ἀκοίτης

English (LSJ)

ἀκοίτου, ὁ, (ἀ- copul., κοίτη, cf. Pl.Cra.405d) bedfellow, husband, Il.15.91, Od.5.120, Pi.N.5.28, S.Tr.525, E.El.166 (lyr.):—fem. ἄκοιτις, ιος, ἡ, wife, Il.3.138, B.5.169, A.Pers.684, etc.—Poet. words.

Spanish (DGE)

ἀκοίτου, ὁ
• Alolema(s): ἀκοίτας Pi.Fr.156.2
• Prosodia: [ᾰ-]
compañero de lecho esp. del marido σε φόβησε Κρόνου πάϊς ὅ τοι ἀκοίτης Il.15.91, cf. Od.21.88, Hes.Sc.9, h.Cer.363, B.10.9, Pi.N.5.28, S.Tr.525, E.Hec.937, A.R.4.1071, 1.617, Nonn.D.35.146
• gener. amante ἤν τίς τε φίλον ποιήσετ' ἀκοίτην Od.5.120, Ναΐδος ἀκοίτας Σιληνός Pi.Fr.156.2, Αἰγίσθῳ παρέλεκτο καὶ εἵλετο χείρον' ἀκοίτην Hes.Fr.176.6, cf. E.El.166, Nonn.D.4.192, 3.277.

French (Bailly abrégé)

ἀκοίτου (ὁ) :
époux.
Étymologie: ἀ- cop., κοίτη.

German (Pape)

ἀκοίτου, ὁ (a copul. und κοίτη), Bettgenoß, Gatte, Hom. dreimal, als Versende, Il. 15.91 ὅς τοι ἀκοίτης, Od. 5.120 φίλον ποιήσετ' ἀκοίτην, 21.88 φίλον ὤλεσ' ἀκοίτην; – Pind. N. 5.28; Soph. Tr. 522 und sonst bei Dichtern.

Russian (Dvoretsky)

ἀκοίτης: ἀκοίτου ὁ муж, супруг Hom., Pind., Soph., Eur.

Greek (Liddell-Scott)

ἀκοίτης: ἀκοίτου, ὁ, (ᾰ ἀθροιστ. κοίτη· πρβλ. ἄλοχος), ὁ ὁμοκοίτης, σύνευνος, σύζυγος, Ἰλ. Ο. 91, Ὀδ. Ε. 120, Πινδ. Ν. 5. 51, Σοφ. Τρ. 525, Εὐρ.: ― θηλ. ἄκοιτις, ιος, ἡ, γυνή, σύζυγος, Ἰλ. Γ. 138, Πίνδ., Αἰσχύλ. Πέρσ. 684, Σοφ., Εὐρ. ― Ποιητικαὶ λέξεις, Πρβλ. Πλάτ. Κρατ. 405C.

English (Autenrieth)

(κοίτη): husband, consort, spouse.

Greek Monolingual

ἀκοίτης, ο (θηλ. ἄκοιτις, ἀκοίτιος) (Α)
αυτός που έχει την ίδια κοίτη, το ίδιο κρεβάτι με άλλον, ομόκλινος, σύζυγος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀ- αθροιστ. + κοίτη «κλίνη», πρβλ. ἄλοχος.

Greek Monotonic

ἀκοίτης: -ουὁ (α αθροιστικό κοίτη, πρβλ. ἄλοχος), ομόκλινος, σύνευνος, αυτός που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι, σύζυγος· και θηλ. ἄκοιτις, -ιος, ἡ, σύζυγος, γυναίκα, σε Όμηρ. κ.λπ.

Middle Liddell

[α copulat.,, κοίτη, cf. ἄλοχος
a bedfellow, spouse, husband.

Frisk Etymology German

ἀκοίτης: -ου
{akoítēs}
Grammar: m.,
Meaning: Lagergenosse, Lagergenossin, Gatte, Gattin (ep. poet.)
Etymology: sekundär zu ἄκοιτις f. gebildet (s. Chantraine REGr. 59-60, 225f.). Von α copulativum und κοίτη oder κοῖτος Lager (zur Stammbildung Chantraine Formation 26ff. und 113f.; zum Akzent Schwyzer 385). S. κεῖμαι.
Page 1,54-55

Mantoulidis Etymological

(=σύζυγος). Ἀπό τό α άθροιστ. + κοίτη (τοῦ κεῖμαι). Δές γιά περισσότερα παράγωγα στό ρήμα κεῖμαι.