παραθήκη: Difference between revisions
ὦ θάνατε παιάν, μή μ᾽ ἀτιμάσῃς μολεῖν· μόνος γὰρ εἶ σὺ τῶν ἀνηκέστων κακῶν ἰατρός, ἄλγος δ᾽ οὐδὲν ἅπτεται νεκροῦ. → O death, the healer, reject me not, but come! For thou alone art the mediciner of ills incurable, and no pain layeth hold on the dead.
(30) |
(5) |
||
| Line 27: | Line 27: | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=ἡ, ΜΑ [[παρατίθημι]]<br />[[παρακαταθήκη]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[καθετί]] που τοποθετείται [[κοντά]] σε [[κάτι]] [[άλλο]], [[προσθήκη]], [[παράρτημα]]<br /><b>2.</b> [[ενέχυρο]]<br /><b>3.</b> [[καθετί]] εμπεπιστευμένο σε άλλον<br /><b>4.</b> η [[πίστη]] τών χριστιανών («τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος Ἁγίου», ΚΔ)<br /><b>5.</b> (<b>για πρόσ.</b>) όμηρος<br /><b>6.</b> [[φέρετρο]]. | |mltxt=ἡ, ΜΑ [[παρατίθημι]]<br />[[παρακαταθήκη]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[καθετί]] που τοποθετείται [[κοντά]] σε [[κάτι]] [[άλλο]], [[προσθήκη]], [[παράρτημα]]<br /><b>2.</b> [[ενέχυρο]]<br /><b>3.</b> [[καθετί]] εμπεπιστευμένο σε άλλον<br /><b>4.</b> η [[πίστη]] τών χριστιανών («τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος Ἁγίου», ΚΔ)<br /><b>5.</b> (<b>για πρόσ.</b>) όμηρος<br /><b>6.</b> [[φέρετρο]]. | ||
}} | |||
{{lsm | |||
|lsmtext='''παραθήκη:''' ἡ, αυτό που εμπιστεύεται [[κάποιος]] σε κάποιον, [[απόθεμα]], σε Ηρόδ.· λέγεται για ανθρώπους, όμηρος, [[αιχμάλωτος]], στον ίδ. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 00:52, 31 December 2018
English (LSJ)
ἡ,
A anything entrusted to one. deposit, Hdt.6.86, 9.45, BGU1004.15 (iii B. C.), LXX Le.6.2 (5.21), Ps.-Phoc.135, Ostr.Bodl.i 274 (i B. C.), SIG742.51 (Ephesus, i B. C.); of persons, hostage, Hdt.6.73.
German (Pape)
[Seite 479] ἡ, 1) das Zugelegte od. die Zulage, der Zusatz, Sp. – 2) das bei Einem Niedergelegte, ihm Anvertrau'te, Pfand, Depositum, nach den Atticisten unattisch für παρακαταθήκη; Her. 9, 45 παραθήκην ὑμῖν τὰ ἔπεα τάδε τίθεμαι; auch von Menschen, Geißel, 6, 73; Phocyl. 127 u. Sp.; s. Lob. zu Phryn. 312.
Greek (Liddell-Scott)
παραθήκη: ἡ, πᾶν ὅ,τι τίθεται πλησίον τινός, προσθήκη, παράρτημα, Πλούτ. 2. 855D. ΙΙ. πᾶν ὅ,τι εἶναι ἐμπεπιστευμένον εἴς τινα, ἀλλαχοῦ παρακαταθήκη, Ἡρόδ. 9. 45, Ψευδο-Φωκυλ. 127· ὡσαύτως ἐπὶ προσώπων, ὅμηρος, Ἡρόδ. 6. 73.
French (Bailly abrégé)
ης (ἡ) :
1 appendice, supplément;
2 otage.
Étymologie: παρατίθημι.
English (Strong)
from παρατίθημι; a deposit, i.e. (figuratively) trust: committed unto.
English (Thayer)
παραθηκης, ἡ (παρατίθημι, which see), a deposit, a trust or thing consigned to one's faithful keeping (Vulg. depositum): used of the correct knowledge and pure doctrine of the gospel, to be held firmly and faithfully, and to be conscientiously delivered unto others: μου possessive genitive (the trust committed unto me; elz 1633reads here παρακαταθήκη, which see)); G L T Tr WH in Herodotus 9,45; (others)). In the Greek writings παρακαταθήκη (which see) is more common; cf. Lob. ad Phryn., p. 312; Winer's Grammar, 102 (96).
Greek Monolingual
ἡ, ΜΑ παρατίθημι
παρακαταθήκη
αρχ.
1. καθετί που τοποθετείται κοντά σε κάτι άλλο, προσθήκη, παράρτημα
2. ενέχυρο
3. καθετί εμπεπιστευμένο σε άλλον
4. η πίστη τών χριστιανών («τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος Ἁγίου», ΚΔ)
5. (για πρόσ.) όμηρος
6. φέρετρο.
Greek Monotonic
παραθήκη: ἡ, αυτό που εμπιστεύεται κάποιος σε κάποιον, απόθεμα, σε Ηρόδ.· λέγεται για ανθρώπους, όμηρος, αιχμάλωτος, στον ίδ.
