κινητικός

English (LSJ)

ή, όν, A of or for putting in motion, μόρια Arist.Pol.1290b31; νεῦρα motor nerves, Gal.8.208; κ. βηχέων Hp.Aph.5.24; ἱδρώτων Dsc.5.112; οὔρων Xenocr. ap. Orib.2.58.50; ἐξ ἑαυτοῦ μόνον κ. spontaneous, Epicur.Nat.28.7: Sup. -ώτατος Arist.Mete.365b30. Adv. -κῶς Procl. in Alc.p.52 C. 2 metaph., urging on, exciting, λόγος κ. πρὸς ἀρετήν Aristo Stoic.1.88; τὸ -ώτατον τῶν ὄχλων Phld.Rh.1.198 S., D.H.Isoc.13: abs., stimulating, X.Oec.10.12; τὸ μέλος κ. φύσει Phld.Mus.p.71 K.; τὸ μήτε ὁρμῆς μήτε ἀφορμῆς -κὸν [ἀδιάφορον] Stoic.3.28, cf. 40, al. 3 turbulent, seditious, Plb.1.9.3, D.S.19.14, etc. II (from Pass.) movable, mobile, Pl.Ti.58d, Arist.HA590a33, GA775a7 (Comp.), Plu.2.945f, 952e.

German (Pape)

[Seite 1440] zum Bewegen gehörig, geschickt, in Bewegung setzend; ὁποῖον κινητικωτάτων ἂν εἴη τῶν σωμάτων, was am meisten die Körper in Bewegung setzt, Arist. Meteorl. 2, 8; H. A. 4, 4; Folgde; – aufrührerisch, Pol. 1, 9, 3, neben στασιώδης, vgl. 13, 1, 3; D. Sic. 19, 14; – beweglich, zur Bewegung geneigt, von der Wärme, im Ggstz von στάσιμος, Plut. de prim. frig. 1; vgl. ib. 17 ὡς βραδεῖα καὶ στάσιμος, im Ggstz von ὀξύῤῥοπος καὶ κινητικός. – Bei den Stoikern sind τὰ κινητικά begehrungswerthe Dinge.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
1 qui meut, qui agite ; fig. qui excite : πρὸς ἀρετήν PLUT à la vertu;
2 mobile, qui se meut.
Étymologie: κινέω.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

κινητικός -ή -όν [κινέω] die/dat in beweging zet, ook met gen.: βηχέων κινητικά hik veroorzakend Hp. Aph. 5.24. beweegbaar:. κινητικὸν αὐτό τε καθ’ αὑτό dat uit zichzelf kan bewegen Plat. Tim. 58d.

Russian (Dvoretsky)

κῑνητικός:
1) приводящий в движение, движущий Xen., Arst., Plut.;
2) возбуждающий, поощряющий (πρὸς ἀρετήν Plut.);
3) возмущающий, сеющий смуту Polyb.;
4) движущийся, подвижный Plut.

Greek (Liddell-Scott)

κῑνητικός: -ή, -όν, ἐπιτήδειος εἰς τὸ κινεῖν, ἑλκυστικός, Ξεν. Οἰκ. 10, 12, κτλ.· κ. τινος Ἱππ. Ἀφ. 1254, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 8. 2, 16· ἐν τῷ Ὑπερθ. -ώτατος, ὁ αὐτ. ἐν Μετεωρ. 2. 8, 3· τὰ κ. μόρια, ἐπὶ τῶν μελῶν τοῦ σώματος, Ἀριστ. Πολιτικ. 4. 4. 8. 2) μεταφορ., προτρεπτικός, λόγος κινητικὸς πρὸς ἀρετὴν Πλούτ. 2. 776C· τὸ κ. τῶν ὄχλων, μνημονευόμενον ἐκ τοῦ Διον. Ἁλ.· τὰ κινητικά, Στωϊκὸς ὅρος περὶ τῶν ἀξίων ἐπιθυμίας πραγμάτων. 3) ταραχώδης, στασιαστικός, Πολύβ. 1. 9, 3., 13. 3, 1, Διόδ., κλ. ΙΙ. (ἐκ τοῦ παθ.), ὃν δύναταί τις νὰ κινήσῃ, Πλούτ. 2. 945F, 952E.

Greek Monolingual

-ή, -ό (ΑΜ
κινητικός, -ή, -όν)
ο ικανός να κινεί κάτι ή να προσδίδει κίνηση σε κάτι (α. «κινητικά νεύρα», Γαλ.
β. «τῶν κινητικῶν μορίων», Αριστοτ.)
νεοελλ.
1. αυτός που αναφέρεται στην κίνηση
2. αυτός που κινείται
3. το θηλ. ως ουσ. η κινητική
κλάδος της κλασικής μηχανικής ο οποίος μελετά την επίδραση τών δυνάμεων και τών ροπών στην κίνηση ενός υλικού σώματος
4. φρ. α) φυσ. «κινητικὴ ενέργεια» — η ενέργεια την οποία έχει ένα σώμα ή ένα στοιχειώδες σωματίδιο λόγω της κίνησης του
β) «κινητική τέχνη» — μορφή της σύγχρονης τέχνης που προέρχεται από την αφαίρεση και βασίζεται στον μεταβλητό χαρακτήρα του έργου και στην κίνησή του, φαινομενική ή πραγματική
νεοελλ.-μσν.
το ουδ. ως ουσ. το κινητικό(ν)
(ενν. φάρμακον)
το καθαρτικό, το φάρμακο που προκαλεί κένωση του εντέρου
μσν.-αρχ.
1. προτρεπτικός («λόγος κινητικὸς πρὸς άρετήν», Αρίστων.)
2. αυτός που μπορεί να κινηθεί ή να μετακινηθεί, ο κινητός («τὸ μὲν οὖν ὑγρόν... κινητικὸν αὐτό τε καθ' αὑτό», Πλάτ.)
αρχ.
1. αυτός που προκαλεί έκκριση («ἡ ῥίζα αὐτῆς... κινητική χολῆς δέδοται», Διοσκ.)
2. αυτός που προκαλεί ταραχές, ο στασιαστής
3. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) (στους Στωικούς) τὰ κινητικά
τα πράγματα που αξίζει να τά επιθυμήσει κάποιος
4. φρ. «ὁ ἐξ ἑαυτοῦ μόνον κινητικός» — αυτός που κινείται από μόνος του, ο αυτοκίνητος (Επίκ.).
επίρρ...
κινητικῶς (Α)
με κινητικό τρόπο.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κινητής ή κινητός (< κινῶ)].

Greek Monotonic

κῑνητικός: -ή, -όν (κινέω), επιτήδειος στο να κινεί, σε Ξεν.

Middle Liddell

κῑνητικός, ή, όν κινέω
of or for putting in motion, Xen.