κυκλικός

English (LSJ)

ή, όν,

   A circular, moving in a circle, σῶμα Arist.Cael.289a30, κίνησις Placit.2.7.5; περίοδος D.S.2.36: metaph., Procl.Inst.33. Adv. -κῶς, κινεῖσθαι Arist.Cael.272b24.    2 of a circle, λόγος Iamb. in Nic.p.61 P.; κ. ἀριθμός a number which ends in the same digit when squared, Nicom.Ar.2.17.    3 Astrol., subordinate, ruling in rotation, Vett.Val.175.17.    b -κὰ ἔτη the minimum duration of life corresponding to a planet, Balbill. in Cat.Cod.Astr.8(4).236, 237.    4 -κός (sc. πούς), ὁ, a form of anapaest in which the long syllable is shorter than a normal long, D.H.Comp.17.    II κυκλικοί, οἱ, the poets of the Epic cycle (cf. κύκλος), Sch.Il.3.242, al.; also ἡ κ. Θηβαΐς Ath.11.465e; but τὸ ποίημα τὸ κ. commonplace, conventional poem (cf.IV), Call.Epigr.30.1.    III f.l. for κύκλιος 11, χορός Lys.21.2; τῶν κυκλικῶν (v.l. κυκλίων) αὐλητῶν Luc.Salt.2.    IV in common use, ἡ κ. (sc. ἔκδοσις) the vulgate, Sch.Od.16.195, 17.25: but Adv. -κῶς conventionally, οὐ κ. τὰ ἐπίθετα προσέρριπται ib.7.115.

German (Pape)

[Seite 1526] kreisförmig, kreisrund, κίνησις Plut. plac. phil. 2, 7, u. a. Sp. – Οἱ κυκλικοί heißen die Mythen vom Ursprunge der Welt bis auf den Telegonus, den Sohn des Odysseus, im Zusammenhange behandelten u. darstellten, Procl. Chrestom. Vgl. κύκλος. Oft in den Schol. Il., z. B. ἱστορία παρὰ τοῖς κυκλικοῖς, 19, 326; κυκλικὴ Θηβαΐς, die zum Cyclus gehörige Thebais, Ath. XI, 465 f. – Aber ἐχθαίρω τὸ ποίημα τὸ κυκλικόν ist ein Gedicht von gewöhnlicher Art, mit einem oft behandelten Stoffe, Callim. 1 (XII, 43). – Ἡ κυκλική, Schol. Od. 16, 195. 17, 25, entweder die in den Cyclus aufgenommene, oder die gewöhnliche Ausgabe, vulgata. – Κυκλικῶς, nach gemeinem, vulgärem Ausdrucke, Schol. Il. 6, 325; κυκλικώτερον δὲ κατακέχρηται τῷ στίχῳ ib. 9, 222; aber bei Arist. coel. 1, 5 = kreisförmig. – Οἱ κυκλικοὶ αὐληταί, = κύκλιοι, Luc. salt. 2; χορός, s. κύκλιος.

Greek (Liddell-Scott)

κυκλικός: -ή, -όν, κυκλοτερής, ἐν κύκλῳ κινούμενος, Ἀριστ. π. Οὐρ. 2. 7, 3· κίνησις Πλούτ. 2. 887D. ― Ἐπίρρ. -κῶς, Ἀριστ. π. Οὐραν. 1. 5. 16. ΙΙ. κυκλικοὶ ἐκαλοῦντο οἱ ἐπικοὶ ποιηταὶ, ὧν τὰ ποιήματα ἐν συνόλῳ ἐσχημάτιζον κύκλον ἢ σειρὰν μυθικῆς τινος ἢ ἡρωϊκῆς διηγήσεως μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Ὀδυσσέως· ἴδε Welcker’s Epischer Cyclus (Bonn, 1835), Müller Gr. Literat. 1. κεφ. 6, Düntzer Frag. d. Ep. Poësie (Köln, 1840), Mure καὶ Mahaffy Literat. of Gr. ― Ἡ κυρία πηγὴ ὡς πρὸς τοῦτο εἶναι ἡ Χρηστομάθεια τοῦ Πρόκλου· ― ἡ κ. Θηβαῒς Ἀθήν. 465F· τὸ ποίημα τὸ κ. Ἀνθ. Π. 12. 43. ΙΙΙ. = κύκλιος ΙΙ, χορὸς Λυσ. 161. 39. IV. ὁ ἐν κοινῇ χρήσει, ὡς τὸ κοινὸς V, Σχόλ. εἰς Ὀδ. Π. 195., Ρ. 25. ― Ἐπίρρ. -κῶς, αὐτόθι Η. 115, ἔνθα ἴδε Heinrich. καὶ Buttm.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
circulaire.
Étymologie: κύκλος.

Greek Monolingual

-ή, -ό (AM κυκλικός, -ή, -όν) κύκλος
1. αυτός που έχει σχήμα κύκλου, κυκλοτερής, στρογγυλός ή αυτός που κινείται σαν σε κύκλο («κυκλικός χορός»)
2. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον επικό ποιητικό κύκλο («κυκλικοί ποιητές»)
νεοελ.
1. φρ. α) χημ. «κυκλικές ενώσεις» — οργανικές χημικές ενώσεις που περιέχουν στα μόριά τους μια ή περισσότερες κλειστές αλυσίδες οι οποίες ονομάζονται δακτύλιοι
β) αστρον. «κυκλική θεωρία» — θεωρία κατά την οποία στο σύμπαν επικρατούν κυκλικές ή περιοδικές κινήσεις
γ) (οικον.) «κυκλική κρίση» — οικονομική κρίση που επαναλαμβάνεται έπειτα από μία, λίγο ώς πολύ ορισμένη, χρονική περίοδο
δ) ιατρ. «κυκλική νόσος
νόσος που περνά από σταθερά διαδοχικά στάδια, τα οποία μπορούν να προβλεφθούν μόλις εμφανιστούν τα συνήθη αρχικά της συμπτώματα
αρχ.
1. αυτός που αναφέρεται στον κύκλο («κυκλικός λόγος», Ιάμβλ.)
2. αστρολ. αυτός που περιφέρεται κυκλοειδώς («τοις μὲν ούρανίοις άποδεδόσθαι τήν κυκλική ν κίνησιν», Πλούτ.)
3. αυτός που υπάρχει για κοινή χρήση, κοινός
4. το αρσ. ως ουσ. ὁ κυκλικός
είδος αναπαίστου στον οποίο η μακρά συλλαβή είναι βραχύτερη από μία κανονική μακρά συλλαβή
5. (το αρσ. πληθ. ως ουσ.) οἱ κυκλικοί
οι ποιητές του επικού κύκλου
6. φρ. α) «κυκλικὸς ἀριθμός» — ο αριθμός ο οποίος καταλήγει στο ίδιο ψηφίο όταν τετραγωνίζεται
β) «κυκλικὰ ἔτη» — η ελάχιστη διάρκεια ζωής τών πλανητών
γ) «κυκλικὸν ποίημα» — ποίημα κοινό, τετριμμένο. Επίρ. κυκλικώς και -ά (AM κυκλικῶς)
σε σχήμα κύκλου, κυκλοτερώς («εἰ μηδ' ὁ κύκλος ἄπειρός ἐστιν, οὐκ ἂν κινοῑτο κυκλικῶς ἄπειρον σῶμα», Αριστοτ.)
αρχ.
κοινά, συνηθισμένα.