ἀγή
Ἡμερὶ πανθέλκτειρα, μεθυτρόφε, μῆτερ ὀπώρας ... → All-soothing vine, nurse of the wine, vintage's mother ... (Anthologia Palatina 7.24.1)
English (LSJ)
(A), Dor. ἀγά [ᾱγ], ἡ, (ἄγνυμι)
A breakage:
1 fragment, splinter, ἀγαῖσι κωπῶν A.Pers.425; πρὸς ἁρμάτων τ' ἀγαῖσι E.Supp. 693.
2 κύματος ἀγή = place where the wave breaks, beach, A.R.1.554, Numen. ap. Ath.7.305a.
3 curve, bending, ὄφιος, ποταμον =, Arat.668,729 (v.l.):—hence Böckh cj. ἀγάν (for ἄγαν) Pi.P.2.82, in the sense of crooked arts, deceit.
4 wound, Hsch.
(B), ἡ, (ἄγω) = ἀγωγή, ξύλων Michel1359.17 (Chios).
Spanish (DGE)
-ῆς, ἡ
• Alolema(s): dór. ἀγά
• Prosodia: [ᾱ-]
I fragmento, trozo, resto ἀγῆσι κωπῶν A.Pers.425, πρὸς ἁρμάτων τ' ἀγαῖσι E.Supp.693.
II 1rompiente, acción de romper κύματος ἀγῇ A.R.1.554, Numen.Her.SHell.584
•plu. orillas S.Fr.969.
2 herida, Trag.Adesp.583a, τῆς κεφαλῆς Tz.Ep.57 (p.80.18)
•rotura, fractura de vasijas de cerámica PMich.Zen.30e.1 (III a.C.), PCair.Zen.15re.27 (III a.C.), 739.10 (III a.C.).
III curvatura ὄφιος Arat.668.
-ῆς, ἡ
transporte, porte ξύλων SEG 22.508.A.50, cf. 17 (Quíos IV a.C.) (pero tb. interpr. como corte, cf. 1 ἀγή).
French (Bailly abrégé)
ῆς (ἡ) :
fragment, débris, éclat.
Étymologie: ἄγνυμι.
Dutch (Woordenboekgrieks.nl)
ἀγή -ῆς, ἡ ἄγνυμι afgebroken stuk, brokstuk.
German (Pape)
[ᾱ] (ἄγνυμι), ἡ, Bruch, κωπῶν ἀγαῖσι, mit Bruchstücken von Rudern, Aesch. Pers. 417; πρὸς ἁρμάτων ἀγαῖς, beim Bruch der Wagen, Eur. Suppl. 715; κύματος Ap.Rh. 1.554 und 4.941 für Gestade (αἰγιαλός); Wogenschlag, Ep.adesp. 596 (VII.699). – Übtr. Pind. ἀγὰν διαπλέκει, er macht listige Windungen, P. 2.82; Arat. Phaen. Ὄφεος ἀγή, von den Windungen der Schlange.
Russian (Dvoretsky)
ἀγή: (ᾱ) ἡ
1 обломок (κωπῶν ἀγαί Aesch.);
2 pl. поломка (ἁρμάτων Eur.);
3 разбивание: κύματος ἀ. Anth. прибой волн;
4 изгиб, извив (Pind. - v.l. к ἄγαν или ἀγάν).
Middle Liddell
ἄγνυμι
a fragment, piece, splinter, Aesch., Eur.
Greek Monotonic
ἀγή: Δωρ. ἀγὰ[ᾱγ], ἡ (ἄγνυμι), θραύσμα, συντρίμμι, κομμάτι, σκλήθρα, σε Αισχύλ., Ευρ.
Greek (Liddell-Scott)
ἀγή: Δωρ. ἀγὰ [ᾱγ], ἡ, (ἴδε ἐν λ. ἄγνυμι), διάρρηξις· 1) τεθλασμένον τεμάχιον, σύντριμμα, ἀγαῑσι κωπῶν, Αἰσχύλ. Πέρσ. 425, πρὸς ἁρμάτων τ’ ἀγαῖσι, Εὐρ. Ἱκ. 693. 2) κύματος ἀγή, = κυματωγή, τὸ μέρος ἔνθα τὸ κῦμα συντρίβεται, ἡ ἀκτή, Ἀπολλ. Ῥοδ. 1, 554, 4, 941. ἀγή, ἢ ἄγη, ἡ. Κεῖται ὡς φαίνεται ἡ λέξις καὶ ἐν τῇ σημασίᾳ ἀγωγῆς, φορᾱς, κομιδῆς ξύλων. ἐν Ἐπιγρ. Χίου Bul. de cor.
