μίγνυμι
German (Pape)
[Seite 182] auch μιγνύω, u. bei Hom. u. Her. im praes. u. imperf. nur μίσγω (w. m. s.), fut. μίξω, aor. ἔμιξα, inf. μῖξαι, perf. pass. μέμιγμαι, aor. ἐμίχθην u. ἐμίγην, u. in synkopirier Form μίκτο, fut. pass. μιγήσομαι, Il. 10, 365, μίξομαι, Od. 24, 314, μεμίξομαι, Hes. O. 177, Aesch. Pers. 1052; – mischen, vermischen; eigentlich von flüssigen Dingen; ἐπὴν κρητῆρι μιγείη, Od. 4, 222; μεμιγμένον μέλι σὺν γάλακτι, Pind. N. 3, 84; θρόμβῳ δ' ἔμιξεν αἵματος φίλον γάλα, Aesch. Ch. 539; σπονδὰς ἐχίδνας σταγόσι μιγνυμένας φόνῳ, Eur. Ion 1233; auch ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ, Od. 11, 123, mit Salz gemischte Speise. Uebertr., ᾡ πότμον Ἄρης ἔμιξεν, Pind. I. 6, 25; u. gewagter noch Soph. βροτῶν σὺν κακοῖς μεμιγμένων, El. 1477, d. i. der unglücklichen Sterblichen. – Ueberh. zusammen- u. durcheinanderbringen; – a) im feindlichen Sinne, μῖξαι χεῖράς τε μένος τε, Il. 15, 510, Hände und Muth mischen, d. i. handgemein werden im Kampfe; bes. häufig im pass., zusammentreffen, τῶν ἄμυδις μίχθη μένος, 20, 374; ἐν δαΐ, ἐν παλάμῃσι μιγῆναι, 13, 286. 21, 469; τινί, 14, 386, wie Τρώεσσι μίγη κρατερὸς Διομήδης, 5, 143; Κόλχοισιν βίαν μίξαν, Pind. P. 4, 213; Χαλκοβόαν Ἄρη μίξουσιν, Soph. O. C. 1051; Ἀργεῖα καὶ Καδμεῖα μίξαντες βέλη, Eur. Phoen. 889. – b) von freundlichem Verkehr u. Umgehen der Menschen mit einander, mit Einem zusammentreffen, sich ihm zugesellen; absol., καί κε θάμ' ἐνθάδ' ἐόντες ἐμισγόμεθα, Od. 4, 178, und wir würden oft mit einander verkehren, zusammen sein; μίγεν ἀνδράσι λωτοφάγοισιν, 9, 91, ἕως ὅγε Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγείη, zu den Phäaken kommen, 5, 386, u. öfter μνηστήρεσσιν; auch μίκτο δ' ὁμίλῳ, er mischte sich unter den Haufen, 8, 196; προμάχοισιν ἐμίχθη, er mischte sich, ging unter die Vorkämpfer, Il. 5, 134, u. öfter auch ἐν προμάχοισιν, Od. 18, 379, wie Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν, sie kamen zu den versammelten Troern, Il. 3, 209; daher Τρώεσσι μεμιγμένοι im Ggstz von ἀπάνευθε, 10, 424; μίξεσθαι ξενίῃ, in Gastfreundschaft sich verbinden, in Gastlichkeit zusammenkommen, Od. 24, 314; ἀλλήλοις, Plat. Soph. 256 b. – Bes. häufig c) von fleischlicher Vermischung im Beischlaf, eheliche Gemeinschaft, Umgang haben; vom Manne, absol., Il. 9, 633, μήποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, u. öfter, auch εὐνῇ οὔποτ' ἔμικτο, Od. 1, 433; τινί, τῇ γὰρ μίγη Ποταμός, Il. 21, 143, Od. 7, 61, u. vollständig, πλυνούσῃ τις πρῶτα μίγη εὐνῇ καὶ φιλότητι, 15, 422, ὅς μ' ἔθελεν φιλότητι μιγήμεναι, οὐκ ἐθελούσῃ, Il. 6, 165; auch ἐν φιλότητι, Il. 2, 232, vgl. 24, 131; Hes. Th. 306; u. σῇ φιλότητι μιγῆναι, H. h. Ven. 151; u. εὐνῇ καὶ φιλότητί τινος, Hes. Sc. 35; – von der Frau, τινί, ἡ δὴ φάσκε Ποσειδάωνι μιγῆναι, Od. 11, 306. 20, 12 u. öfter, u. vollständig, Ἰάσωνι Δημήτηρ μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, 5, 126; φιλότητι μιγῆναι, Hes. Th. 927. 1017; auch οὐδέ κεν Ἑλένη ἀνδρὶ παρ' ἀλλοδαπῷ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, Od. 23, 219; ἐν ἀγκοίνῃσι Διὸς μιγεῖσα, 11, 268; ἐν φιλότητί τινος, H. h. 6, 54. 17, 4; vgl. Hes. Th. 920; noch abweichender φιλότης τε καὶ εὐνή, ἣν ἐμίγης, Il. 15, 33. – Von Mann u. Frau, ὡς τὰ πρῶτα μίγησαν, Od. 8, 268. – Von Begattung der Thiere, βόες ταύροισι μιγεῖσαι, H. h. Merc. 493. – Aehnlich bei den Folgenden, μίγεν ἔθνει γυναικῶν, Pind. P. 4, 251; Ποσειδάωνι μιχθεῖσα, Ol. 6, 29; Ζηνὶ μιγεῖσα, P. 9, 87; auch θεῷ τε γάμον μιχθέντα κούρᾳ τε, eine von Gott u. dem Mädchen vollzogene Ehe, 9, 13; Tragg., αἷς οὐ μίγνυται θεῶν τις, Aesch. Eum. 69, Ζῆνα μιχθῆναι βροτῷ, Suppl. 292, ὡς μητρὶ μὲν χρείη με μιχθῆναι, Soph. O. R. 791, wie χρῆναι μιγῆναι μητρί 995; πατήρ τε θυγατρὶ παῖς τε μητρὶ μίγνυται, Eur. Andr. 174; μίγνυσθαι τοῖς ἀδελφοῖς, Ar. Ran. 1079; auch Plat. Legg. VIII, 838 c; Xen. Mem. 4, 4, 20; nach Luc. soloec. 6 später nur vom Manne gesagt. – d) von leblosen Dingen, überh. von örtlichem, nahem Zusammentreffen; κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη, das Haupt wurde mit dem Staube gemischt, in den Staub gcstürzt, Il. 10, 457 Od. 22, 329, wie ἐν κονίῃσι μιγῆναι, Iliad. 3, 55; οὐδὲ ἔασεν μιχθήμεναι ἔγχος ἔγκασι φωτός, sie ließ den Speer nicht in die Eingeweide des Mannes eindringen, 11. 438; κλισίῃσι μιγῆναι, sich unter die Zelte mischen, an die Zelte herankommen und da kämpfen; Pind. sagt gewagter στεφάνοις ἔμιχθεν, sie wurden mit Kränzen gemischt, für »sie gelangten zu Kränzen«, erwarben sie, N. 2, 22; vgl. ἐν τιμαῖς ἔμιχθεν, I. 2, 29, εὐλογίαις μεμῖχθαι, 3, 3; auch γέρας μιγνύμενον φρενί, P. 5, 19. – Uebh. vermischen, vereinigen, verbinden, μίγνυσι τὴν σώφρονα δύναμιν τῇ αὐθάδει ῥώμῃ, Plat. Legg. III, 691 e; πᾶσαν ἡδονὴν πάσῃ φρονήσει μιγνύντες, Phil. 61 d; μεμιγμένην πολιτείαν ἐκ κακοῦ τε καὶ ἀγαθοῦ, Rep. VIII, 548 c; ὁ μιχθεὶς ἐξ ἀμφοῖν τρίτος ἔρως, Legg. VIII, 837 d; Folgde.
Greek (Liddell-Scott)
μίγνῡμι: μίγνυσι Πλάτ. Νόμ. 691, προστ. μίγνυ ὁ αὐτ. ἐν Φιλήβῳ, 63· ὡσαύτως μιγνύω Δαμόξενος ἐν «Συντρόφοις» 1. 60, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 9. 40, 50, κτλ.· παρατ. ἐμίγνυν, πληθ. συνεμίγνυσαν Ξεν. Κύρ. 8. 1, 46· ποιητ. μίγνυον Πινδ. Ν. 4. 35 (πρβλ. προσ-, συμ-μίγνυμι)· - μέλλ. μίξω Σοφ., Πλάτ.· - ἀόρ. ἔμιξα Πίνδ., Ἀττ., ἀπαρ. μῖξαι Ἰλ. Ο. 510· - πρκμ. μέμιχα (συμ-) Πολύβ. 38. 5, 5· ὑπερσ. ἐμεμίχειν (συν-) Δίων Κ. 47. 45· - Μέσ. καὶ παθ., μίγνυμαι Πλάτ.· παρατ. ἐμίγνυντο (ἐπ-) Θουκ. 2. 1· -προστ. μίξομαι Ὀδ. Ζ. 136., Ω. 314· μεμίξομαι Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 177, Αἰσχύλ Πέρσ. 1052, κτλ.· μεταγεν. μιχθήσομαι (ἀνα-) Αἰσχίν. 24. 1· ὡσαύτως μιγήσομαι Ἰλ. Κ. 365· - ἀόρ. α΄ ἐμίχθην αὐτόθι 457, Ἡρόδ., Ἀττ.· ἀλλὰ παρ’ Ὁμ. καὶ τοῖς Ἀττ. συνηθέστερον ἀόρ. β΄ ἐμίγην [ῐ], Ἐπικ. μίγην· καὶ παρὰ Τραγ., πρβλ. Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 295, Πρ. 738· - Ἐπικ. ἀόρ. παθ. μὲ τύπον ὑπερσυντ. μίκτο ἢ μῖκτο συχν. παρ’ Ὁμ., (μίγμενος ἐπὶ μεταβατ. σημασ., Νικ. Ἀλ. 587)· ὁ μέσ. ἀόρ. ἐμιξάμην παρὰ μεταγενεστ., ὡς Θεοφρ. π. Φυτ. Αἰτ. 3. 22, 3· - πρκμ. μέμιγμαι· Ἐπικ. ὑπερσ. μέμικτο Ἰλ. Δ. 438. - ἀντὶ τοῦ ἐνεστ. ὁ Ὅμ. καὶ ὁ Ἡρόδ. ἀείποτε ἔχουσι μίσγω, μίσγομαι, ὅπερ ὡσαύτως ἀπαντᾷ ἅπαξ παρὰ τοῖς Τραγ. (Σοφ. Ἀποσπ. 265), οὐδέποτε παρὰ τοῖς κωμ., ἀλλ’ ἐνίοτε ἐν τῇ Ἀττ. πεζογραφίᾳ: Ἐπικ. παρατ. ἐμισγέσκοντο (σημείωσαι τὴν αὔξησιν, Ὀδ. Υ. 7. [Ὁ Herm. ἐν Σοφ. Φ. 106 γράφει μῖξαι, ὡς εἰ τὸ ι ἦν μακρὸν φύσει· ὅπως ὁ Bekk. παρ’ Ἀριστ. μῖγμα· πρβλ. Λοβ. Παραλ. σελ. 410, 414.] (Ἐκ τῆς √ΜΙΚ, λεπτυνομένης εἰς ΜΙΓ, παράγονται μιγῆναι, μίγα, μιγάς, καὶ τὰ ἐκτεταμένα μίγνυμι, μῖξις, μίσγω, κτλ.· πρβλ. Σανσκρ. mi←-ras (mixtus), mi←-rayâmi (misceo)· Λατ. misc-eo, mis-tus, mix-tus· Ἀγγλο-Σαξονικ. misc-an· Ἀρχ. Γερμ. misk-iu· Σλαυ. mes-iti· κτλ.). Μιγνύω, ἀναμιγνύω, «ἀνακατώνω, κυρίως ἐπὶ ὑγρῶν, π.χ. οἶνον καὶ ὕδωρ Ὅμ. ἴδε ἐν λ. κρᾶσις· ἀλλ’ ὡσαύτως ἐπὶ μὴ ὑγροῦ μετὰ ὑγροῦ, θόμβῳ δ’ ἔμιξεν αἵματος φίλον γάλα Αἰσχύλ. Χο. 546, πρβλ. ἐμμίγνυμι· ἐπὶ δύο ξηρῶν ἢ στερεῶν, ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ Ὀδ. Λ. 123. - Συντάσσ., συνήθως: μ. τί τινι, ἀναμιγνύειν τι μετ’ ἄλλου, συχν. παρ’ ἅπασι τοῖς συγγραφεῦσιν· ἀλλ’ ὡσαύτως, ἐν ταῖς κακαῖσιν ἀγαθαὶ μεμιγμέναι Εὐρ. Ἴων. 399· μεμιγμένον μέλι σὺν γάλακτι Πινδ. Ν. 3. 134· καὶ μετὰ γενικῆς τῶν μιγνυομένων μερῶν, σύλλογος νέων καὶ πρεσβυτέρων μεμιγμένος Πλάτ. Νόμ. 951D, πρβλ. Εὐρ. Ἀποσπ. 384· οὕτω, μ. ἐκ γῆς καὶ πυρὸς Πλάτ. Πρωτ. 320D, πρβλ. Πολ. 548C, Τίμ. 35Β, κτλ. ― Μέσ. ἀντὶ ἐνεργ., Νικ. Θ. 603, Ἀνθ. Π. 7. 44. ΙΙ. καθόλου, συνενῶ, φέρω ἐπὶ τὸ αὐτό, συνάπτω, κατὰ ποικίλους τρόπους: 1) ἐπὶ ἐχθρικῆς ἐννοίας, μῖξαι χεῖράς τε μένος τε, συνάψαι μάχην ἐκ τοῦ συστάδην, Λατ. corserere manus, Ἰλ. Ο. 510, πρβλ. Υ. 374· οὕτω, Κόλχοισι μ. βίαν Πινδ. Π. 4. 379· χερσὶ χεῖρας μ. Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 78· Ἄρη μίξουσιν Σοφ. Ο. Κ. 1046. 2) φέρω εἰς συνάφειαν ἢ σχέσιν πρός τι, ἄνδρας... μισγέμεναι κακότητι καὶ ἄλγεσι, φέρειν τοὺς ἄνδρας εἰς ἀθλιότητα, Ὀδ. Υ. 203· μ. ξυνωνίην Ἀρχίλ. 80· μ. τινὰ ἄνθεσι, καλύπτειν τινὰ δι’ ἀνθέων, Πινδ. Ν. 4. 34· ὡσαύτως τἀνάπαλιν, πότμον μῖξαί τινι, ἐπενεγκεῖν τινι θάνατον, ὁ αὐτ. ἐν Ι. 7 (6). 35· πρβλ. πελάζω Β, καὶ ἴδε κατωτ. Β. 1. Β. Παθ., μετὰ μέσ. μέλλ. μίξομαι (ἴδε ἐν ἀρχῇ)· ― ἀναμιγνύομαι μετά τινων, μεταξύ τινων, προμάχοισιν ἐμίχθη Ἰλ. Ε. 134, κτλ.· ἐνὶ προμάχοισι Ὀδ. Σ. 379· οὔτι μεμιγμένον ἐστὶν ὁμίλῳ Θ. 196· ἐώλπει μίξεσθαι ξενίῃ, ἤλπιζεν ὅτι θὰ συνεδέετο μὲ δεσμοὺς ξενίας, Ω. 314· οὕτω, Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν Ἰλ. Γ. 209, πρβλ. Κ. 480· ― ὡσαύτως, ἀναμιγνύομαι μετά τινος, συναναστρέφομαι μετά τινος, συζῶ, Ὀδ. Η. 247, κτλ.· αἷς οὐ μίγνυται θεῶν τις Αἰσχύλ. Εὐμ. 69· καὶ ἀπολ. ἐν τῷ πληθ., συναναστρέφομαι, θάμ’ ἐνθάδ’ ἐόντες ἐμισγόμεθ’ Ὀδ. Δ. 178· μίξεσθαι ξενίῃ Ω. 314. 2) ἔρχομαι εἰς ἐπαφὴν μετά τινος, κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη, ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ ἐκυλίσθη εἰς τὴν κόνιν, Ἰλ. Κ. 457, Ὀδ. Χ. 329· ἐν κονίῃσι μιγῆναι Ἰλ. Γ. 55· οὐδὲ ἔασε [[[ἔγχος]]]... μιχθήμεναι ἔγκασι φωτός, δὲν ἀφῆκε τὴν λόγχην νὰ ἐγγίσῃ, νὰ φθάσῃ εἰς τά..., Λ. 438· κλισίῃσι μιγήμεναι, νὰ φθάσωσι μέχρι τῶν κλισιῶν, νὰ πλησιάσωσιν αὐτάς, Ο. 409, κτλ.· οὕτω καί, οὐδ’ ἐς Ἀχαιοὺς μίσγετο Σ. 216· ἔσω μιγῆναι, εἰσελθεῖν εἰς τὴν οἰκίαν, Ὀδ. Σ. 49· μίσγεσθαι ὑπὲρ ποταμοῖο, διαβαίνειν τὸν ποταμόν, Ἰλ. Ψ. 73· ― οὕτω δὲ καὶ ὁ Πίνδ. μεταχειρίζεται τὴν λέξιν ταύτην ποικίλως, οἷον ἔρχομαι εἴς τινα τόπον, μετὰ δοτ., Π. 4. 447, πρβλ. 458· ἐν αἱμακουρίαις μέμικται, παρευρίσκεται κατὰ τὴν ἑορτήν, Ο. 1. 147· μίσγεσθαι φύλλοις, στεφάνοις, ἔρχεσθαι εἰς..., δηλ. λαμβάνειν τὸν στέφανον τῆς νίκης, Ν. 1. 27., 2. 34· μ. εὐλογίαις Ι. 3. 5· ἀλλ’ ὡσαύτως, μ. ἐν τιμαῖς αὐτόθι 2. 43· μ. θάμβει, καταλαμβάνομαι ὑπὸ θάμβους, Ν. 1. 86· οὕτω, βροτοὶ ξὺν κακοῖς μεμιγμένοι Σοφ. Ἠλ. 1485. ἴδε ἀνωτ. ΙΙ. 3) ἐπὶ ἐχθρικῆς σημασίας, συμπλέκομαι, μάχομαι, «πιάνομαι», Ἰλ. Δ. 456· ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἐν δαΐ, ἐν παλάμῃσι μιγῆναι Ν. 286., Φ. 469. 4) παρ’ Ὁμ. καὶ Ἡσ. συχνότατα ἐπὶ τῆς σαρκικῆς μίξεως τῶν δύο φύλων, συνέρχομαι, συνευρίσκομαι, συνουσιάζομαι, ἐπί τε τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, ἐν ποικίλαις φράσεσιν, ἐνίοτε δὲ ἀπολ., ὡς ἐν Ἰλ. Ι. 275, κτλ.· ἀλλὰ συνηθέστερον, μιγῆναί τινι, ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Φ. 143, κτλ.· ἐπὶ τῆς γυναικός, Ὀδ. Α. 73, κτλ.· οὕτω παρὰ Πινδ., ἀλλὰ παρὰ τοῖς Τραγ. μόνον ἐπὶ τοῦ ἀνδρός· ― παρὰ τοῖς πεζοῖς ἐπὶ τοιαύτης ἐννοίας κεῖται ὁ ἐνεστώς, μίσγεσθαι, ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Ἡρόδ. 2. 64, κτλ.· ἐπὶ τῆς γυναικός, ὁ αὐτ. ἐν 1. 199· οὕτως Ἀριστοφ. Βάτρ. 1081, κτλ.· ἐπὶ ἀμφοτέρων, Ὀδ. Χ. 445· ― πληρέστερον, φιλότητι καὶ ἐν φιλότητι μιγῆναι (μετὰ ἢ ἄνευ τοῦ τινι), ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Ἰλ. Ζ. 165· ἐπὶ τῆς γυναικός, αὐτόθι 161, Ἡσ. Θ. 927, 970, κτλ.· ἐπὶ ἀμφοτέρων, Ἰλ. Ξ. 295· οὕτως, ἐν φιλότητι μίσγεσθαι (μετὰ ἢ ἄνευ τοῦ τινι), ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Β. 232, Ω. 131· ἐπὶ γυναικός, Ὁμ. Ὕμν. 33. 5· ἀλλά, φιλότητι ἢ ἐν φιλότητί τινος μ., ἐπὶ τῆς γυναικός, Ἡσ. Θ. 920, Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἑρμ. 4· σῇ φιλότητι μ., ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀφρ. 151· εὐνῇ μ., ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Ὀδ. Α. 433· φιλότητι καὶ εὐνῇ, ἐπὶ τοῦ ἀνδρός, Ἰλ. Η. 25· ἐπὶ τῆς γυναικός, Ὀδ. Ε. 126· ἐπὶ ἀμφοτέρων, Ο. 420· ἀλλά, ἐν ἀγκοίνῃσί τινος, ἐπὶ τῆς γυναικός, Λ. 268· μετὰ συστοίχου αἰτ., φιλότης..., ἣν ἐμίγης Ἰλ. Ο. 33. ― Παρ’ Ὁμ. ἐπὶ τοιαύτης ἐννοίας συνήθης εἶναι ὁ ἀόριστ. β΄, πλὴν ἐν τοῖς Ὕμνοις· ὁ ἀόρ. α΄ εἶναι συχνότερος παρ’ Ἡσιόδῳ. ― Ἐν Ἐπιγραφαῖς, ἰδίως δὲ ταῖς Ἀττ., συνήθως γράφεται διὰ τοῦ ει, ὡς μεῖξαι, μείξω, κλ. ἴδε Meisterh. 2 40, 144.
French (Bailly abrégé)
f. μίξω, att. μείξω ; ao. ἔμιξα, att. ἔμειξα ; pf. μέμιχα;
Pass. f. μιχθήσομαι, f.2 μιγήσομαι, ao. ἐμίχθην, ao.2 ἐμίγην, pf. μέμιγμαι, f.ant. μεμίξομαι;
I. mêler, mélanger, acc.;
II. unir, joindre : κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη IL sa tête se mêla à la poussière, càd il fut précipité dans la poussière ; κλισίῃσι μιγῆναι IL se mêler aux tentes, càd les envahir ; σὺν κακοῖς μεμιγμένος SOPH plongé dans le malheur ; particul.
1 en parl. de guerre μῖξαι χεῖράς τε μένος τε IL mêler le courage et les mains, càd en venir aux mains ; μιγῆναί τινι ἐν δαΐ IL se mêler avec qqn dans un combat, combattre avec qqn;
2 en parl. de société, de relations mêler à ; Pass. se mêler à, avoir commerce avec, fréquenter, τινι.
Étymologie: R. Μιγ, de Μικ, mêler ; cf. μίσγω, lat. misceo.