesch. Pers. 1072 Soph. Tr. 51 Eur. Troad. 289; in Prosa Xen. Cyr. 4, 6, 9 γοωμένη. – Pass. γοηθείς Crinag. 43 (VII, 371), beklagt; so auch γοᾶται Aesch. Ch. 623.

Greek (Liddell-Scott)

γοάω: γοάει,-άουσι Ἀπολλ. Ρόδ., κτλ.· Δωρ. γ΄ πληθ. –άοντι Μόσχ. 3. 24· εὐκτ. γοάοιεν (Βεκκ. –όῳεν) Ὅμ.· γοᾶν Αἰσχύλ. Πέρσ. 676, Ἐπ. γοήμεναι Ἰλ. Ξ. 502· μετοχ. γοόων, -όωσα Ζ. 373, κτλ.· Ἐπ. παρατ. γόων Ὀδ. Κ. 567, Ἰων. γοάασκεν Ὀδ. Θ. 92· Ἐπ. ἀόρ. β΄ γόον Ἰλ. Ζ. 500· μέλλ. γοήσομαι Ὅμ., μεταγεν. γοήσω Ἀνθ. Π. 7. 638, Νόνν.· ἀόρ. α΄ ἐγόησα Ἀνθ. Π. 7. 599, 611.― Μέσ., Τραγ., Ξεν. Κύρ. 4. 6, 9 (οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ παρὰ πεζοῖς).― Παθ., ἴδε κατωτέρω (ἴδε γόος). Στενάζω, πενθῶ, θρηνῶ γοερῶς, Ὅμ.· ― μετ’ αἰτ., θρηνῶ, ὀδύρομαι, κλαίω διά τινα, Ἰλ. Π. 857, κτλ.· ὑπέρ τινος Μόσχ. 4. 83· ― οὕτω καὶ ἐν τῷ μέσ. τύπῳ (οὐδαμοῦ παρ’ Ὁμ. εἰμὴ κατὰ μέλλ.), γοᾶσθε Αἰσχύλ. Πέρσ. 1072, πρβλ. Herm. Χο. 622 (632)· γοᾶσθέ τι ὀδύρματα Σοφ. Τρ. 51· ἀμφί νιν γοώμενος αὐτόθι 937.― Παθ., γοᾶται Αἰσχύλ. Χο. 632· γοηθεὶς Ἀνθ. Π. 7. 371.

French (Bailly abrégé)

γοῶ;
gémir, se lamenter : τι sur qch ; Pass. être pleuré;
Moy. γοάομαι-ῶμαι gémir, se lamenter : ἀμφί τινα, sur le sort de qqn ; avec double acc. : πανδάκρυτ’ ὀδύρματα τὴν Ἡράκλειον ἔξοδον SOPH déplorer le départ d’Héraclès avec des gémissements et des larmes abondantes.
Étymologie: γόος.

English (Autenrieth)

(γόος), inf. γοήμεναι, part. γοόων, γοόωντες (γοῶντες), ipf. γόον, γόων, iter. γοάασκεν, fut. γοήσεται: wail, esp. in lamentation for the dead; w. acc., bewail, τινά, Il. 6.500, etc.; πότμον, Il. 16.857.

Spanish (DGE)

• Morfología: [pres. c. diéct. γοόωσι Q.S.2.648, dór. γοάοντι Mosch.3.24, inf. γοήμεναι Il.14.502, chipr. γοᾶναι Hsch.γ 770, part. γοόωσα Il.6.373; impf. 3^a plu. γόον Il.6.500, γόων Od.10.567, iter. γοάασκεν Od.8.92, γόασκε h.Ven.209, 216]
1 c. ac. de pers. llorar, hacer el lamento fúnebre en el duelo ritual debido a los muertos (cf. γόος): κ' αὐτὸν ἐνὶ μεγάροις γοάοιμεν Il.24.664, cf. 14.502, Od.24.190, IG 12(7).445.12 (Amorgos III d.C.), αἱ μὲν ἔτι ζωὸν γόον Ἕκτορα Il.6.500, Ἄκρα μὲν γοάει σε Mosch.3.87, νέκυν οὐ σέο ... γοήσειν ἤλπισα AP 7.638 (Crin.), cf. 5.237 (Agath.), en v. pas. μακρὰ γοηθείς Ἴναχος AP 7.371 (Crin.), v. med. mismo sent. οὐδέ σε μήτηρ ... γοήσεται Il.21.124, c. rég. prep. ἀμφί νιν γοώμενος S.Tr.937
•abs. iniciar el canto fúnebre, plañir γοᾶσθ' ἁβροβάται A.Pers.1073.
2 c. ac. de pers. o cosa llorar por sin ref. al duelo fúnebre ἡμέας ... γοάουσι A.R.3.995, ἐμὰ λέκτρα Nonn.D.2.137, iter. τὸν δὴ ἔπειτα γόασκε διαμπερές h.Ven.209, cf. 216
•en v. med. γοᾶτο δ' εὐνάς S.OT 1249, γοᾶσθέ μ', ὦ γυναῖκες Ar.Th.1036, cf. E.Tr.289, c. rég. prep. ὑπὲρ τέκνου γοάασθαι ... δυσπαθέοντος Mosch.4.83
•abs. llorar, sollozar, gemir ἥ γε ξὺν παιδὶ ... ἐφεστήκει γοόωσά τε μυρομένη τε Il.6.373, ἑζόμενοι δὲ ... γόων τίλλοντό τε χαίτας Od.10.567, cf. Thgn.264, Mosch.3.24, Q.S.l.c.
•en uso metáf. τίς λίθος οὐκ ἐγόησεν, ὅτ' ἐξήρπαξεν ἐκείνην ... Ἀίδης; AP 7.599 (Iul.Aegypt.)
•iter. sollozar repetidamente ἂψ Ὀδυσσεὺς ... γοάασκεν Od.8.92
•c. ac. de abstr. lamentar, gemir por ψυχὴ ... ὃν πότμον γοόωσα Il.16.857, γοάει τε καὶ ἣν ὀλοφύρεται ἄτην Opp.H.3.407, c. ac. int. ἐγόησαν ἴσον γόον AP 7.611 (Eutolm.), πολλὰ γοωμένη X.Cyr.4.6.9, c. ac. compl. dir. e int. πανδάκρυτ' ὀδύρματα τὴν Ἡράκλειον ἔξοδον γοωμένην S.Tr.51, en v. pas. γοᾶται δὲ δὴ τόδ' ἓν (κακόν) κατάπτυστον A.Ch.632
•en v. med. mismo sent. πύργων δυστυχεῖς κατασκαφὰς ... γοωμένη Lyc.972.

• Etimología: v. γόος.

Greek Monotonic

γοάω: απαρ. γοᾶν, Επικ. γοήμεναι, Επικ. μτχ. γοόων, -όωσα· Επικ. παρατ. γόων, Ιων. γοάασκεν· Επικ. αόρ. βʹ γόον, μέλ. γοήσομαι, μεταγεν. γοήσω, αόρ. αʹ ἐγόησα (γόος), θρηνώ, βογγώ, ολολύζω, οδύρομαι, στενάζω, κλαίω, σε Όμηρ.· με αιτ., θρηνώ, μοιρολογώ, θρηνολογώ, κλαίω για κάποιον, σε Ομήρ. Ιλ.· ὑπέρ τινος, σε Μόσχ.· ομοίως, στη Μέσ., σε Αισχύλ., Σοφ. — Παθ., γοᾶται, σε Αισχύλ.

Russian (Dvoretsky)

γοάω: эп.-поэт. γοόω, тж. med.
1) плакать, рыдать, стонать, вопить Hom., Trag., Xen.;
2) оплакивать (τι и τινα Hom., ἀμφί τινα Soph.): πανδάκρυτ᾽ ὀδύρματα τὴν Ἡράκλειον ἔξοδον γοωμένη Soph. горько оплакивающая уход Геракла.

Frisk Etymological English

Grammatical information: v.
Meaning: groan, weep (Il.).
Other forms: Fut. γοήσομαι (late -ήσω), aor. γοῆσαι (Amorgos), isolated preterite 3. pl. γόον Ζ 500 (see. Chantr. Gramm. hom. 1, 392 n. 1).
Derivatives: γόης, -ητος m. sorcerer (Ion.-Att.), γοητικός (Arist.), γοητεύω bewitch (Pl.), with γοητεία, γοήτευμα (Pl.), γοήτευσις (Plot.), γοητευτικός (Poll.), γοητεύτρια (Eust.); fem. γοῆτις (AP). - γόος m. wailing (Il.). γοερός (A.), analogical γοηρός (Lyc.), γοώδης (Pl.), also γοεδνός (A.), after ὀλοφυδνός, σμερδνός etc. (cf. Schulze Kl. Schr. 398); also γοήμων (APl.).
Origin: IE [Indo-European]X [probably] [403] *gou(H)- call, cry
Etymology: Like βοάω, μυκάομαι etc. (Schwyzer 683) γοάω is a deverbative intensive and γόος postverbal. Comparable is OHG gi-kewen call, OE cīegan id. < PGm. *kaujan (= Gr. *γοϜέω). One connected the Skt. intensive jó-guv-e speak out loudly, where one would assume *guH-. Further the r-derivation OCS govorъ noise with govoriti make noise (Russ. also speak). Cf. Pok. 403. Perhaps the verb is just an onomatopoeia.

Middle Liddell

γόος
to wail, groan, weep, Hom.:—c. acc. to bewail, mourn, lament, weep for, Il.; ὑπέρ τινος Mosch.:—so also in Mid., Aesch., Soph.:—Pass., γοᾶται Aesch.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

γοάω,\n ep. praes. γοαο- en γοοω-, inf. γοήμεναι, ptc. γοόων γοόωσα ; ep. imperf. γόων, Ion. imperf. γόον, iter. γοάσκεν ; fut. med. ep. γοήσομαι, later act. γοήσω
1. intrans. huilen, jammeren (act. en med.).
2. met acc. betreuren, beklagen, bewenen (act. en med.); met ἀμφί + acc.:; ἀμφί νιν γοώμενος om haar weeklagend Soph. Tr. 937; met acc. en acc. v. h. inw. obj. : σ ’ ἐγὼ κατεῖδον … πανδάκρυτ ’ ὀδύρματα τὴν Ἡράκλειον ἔξοδον γοωμένην ik heb je met tranenrijke jammerklachten zien huilen om het vertrek van Heracles Soph. Tr. 51.