ἀντίδικος

English (LSJ)

ον,

   A opponent or adversary in a suit, Aeschin.2.165, cf. Pl.Phdr.273c: fem., ἡ ἀ. POxy.37i8(iA. D.): properly, the defendant, Antipho 1.2; but also, the plaintiff, Lys7.13; ἀ. πρός τινα Antipho 1.5:—generally, opponent, adversary, A.Ag. 41; ἀληθινῶν ἀ. [Heraclit.]133, cf. 1 Ep.Pet.5.8, Phld.Ir.p.65W.

German (Pape)

[Seite 251] (δίκη), ὁ, der Gegner vor Gericht, ἐν δικαστηρίοις Plat. Theaet. 161 c; τῶν ἀντιδίκων ἑκάτερος, beide Parteien, Legg. XI, 937 b; öfter bei den Rednern; übh. Feind, Aesch. Ag. 41.

Greek (Liddell-Scott)

ἀντίδῐκος: -ον, (δίκη) ὡς καὶ νῦν, Αἰσχίν. 50. 22· κυρίως ὁ κατηγορούμενος, Ἀντιφῶν 111. 41· ἀλλ’ ὡσαύτως καὶ ὁ ἐνάγων, Λυσ. 109. 25· ἀντ. πρός τινα Ἀντιφῶν 112.7· οἱ ἀντίδικοι Πλάτ. Φαῖδρ. 273C, καὶ ἀλλαχοῦ: -καθόλου, ἐναντίος, ἐχθρός, Αἰσχύλ. Ἀγ. 41· διαιτητὰς ἀλλ’ οὐκ ἀντιδίκους εἶναι τοὺς μέλλοντας τἀληθὲς κρίνειν ἱκανῶς Ἀριστοτ. π. Οὐρ. 279b. 11.

French (Bailly abrégé)

ου (ὁ) :
1 adversaire dans un procès, partie adverse;
2 ennemi.
Étymologie: ἀντί, δίκη.

Spanish (DGE)

-ου, ὁ 1 jur. adversario en un juicio ἐν δικαστηρίοις οἱ ἀ. τί δρῶσιν; Pl.Phdr.261c, τοῦ γὰρ ἀντιδίκου περὶ μὲν ὧν ἡ κρίσις ἦν οὐδὲν λέγοντος δίκαιον Isoc.15.5, εἰ γὰρ εἴησαν δύ' ἐναντίοι νόμοι, καί τινες ἀ. παρ' ὑμῖν ἀγωνίζοιντο D.24.35, τίς οὕτως ὠμός ἐστιν ἀ. ἢ διαιτητὴς ὃς ... D.33.34, cf. Antipho 1.2, 5, Lys.7.13, Isoc.17.2, Is.1.29, 4.24, D.29.22, 58.20, Aeschin.2.165, Anaximen.Rh.1432^b38, PPetr.2.12.10 (III a.C.), SIG 953.5 (Calimna II a.C.), LXX Pr.18.17, I.AI 13.413, Eu.Matt.525, Luc.Dom.32, BGU 2071.14 (II d.C.), PWisc.1.7, 11, 17 (II d.C.), PCair.Isidor.70.11 (IV d.C.)
•en fem. ἡ ἀ. I.AI 8.30, τοῦτο ἐνεχείρισεν τῇ ἀντιδίκῳ POxy.37.1.8 (I d.C.), cf. PMil.Vogl.229.27 (II d.C.)
•fig. de Menelao como querellante contra Paris, A.A.41.
2 en gener. enemigo, contrario ἄνθρωποι κακοὶ ἀληθινῶν ἀντίδικοι Heraclit.B 133, ἔσονται γὰρ ὡς οὐκ ὄντες καὶ ἀπολοῦνται πάντες οἱ ἀ. σου LXX Is.41.11, ὁ ἀ. ὑμῶν διάβολος ... περιπατεῖ ζητῶν τινα καταπιεῖν 1Ep.Petr.5.8, cf. Phld.Ir.p.65, LXX Si.36.6, Chrysipp.Stoic.2.96.

English (Strong)

from ἀντί and δίκη; an opponent (in a lawsuit); specially, Satan (as the arch-enemy): adversary.

English (Thayer)

ἀντίδικον (δίκη); as a substantive ὁ ἀντίδικος a. an opponent in a suit at law: Xenophon, Plato, often in the Attic orators).
b. universally, an adversavy, enemy (Aesehyl. Ag. 41; ἀντίδικος because he accuses men before God).

Greek Monolingual

ο (Α ἀντίδικος, -ον)
ο αντίπαλος σε δίκη, ο καθένας από τους δύο διαδίκους
αρχ.
1. ο εναγόμενος, ο κατηγορούμενος
2. ο μηνυτής, ο ενάγων
3. ο εχθρός, ο αντίπαλος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < αντι- + -δικος < δίκη.

Greek Monotonic

ἀντίδῐκος: -ον (δίκη), αντίδικος στη δίκη, συνήγορος ή κατήγορος, ενάγων ή εναγόμενος, σε Πλάτ. κ.λπ.· γενικά, αντίπαλος, σε Αισχύλ.

Russian (Dvoretsky)

ἀντίδῐκος: ὁ
1) юридическая сторона Plat., Aeschin.;
2) обвинитель, истец Lys.;
3) противник, враг (Πριάμου ἀ. Μενέλαος Aesch.).

Middle Liddell

δίκη
an opponent in a suit, defendant or plaintiff, Plat., etc.: generally an opponent, Aesch.

Chinese

原文音譯：¢nt⋯dikoj 安提-笛可士

詞類次數：名詞（5）

原文字根：交換-義（者） 相當於： （רִיב‎）

字義溯源：對頭，仇敵；由（ἀντί）*=相對，代替，交換）與（δίκη / καταδίκη）*=公正）組成。這字本意是：上法院

出現次數：總共（5）；太（2）；路（2）；彼前（1）

譯字彙編：

1） 對頭（4） 太5:25； 太5:25； 路12:58； 路18:3；

2） 仇敵（1） 彼前5:8