μητροπολιτικός
πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται → every knowledge, when separated from justice and the other virtues, ought to be called cunning rather than wisdom | every form of knowledge when sundered from justice and the rest of virtue is seen to be plain roguery rather than wisdom
English (LSJ)
ή, όν, A belonging to a μητροπολίτης 1.1, in neut. pl., of taxes, CPHerm.120. II of a μητροπολίτης ΙΙ, δίκαιον Just.Nov. 131.4, Cod.Just.1.5.12.22.
Greek (Liddell-Scott)
μητροπολιτικός: -ή, -όν, ὁ ἀνήκων εἰς μητρόπολιν, Σῳζομ. Ἐκκλ. Ἱστ. 3, 6, κλ.
Greek Monolingual
-ή, -ό (ΑΜ μητροπολιτικός, -ή, -όν) μητρόπολη
αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη μητρόπολη
νεοελλ.
φρ. α) «μητροπολιτική περιοχή» — μεγάλη πόλη, μαζί με τα προάστια, τις πόλεις-δορυφόρους και τις περιοχές στις οποίες αυτή ασκεί καθοριστική οικονομική και κοινωνική επιρροή, αλλ. μητρόπολη
β) «μητροπολιτικός σιδηρόδρομος» — αστικός ηλεκτροκίνητος σιδηρόδρομος, εγκατεστημένος σε περίκλειστο διάδρομο αποκλειστικής χρήσης, γενικά σε διαφορετικό επίπεδο από το έδαφος, υπόγειος ή υπερυψωμένος, ο οποίος προορίζεται αποκλειστικά για τη μεταφορά επιβατών και έχει μεγάλη πυκνότητα δρομολογίων, αλλ. μετρό
γ) «μητροπολιτικό συμβούλιο»
(εκκλ. δίκ.) ονομασία του συμβουλίου της αρχιεπισκοπής και τών μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο ασκεί εποπτεία στη διοίκηση και στη διαχείριση της περιουσίας και τών οικονομικών τών ενοριών της αρχιεπισκοπής και τών μητροπόλεων
νεοελλ.-μσν.
αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην εκκλησιαστική μητρόπολη ή στον μητροπολίτη.
