προσκληρόω
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
English (LSJ)
A allot, assign, attribute, ἀκοσμίαν τινί Phld.Sto.339.16; τούτῳ τῷ βίῳ ἡ τύχη π. σε Luc.Am.3:—Med., fut. -ώσομαι, τιμὴν αὑτῷ Ph.1.339:—Pass., to be assigned, Id.2.366, 381, J.BJ2.20.4; also, to be attached to, Παύλῳ Act.Ap.17.4.
German (Pape)
[Seite 769] zuloofen, durchs Loos wozu wählen, nach dem Loose zutheilen; ὅτι τῷ βίῳ τούτῳ ἡ τύχη σε προσεκλήρωσε, das Schicksal hat dich diesem Leben, d. i. hat dir dies Lebensloos zugetheilt, Luc. amor. 3; ἡ ἑβδομὰς τῷ Μουσαγέτῃ προσκεκλήρωται, Plut. Symp. 9, 3, 1.
Greek (Liddell-Scott)
προσκληρόω: ἀπονέμω διὰ κλήρου, τούτῳ τῷ βίῳ ἡ τύχη πρ. σε Λουκ. Ἔρωτ. 3. ― Παθ., ἀπονέμομαι, ἀποδίδομαι, Φίλων 2. 366, 381· προσκολλῶμαι, ἑνοῦμαι, Πράξ. Ἀποστ. ιζ΄, 4.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
attribuer par la voie du sort à, rég. ind. au dat.
Étymologie: πρός, κληρόω.
English (Strong)
from πρός and κληρόω; to give a common lot to, i.e. (figuratively) to associate with: consort with.
English (Thayer)
(προσκλίνω) 1st aorist passive 3rd person singular προσεκλίθη;
1. transitive, (to cause) to lean against (cf. πρός, IV, 4) (Homer, Pindar).
2. intransitive, τίνι, to incline toward one, lean to his side or party: Polybius 4,51, 5, etc.; 1st aorist passive προσεκλιθην with a middle significance to join oneself to one: L T Tr WH (cf. Winer's Grammar, § 52,4, 14)); τοῖς δικαίοις προσεκλίθη, Schol. ad Aristophanes, Plutarch, 1027; προσεκλιθητε τοῖς ἀποστόλοις, Clement of Rome, 1 Corinthians 47,4 [ET] and in other later writings.
Russian (Dvoretsky)
προσκληρόω: 1) уделять по жребию, (о судьбе) предназначать (τί τινι Plut. и τινά τινι Luc.);
2) pass. присоединяться, примыкать (τινι NT).
