Ἀγαμέμνων

English (LSJ)

-ονος, ὁ, Agamemnon, Hom., etc.: Ἀγαμέμνονος δαίς, of a fatal feast, Eust.1507.60:—also epithet of Zeus at Sparta, Staphylus Hist.10, Eust.168.10.—Adj. Ἀγαμεμνόνεος, Ἀγαμεμνονέα, Ἀγαμεμνόνεον, Hom., also ἀγαμεμνόνειος, ἀγαμεμνόνεία, ἀγαμεμνόνειον, and ἀγαμεμνόνιος, ἀγαμεμνονία, ἀγαμεμνόνιον, Pi., A.: Patron. Ἀγαμεμνονίδης, ου, ὁ, Agamemnon's son, Orestes, Od.1.30, S.El.182.

Spanish (DGE)

(Ἀγᾰμέμνων) -ονος, ὁ
• Alolema(s): át. Ἀγαμέμμων GV 144; Ἀγαμέννων GV 145; Ἀγαμέσμων GV 146
• Prosodia: [ᾰ-]
1 Agamenón hijo de Atreo, rey de Micenas Il.7.176, de Argos Il.2.107, cf. Hes.Fr.176.5, Ibyc.1a.20, Thgn.11, Lyr.Adesp.54, A.A.26, E.IA 887, Hdt.1.67, Pl.Thg.124c, Lg.706d, Cra.395a, X.HG 3.4.3, Mem.3.1.4, Arist.Pol.1285^a11, Call.Dian.228.
2 el Agamenón tít. de obras de Esquilo, A.A., de Ión el trágico, Ath.468c, de Hermipo Lex.Mess.283re.15, de Nicócares, Phot.α 3479.
3 como epít. de Zeus en Esparta Ἀγαμέμνονα γοῦν τινα Δία ἐν Σπάρτῃ τιμᾶσθαι Staphyl.8, cf. Sch.Lyc.1123, Eust.168.10, Sch.Lyc.1369.

French (Bailly abrégé)

ονος (ὁ) :
Agamemnon, roi de Mycènes, chef des Grecs devant Troie.
Étymologie: p. *Ἀγαμένμων, de ἄγαν, μένος.

Russian (Dvoretsky)

Ἀγᾰμέμνων: ονος (ᾰγ) ὁ Агамемнон (царь Микен, муж Клитемнестры, главнокомандующий всеми греч. войсками в войне против Трои) Hom., Trag.

Greek (Liddell-Scott)

Ἀγαμέμνων: -ονος, ὁ (ἄγαν, μέμνων (ἐκ τοῦ μένω), = ὁ λίαν σταθερός, ἀποφασιστικός, ἐπίμονος· πρβλ. Μέμνων): - βασιλεὺς τῶν Μυκηνῶν, ἡγεμὼν ἐν τῇ τῶν Ἑλλήνων ἐκστρατείᾳ κατὰ τῆς Τροίας, Ὅμ.: ἐπίθ. Ἀγαμεμνόνεος, Ἀγαμεμνονέα, Ἀγαμεμνόνεον, Ὅμ., ὡσαύτως -όνειος, εία, ειον καὶ -όνιος, ία, ιον, Πίνδ., Αἰσχύλ.· Πατρωνυμ. -ονίδης ου, ὁ, υἱὸς τοῦ Ἀγαμέμνονος, ὁ Ὀρέστης, Ὀδ. Α, 30, Σοφ. Ἠλ. 182.

English (Autenrieth)

Agamemnon, son of Atreus and grandson of Tantalus; his wife, Clytaemnestra, Il. 1.113 f.; his children, Orestes, Chrysothemis, Laodice, and Iphianassa, cf. Il. 2.104, Il. 9.287. King of Mycēnae, likewise ruler over ‘many islands and all Argos,’ Il. 2.108. His wealth in ships, Il. 2.576, 610-614. Epithets, δῖος, κρείων, εὐρυκρείων, ἄναξ ἄνδρῶν, ποιμὴν λᾶῶν. His stature, Il. 3.166, 178, Il. 2. 477-483; ἀριστείᾶ, ‘exploits,’ Il. 11.91-661; honor accorded to him, Il. 23.887; sceptre, Il. 2.104; his return from Troy, Od. 3.143 ff., 156, 193 ff., 234 f.; his death at the hands of Aegisthus and Clytaemnestra, his wife, Od. 3.248 ff., Od. 4.91, 512-537, 584, l 387-463, Od. 24.20-97.

Greek Monotonic

Ἀγαμέμνων: -ονος, ὁ (ἄγαν, μέμνων, από το μένω)· ακλόνητος, εξαιρετικά σταθερός, απτόητος, όνομα του αρχηγού των Αχαιών ενάντια στους Τρώες, σε Όμηρ.· επίθ., Ἀγαμεμνόνεος, -έα, -εον, σε Όμηρ.· επίσης, -όνειος, -α, -ον ή -όνιος, -α, -ον, σε Πίνδ., Αισχύλ.· πατρωνυμ. -ονίδης, -ου, ὁ, ο γιος του Αγαμέμνονα, ο Ορέστης, σε Ομήρ. Οδ.

Frisk Etymological English

Grammatical information: PN
Meaning: The Greek commander before Troy (Il.)
Other forms: Att. vases Ἀγαμέσμων, also Ἀγαμέμμων, -μέν(ν)ων (Nachmanson Glotta 4, 246).
Origin: XX [etym. unknown]
Etymology: Prellwitz BB 17, 171f. assumed *Αγα-μέδ-μων mächtig waltend; s. Stolz, Innsbrucker Festgruß 13ff. The development -δμ- > -νμ- > -μν- is known (Lejeune, Phonét. 77 n. 5. Kretschmer Glotta 3, 330f. connected the second part with μένος und μένειν, explaining -σμ- as a kind of vulgar assimilation. S. also Fiesel Namen 65ff. However, the development to -σμ- is phonetically less easy. On the problem Schwyzer 208. But a variation dental/σ is known from PreGreek, as in τεῦτλον/σεῦτλον; cf. Μέδμα/Μέσμα, a town of the Locrians in Bruttium; cf. Furnée 263 ἀσμωλεὶν/ἀδμωλή Κάδμος/Κάσμος We might assume an affricate as the origin (*-medm-/-mesm- < *-mecm-). Thus Agamemnon, like Achilles, would be a Pre-Greek name.

Middle Liddell

ἄγαν μέμνων (from μένω)]
the very steadfast, name of the leader of the Greeks against Troy, Hom.

Frisk Etymology German

Ἀγαμέμνων: {Agamémnōn}
Forms: att. Vasen Ἀγαμέσμων, auch Ἀγαμέμμων, -μέν(ν)ων (Nachmanson Glotta 4, 246).
Meaning: PN
Etymology: Nach Prellwitz BB 17, 171f. aus *Αγαμέδμων mächtig waltend; s. noch Stolz Innsbrucker Festgruß 13ff. Kretschmer Glotta 3, 330f. zieht dagegen mit Curtius 311 das Hinterglied zu μένος und μένειν, indem er die Form mit -σμ- durch eine Art vulgärer Assimilation zu erklären sucht. S. auch Fiesel Namen 65ff.
Page 1,6