φαιός

English (LSJ)

ά, όν,

   A grey, of any colour mixed of black and white, Pl.Ti. 68c, cf. Arist.Cat.12a18, Top.106b6, al.: opp. to both μέλας and λευκός, in a negative sense, Pl.R.585a; φ. ἄρτοι, opp. to λευκοί, Alex.120; τὸ ξανθὸν ἢ φ. Jul.Or.4.138d; of mourning, φ. ἱμάτια Plb.30.4.5; ἀποθέσθαι τὰ φ. Id.15.25.11; φ. ἐσθής SIG1219.5 (Gambreion, iii B.C.)), D.H.5.17, D.C.49.12, al.; ἰώδης καὶ φ. χολή (καλοῦσι δ' αὐτὴν ἰσατώδη) Gal.15.35; dark-complexioned, P.Strassb.79.2 (i B.C.).    2 of sound, harsh, Arist.Top.106b7, Aud.802a2, Poll.2.117, S.E.M.6.41.    II φαιά, ἡ, name of a plaster, Androm. ap. Gal.13.906, etc. (Cf. Lith. gaĩsas 'reflected light of a blazing fire'.)

German (Pape)

[Seite 1251] eigtl. dämmerig, zwischen Licht u. Dunkel; φαιὸν γίγνεται λευκοῦ τε καὶ μέλανος κράσει Plat. Tim. 68 d; vgl. Arist. top. 1, 15; dah. schwärzlich, grau, χλαινίς Ep. ad. 59 (VI, 284); auch von der Farbe eines sonneverbrannten Gesichtes, bräunlich, also den lat. pullus und fuscus entsprechend, Pol. 30, 4,5, ἱμά τια, vestes pullae; vgl. Ath. III, 114, d, u. öfter bei Sp. – Uebertr. von der Stimme, tief, dumpf, im Ggstz zur hohen und hellen, Poll. 2, 117; S. Emp. adv. mus. 41.

Greek (Liddell-Scott)

φαιός: -ά, -όν, κυρίως ἐπὶ τοῦ χρώματος τοῦ λυκαυγοῦς ἢ λυκόφωτος ἢ σκόφωτος τῆς ἑσπέρας, σκοτεινόχρους, τεφρόχρους, «σταχτερός», «μουντός», «σκοῦρος», Λατ. fuscus, ἐπὶ παντὸς χρώματος γινομένου ἐκ μίξεως μέλανος καὶ λευκοῦ, «φαιόν· χρῶμα σύνθετον ἐκ μέλανος καὶ λευκοῦ» (Φώτ. καὶ Σουΐδ.)· φαιὸν (γίγνεται) λευκοῦ τε καὶ μέλανος (κράσει) Πλάτ. Τίμ. 68C, πρβλ. Ἀριστ. Κατηγ. 10, 8, Τοπ. 1. 15, 7, κ. ἀλλ. φαιοὶ ἄρτοι, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ λευκοί, οἶσε δεῦρό μοι, λευκοὺς μὲν ὀκτώ, τῶν δὲ φαιῶν τοὺς ἴσους Ἄλεξις ἐν «Κυπρίῳ» 1· ἐπὶ πένθους, φαιὰ ἱμάτια Πολύβ. 30. 4, 5, πρβλ. Συλλ. Ἐπιγρ. 3562 ― ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ μέλας καὶ πρὸς τὸ λευκός, ὡς τὸ ἄλυπος πρὸς τὸ λυπηρὸς καὶ πρὸς τὸ ἡδύς, ἐπὶ ἐννοίας ἁπλῶς ἀρνητικῆς, Πλάτ. Πολ. 585Α. 2) ὡσαύτως λέγεται ἐπὶ ἤχου ὡς τὸ σομφός, Ἀριστ. περὶ Ἀκουστ. 27, πρβλ. Τοπ. ἔνθ’ ἀνωτ., Σέξτ. Ἐμπ. π. Μ. 6. 41, Πολυδ. Β΄, 117.

French (Bailly abrégé)

ά, όν :
brun, sombre (Chantraine gris souris ; gris sombre tirant sur le noir ; gris clair tirant sur le blanc ; gris-bleu).
Étymologie: φάος.

Greek Monolingual

-ά, -ό / φαιός, -ά, -όν, ΝΜΑ, θηλ. και -ή Ν
1. (ιδίως για το χρώμα του λυκαυγούς ή του λυκόφωτος) αυτός που έχει χρώμα μεταξύ λευκού και μαύρου, σκούρος, μουντός
2. (το θηλ. ως κύριο όν.) η Φαιά
μυθ. αγριόχοιρος που λυμαινόταν την περιοχή του Κρομμυώνος και ο οποίος φονεύθηκε από τον Θησέα
νεοελλ.
1. γκρίζος, σταχτής
2. φρ. α) «φαιά ουσία»
ανατ. η περιοχή φαιού χρώματος που φαίνεται στις τομές του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού και σχηματίζεται από τα σώματα τών νευρώνων, σε αντιδιαστολή με τη λευκή ουσία
β) «φαιοί πυρήνες»
ανατ. μάζες από φαιά ουσία που βρίσκονται μέσα στον εγκέφαλο
γ) «καταναλώνω φαιά ουσία» — καταβάλλω μεγάλη πνευματική προσπάθεια
δ) «φαιός παγετός»
(μετεωρ.) άλλη ονομασία του ξηρού παγετού
αρχ.
μτφ. (για ήχο ή φωνή) βαθύς.
[ΕΤΥΜΟΛ. Το επίθ. φαι-ός ανάγεται στην ΙΕ ρίζα g^whәi- «ανοιχτόχρωμος, λαμπερός, φωτεινός», δεν είναι, όμως, δυνατόν να εξακριβωθεί ο τρόπος σχηματισμού του (πιθ. < φαι-σός ή φαι-Fος ή φαι-σFος)
βλ. και λ. φαιδρός, φαίδιμος, φαικός.