σιωπή

English (LSJ)

rarely σωπή (q.v.), ἡ,

   A silence, S.OT1075, Fr.928, E.Hipp.911; σ. ὑπεσημάνθη Th.6.32; σ. ποιεῖν, ποιεῖσθαι, X.HG6.3.10, Isoc.12.234; ἦν σ. there was a hush or calm, S.OC1623, Aeschin.2.35: pl., τῶν ἀπειράτων ἄγνωστοι σ. inglorious silence is their lot who make no venture, Pi.I.4(3).30 (48).    2 the habit of silence, ἐκ τῆς σ. τὴν τῆς σωφροσύνης δόξαν θηρᾶσθαι D.61.21, cf. Plu.2.39b, etc.    II dat. σιωπῇ as Adv., in silence, the only case used by Hom., ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ Il.3.95, etc.; σ. ἧσο 4.412; ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε σ. made a sign without speaking, 9.620; σ. πίνειν Od.1.339; σ. πάσχειν ἄλγεα 13.309, cf. Pi.P.4.57; στῆναι, πορεύεσθαι, καθῆσθαι σ., E.HF930, X.Cyr.5.3.43, D.48.31; secretly, Il.14.310; σιωπῇ τοῦτ' ἀκύρωτον μένει E.Ion801, cf. Ar.Eq. 1212.

German (Pape)

[Seite 887] ἡ, Schweigen, Stillschweigen; oft bei Hom., der aber allein den dat. σιωπῇ als adv. braucht, schweigend, bes. πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ, Il. 3, 95 u. oft; μείδησεν ἰδὼν ἐς παῖδα σιωπῇ, 6, 404; σιωπῇ πάσχειν ἄλγεα, Od. 13, 309; Pind. P. 4, 57; u. im plur., I. 3, 48; Soph. O. R. 1075 O. C. 1619; Eur. oft, z. B. ἔστη σιωπῇ Herc. F. 930; u. in Prosa: σιωπῇ πορεύεσθαι, Xen. Cyr. 5, 3, 43; σιωπὲν ποιεῖν, Hell. 6, 3, 10; Folgde; σιωπ ῇ ἐκαθήμην, Dem. 48, 31. – In der böotischen Inschrift bei Böckh Staatshh. II p. 399 steht καὶ πολέμῳ καὶ κατὰ σιωπάς neben einander, in Ruhe, in Frieden.

Greek (Liddell-Scott)

σιωπή: ἡ, σιγή, Σοφ. Ο. Τ. 1075, Ἀποσπ. 667, Εὐρ. Ἱππ. 911· σιωπὴ ὑπεσημάνθη Θουκ. 6. 32· σιωπὴν ποιεῖν, ποιεῖσθαι Ξεν. Ἑλλ. 6. 3, 10, Ἰσοκρ. 281D· ἦν σ., ὑπῆρχε μεγάλη ἡσυχία, γαλήνη, Σοφ. Ο. Τ. 1623, πρβλ. Αἰσχίν. 33. 3· - ἐν τῷ πληθ., τῶν ἀπειράτων ἄγνωστοι σιωπαί, ἄδοξος σιωπὴ εἶναι ἡ μερὶς τῶν μὴ δοκιμαζόντων, μὴ ἀποτολμώντων, Πινδ. Ι. 4. 51 (3. 48). 2) ἡ ἕξις, ἡ συνήθεια τῆς σιωπῆς, ἐκ τῆς σ. τὴν τῆς σωφροσύνης δόξαν θηρᾶσθαι Δημ. 1407. 16, πρβλ. Πλούτ. 2. 39Β, κτλ. ΙΙ. δοτ. σιωπῇ ὡς ἐπίρρ., ἐν σιωπῇ εἶναι δὲ αὕτη ἡ μόνη πτῶσις ἐν χρήσει παρ’ Ὁμήρ. (πρβλ. σιγὴ ΙΙ), ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ Ἰλ. Γ. 95, κτλ.· σ. ἦσο Δ. 412· ἐπ’ ὀφύσι νεῦσε σ., ἔκαμε νεῦμα χωρὶς νὰ ὁμιλήσῃ, Ι. 620· σ. πίνειν Ὀδ. Α. 339· σ. ἄλγεα πάσχειν Ν. 309· οὕτω παρὰ Πινδ. Π. 4. 100, καὶ Ἀττ.· στῆναι, πορεύεσθαι, καθῆσθαι σ. Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 930, Ξεν. Κύρ. 5. 3, 43, Δημ. 1176. 2· - μυστικῶς, Ἰλ. Ξ. 310· σιωπῇ τοῦτ’ ἀκύρυκτον μένει Εὐρ. Ἴων 801, πρβλ. Ἀριστοφ. Ἱππ. 1212.

French (Bailly abrégé)

ῆς (ἡ) :
1 silence : σιωπὴν ποιεῖν ISOCR, ποιεῖσθαι XÉN faire faire silence ; adv. • σιωπῇ en silence, en secret, clandestinement;
2 p. ext. habitude du silence.
Étymologie: DELG apparenté à σιγή, et tout repose en définitive sur une onomatopée.

English (Autenrieth)

silence, only dat. as adv., silently, secretly, Il. 14.310. See ἀκήν.

Greek Monolingual

η, ΝΜΑ, και σπάν. τ. σωπή Α
1. η έλλειψη, η διακοπή, η παύση της ομιλίας (α. «ο πρόεδρος του σώματος επέβαλε σε όλους σιωπή» β. «τῇ... σάλπιγγι σιωπὴ ὑπεσημάνθη», Θουκ.)
2. (κατ' επέκτ.) η έλλειψη κάθε θορύβου, ησυχία, γαλήνη, σιγή (α. «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει», Σολωμ.
β. «οὐδ' ἔτ' ὠρώρει βοή, ἦν μὲν σιωπή», Σοφ.)
νεοελλ.
1. το να μην απαντά κανείς σε επιστολή που του έχει σταλεί και, γενικά, το να μην δίνει κανείς απάντηση γραπτή ή προφορική σε ζητήματα που τον αφορούν («μετά από μακρά σιωπή αποφάσισα να σάς γράψω»)
2. (ως επιφών.) σιωπή!
σιώπησε, πάψε, σουτ!
3. φρ. «η σιωπή μου προς απάντησή σου» — απαξιώ να σού απαντήσω
αρχ.
1. το να συνηθίζει κανείς να είναι σιωπηλός («τῷ νέῳ κόσμος ἀσφαλής ἐστιν ἡ σιωπή», Πλούτ.)
2. (η δοτ. ως επίρρ.) σιωπῇ
α) σιωπηλά, ήσυχα
β) μυστικά, κρυφά.
[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. σιωπώ].

Greek Monotonic

σιωπή: ἡ,
I. 1. σιωπή, τσιμουδιά, σε Σοφ., Ευρ. κ.λπ.· σιωπὴν ποιεῖν, σε Ξεν.· ἦν σιωπή, επικρατούσε σιγή ή ησυχία, σε Σοφ.
2. η συνήθεια του να σιωπά κάποιος, σε Δημ.
II. η δοτ. σιωπῇ ως επίρρ., σιωπηλά, σε Όμηρ., Αττ. (αμφίβ. προέλ.).