ἀκέων: Difference between revisions
Δεῖ τοὺς μὲν εἶναι δυστυχεῖς, τοὺς δ' εὐτυχεῖς → Aliis necesse est bene sit, aliis sit male → Die einen trifft das Unglück, andere das Glück
(1) |
m (Text replacement - "(*UTF)(*UCP)(mltxt.*?)ῑ(.*?\n\}\})" to "$1ῖ$2") |
||
| (14 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Line 8: | Line 8: | ||
|Transliteration C=akeon | |Transliteration C=akeon | ||
|Beta Code=a)ke/wn | |Beta Code=a)ke/wn | ||
|Definition=ουσα, participial form, | |Definition=-ουσα, participial form, [[softly]], [[silently]], fem. ἀκέουσα Il.1.565, Od.11.142: dual. ἀκέοντε 14.195; also indecl., ἀκέων δαίνυσθε 21.89, cf. ''h.Ap.''404; Ἀθηναίη ἀκέων ἦν Il.4.22, 8.459. | ||
}} | }} | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0071.png Seite 71]] still, ruhig, schweigend; Hom. siebzehnmal; Iliad. 1. 34 βῆ δ' ακέων (Chryses); 1. 512 ακέων δὴν ἧστο (Zeus); 10. 85 φθέγγεο, μηδ' [[ἀκέων]] ἐπ ἔμ ἔργεο (Agamemnon); Od 9. 427 τοὺς [[ἀκέων]] συνέεργ (Odysseus); 10. 52 ἦ [[ἀκέων]] τλαίην (Odysseus); 14, 110 ἤσθιε πῖνέ τε [[οἶνον]] αρπαλέως [[ἀκέων]] (Odysseus); 17. 465. 491. 20, 184 [[ἀκέων]] κίνησε [[κάρη]] (Odysseus, Telemachus); 20. 385 [[ἀκέων]] πατέρα προσεδέρκετο (Telemachus); 14, 195 δαίνυσθαι ἀκέοντε (Odisseus u. Eumäus); 11. 142 ἡ δ' ἀκέουσ' ἧσται σχεδὸναἵματος; Iliad. 1. 565 ἀλλ' ἀκέουσα κάθησο: 569 ἀκέουσα καθῆστο; 4, 22. 8, 459 Ἀθηναίη [[ἀκέων]] ἦν; Od. 21. 89 αλλ' ακέων δαίνυσθε καθήμενοι; – Apoll. Rhod. 3, 85 ἀκέουσα, 1, 765 optat. ἀκέοις. – Buttmann Lexil. 1, 11 ff meint, [[ἀκέων]] sei ursprünglich adverbial gebrauchtes neutr. von ἄκαος, schweigend (α priv. u. [[χαίνω]]). nach der 2. Att. Decl., also eigentl. ἄκεων = ἄκαον; mißverständlich sei dann das Wort für, in, mascul. adject. (particip.) angesehen worden, so daß man die Formen ἀκέου σα, ἀκέοντε, ἀκέοις bildete. Aristarch hielt [[ἀκέων]] für mascul.; Scholl. Aristonic. Iliad. 4. 22 ἡ [[διπλῆ]] πρὸς τὸ [[ἀκέων]]. ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0071.png Seite 71]] still, ruhig, schweigend; Hom. siebzehnmal; Iliad. 1. 34 βῆ δ' ακέων (Chryses); 1. 512 ακέων δὴν ἧστο (Zeus); 10. 85 φθέγγεο, μηδ' [[ἀκέων]] ἐπ ἔμ ἔργεο (Agamemnon); Od 9. 427 τοὺς [[ἀκέων]] συνέεργ (Odysseus); 10. 52 ἦ [[ἀκέων]] τλαίην (Odysseus); 14, 110 ἤσθιε πῖνέ τε [[οἶνον]] αρπαλέως [[ἀκέων]] (Odysseus); 17. 465. 491. 20, 184 [[ἀκέων]] κίνησε [[κάρη]] (Odysseus, Telemachus); 20. 385 [[ἀκέων]] πατέρα προσεδέρκετο (Telemachus); 14, 195 δαίνυσθαι ἀκέοντε (Odisseus u. Eumäus); 11. 142 ἡ δ' ἀκέουσ' ἧσται σχεδὸναἵματος; Iliad. 1. 565 ἀλλ' ἀκέουσα κάθησο: 569 ἀκέουσα καθῆστο; 4, 22. 8, 459 Ἀθηναίη [[ἀκέων]] ἦν; Od. 21. 89 αλλ' ακέων δαίνυσθε καθήμενοι; – Apoll. Rhod. 3, 85 ἀκέουσα, 1, 765 optat. ἀκέοις. – Buttmann Lexil. 1, 11 ff meint, [[ἀκέων]] sei ursprünglich adverbial gebrauchtes neutr. von ἄκαος, schweigend (α priv. u. [[χαίνω]]). nach der 2. Att. Decl., also eigentl. ἄκεων = ἄκαον; mißverständlich sei dann das Wort für, in, mascul. adject. (particip.) angesehen worden, so daß man die Formen ἀκέου σα, ἀκέοντε, ἀκέοις bildete. Aristarch hielt [[ἀκέων]] für mascul.; Scholl. Aristonic. Iliad. 4. 22 ἡ [[διπλῆ]] πρὸς τὸ [[ἀκέων]]. ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα ἐξενήνεκται· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχως; derselbe 8, 459 <b class="b2">Ἀθηναίη [[ἀκέων]] ἦν:</b> ἡ [[διπλῆ]], ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα. Vgl. [[ἀκήν]], ἀκᾶ, [[ἀκαλός]] – Iliad. 1, 34 schrieb Zenodot [[ἀχέων]], s. Aristonic Scholl.; Od. 10, 52 [[varia lectio|v.l.]] [[ἀέκων]] Scholl. | ||
| | |||
}} | }} | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=<i>part. de *[[ἀκέω]] employé adv.</i><br />silencieusement, tranquillement, doucement. | |btext=<i>part. de *[[ἀκέω]] employé adv.</i><br />silencieusement, tranquillement, doucement. | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''ἀκέων:''' <b class="num">II</b> adv. [[безмолвно]], [[молча]]: [[ἀκέων]] δαίνυσθε καθήμενοι Hom. сидите тихо и ешьте.<br />έουσα, gen. οντος adj. молчаливый, безмолвный: ἀκέουσα [[καθῆστο]] Hom. она молча сидела. | |||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''ἀκέων''': ουσα, (ἴδε ἐν λέξ. ἀκὴ ΙΙ.), μετοχ. [[τύπος]] ἐν χρήσει παρ’ Ὁμήρῳ ὡς ἐπίρρ. ὡς τὸ [[ἀκήν]], ἡσύχως, ἀθορύβως, σιωπηλῶς, Ἰλ. Α. 34. Ὀδ. Ι. 427, κτλ. ἐν χρήσει καθ’ ἑνικ. ἔτι καὶ μετὰ πληθυντ. ῥήματος, [[ἀκέων]] δαίνυσθε, Φ. 89, Ὕμ. Ὁμ. εἰς Ἀπόλλ. 404· ἀλλὰ κατὰ δυϊκὸν ἀκέοντε, Ὀδ. Ξ. 195· [[οὐδέποτε]] κατὰ πληθ. - Ἂν καὶ ἀκέουσα ἀπαντᾷ Ἰλ. Α. 565, Ὀδ. Λ. 141, [[ὅμως]] τὸ [[ἀκέων]] τίθεται καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ, Ἀθηναίη [[ἀκέων]] ἦν, Ἰλ. Δ. 22· ὁ Ἀπολλ. Ρόδ. 1, 765 ἔχει εὐκτ. ἀκέοις, ὡς ἐὰν [[ῥῆμα]] [[ἀκέω]] (= εἶμαι [[σιωπηλός]]) ὑπῆρχε πράγματι, πρβλ. Βουττμ. Λεξίλ. ἐν λέξει. | |||
}} | }} | ||
{{Autenrieth | {{Autenrieth | ||
| Line 23: | Line 26: | ||
}} | }} | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=[[ἀκέων]], -ουσα (Α)<br />σιωπηλά, αθόρυβα<br />«βῆ δ' [[ἀκέων]] παρὰ | |mltxt=[[ἀκέων]], -ουσα (Α)<br />σιωπηλά, αθόρυβα<br />«βῆ δ' [[ἀκέων]] παρὰ θῖνα» (Α 34)<br />«[[ἀκέων]] δαίνυσθε καθήμενοι» (φ 89)<br />«ἀκέουσα κάθησο» (Α 565).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> [[ἀκέω]] ΙΙ<br />ο τ. [[ἀκέων]] της μετοχής χρησιμοποιείται στον Όμηρο ως [[επίρρημα]]. Βλ. <i>ακή</i> (ΙΙ).<br /><b><span style="color: brown;">ΠΑΡ.</span></b> <b>αρχ.</b> [[ἀκεόντως]]. | ||
}} | }} | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''ἀκέων:''' -ουσα, (βλ. [[ἀκή]] II), [[μετοχικός]] [[τύπος]], χρησιμοποιούμενος ως επίρρ. όπως το [[ἀκήν]], [[ήσυχα]], σιωπηλά, σε Όμηρ.· επίσης δυϊκ. <i>ἀκεοντε</i>, σε Ομήρ. Οδ.· αν και το <i>ἀκέουσα</i> απαντά στον Όμηρ., το [[ἀκέων]] όμως τίθεται και με θηλ. [[Ἀθηναίη]] [[ἀκέων]] ἦν, σε Ομήρ. Ιλ.· και [[μολονότι]] έχει δυϊκ. <i>ἀκέοντε</i>, το [[ἀκέων]] απαντά [[ακόμη]] και με ρήματα στον πληθυντικό. | |lsmtext='''ἀκέων:''' -ουσα, (βλ. [[ἀκή]] II), [[μετοχικός]] [[τύπος]], χρησιμοποιούμενος ως επίρρ. όπως το [[ἀκήν]], [[ήσυχα]], σιωπηλά, σε Όμηρ.· επίσης δυϊκ. <i>ἀκεοντε</i>, σε Ομήρ. Οδ.· αν και το <i>ἀκέουσα</i> απαντά στον Όμηρ., το [[ἀκέων]] όμως τίθεται και με θηλ. [[Ἀθηναίη]] [[ἀκέων]] ἦν, σε Ομήρ. Ιλ.· και [[μολονότι]] έχει δυϊκ. <i>ἀκέοντε</i>, το [[ἀκέων]] απαντά [[ακόμη]] και με ρήματα στον πληθυντικό. | ||
}} | }} | ||
{{etym | {{etym | ||
|etymtx=-έουσα, -έοντε See also: [[ἀκή]] 2 | |etymtx=-έουσα, -έοντε See also: [[ἀκή]] 2 | ||
}} | |||
{{mdlsj | |||
|mdlsjtxt=[v. ἀκή II]<br />a participial [[form]], used as adv. like [[ἀκήν]], [[softly]], [[silently]], Hom.; also dual ἀκέοντε Od. —Though ἀκέουσα occurs in Hom., yet [[ἀκέων]] stands with fem., [[Ἀθηναίη]] [[ἀκέων]] ἦν Il.; and [[though]] he has dual ἀκέοντε, yet [[ἀκέων]] occurs with pl. Verbs. | |||
}} | |||
{{FriskDe | |||
|ftr='''ἀκέων''': [[ἀκήν]] -έουσα, -έοντε<br />{akéōn}<br />'''Forms''': hom. Ptz., auch [[ἀκέων]] unflektiert (vgl. Leumann Hom. Wörter 167 m. A. 16). Von finiten Formen nur der nachträglich hinzugeschaffene Opt. ἀκέοις (A. R. 1, 765).<br />'''Meaning''': [[schweigend]], [[stumm]],<br />'''Derivative''': Daneben [[ἀκήν]] hom. Adv. = [[ἀκέων]], gewöhnlich im Ausdruck ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ. Später auch als Objekt ἀκὴν ἔχεν (Mosch. 2, 18), ἀκὴν ἦγες· ἡσυχίαν ἦγες H. Bei Pi. ''P''. 4, 156 der Instrumental ἀκα. — Ableitungen: [[ἀκήνιον]]· ἥσυχον ''EM'' 48, 1, [[ἀκαλός]] (s. [[ἀκαλαρρείτης]]), [[ἄκασκα]] sive ἀκασκᾷ (s. d.).<br />'''Etymology''': Damit lauten ab: [[ἦκα]], [[ἤκιστος]] und, mit bewahrtem Spir. asper, [[ἥκιστος]], [[ἥττων]], s. dd. Unhaltbar über [[ἀκήν]] Prellwitz Glotta 19, 120f. (-ήν verstärkender Zusatz).<br />'''Page''' 1,52 | |||
}} | }} | ||
Latest revision as of 14:54, 6 February 2024
English (LSJ)
-ουσα, participial form, softly, silently, fem. ἀκέουσα Il.1.565, Od.11.142: dual. ἀκέοντε 14.195; also indecl., ἀκέων δαίνυσθε 21.89, cf. h.Ap.404; Ἀθηναίη ἀκέων ἦν Il.4.22, 8.459.
German (Pape)
[Seite 71] still, ruhig, schweigend; Hom. siebzehnmal; Iliad. 1. 34 βῆ δ' ακέων (Chryses); 1. 512 ακέων δὴν ἧστο (Zeus); 10. 85 φθέγγεο, μηδ' ἀκέων ἐπ ἔμ ἔργεο (Agamemnon); Od 9. 427 τοὺς ἀκέων συνέεργ (Odysseus); 10. 52 ἦ ἀκέων τλαίην (Odysseus); 14, 110 ἤσθιε πῖνέ τε οἶνον αρπαλέως ἀκέων (Odysseus); 17. 465. 491. 20, 184 ἀκέων κίνησε κάρη (Odysseus, Telemachus); 20. 385 ἀκέων πατέρα προσεδέρκετο (Telemachus); 14, 195 δαίνυσθαι ἀκέοντε (Odisseus u. Eumäus); 11. 142 ἡ δ' ἀκέουσ' ἧσται σχεδὸναἵματος; Iliad. 1. 565 ἀλλ' ἀκέουσα κάθησο: 569 ἀκέουσα καθῆστο; 4, 22. 8, 459 Ἀθηναίη ἀκέων ἦν; Od. 21. 89 αλλ' ακέων δαίνυσθε καθήμενοι; – Apoll. Rhod. 3, 85 ἀκέουσα, 1, 765 optat. ἀκέοις. – Buttmann Lexil. 1, 11 ff meint, ἀκέων sei ursprünglich adverbial gebrauchtes neutr. von ἄκαος, schweigend (α priv. u. χαίνω). nach der 2. Att. Decl., also eigentl. ἄκεων = ἄκαον; mißverständlich sei dann das Wort für, in, mascul. adject. (particip.) angesehen worden, so daß man die Formen ἀκέου σα, ἀκέοντε, ἀκέοις bildete. Aristarch hielt ἀκέων für mascul.; Scholl. Aristonic. Iliad. 4. 22 ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ἀκέων. ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα ἐξενήνεκται· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχως; derselbe 8, 459 Ἀθηναίη ἀκέων ἦν: ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα. Vgl. ἀκήν, ἀκᾶ, ἀκαλός – Iliad. 1, 34 schrieb Zenodot ἀχέων, s. Aristonic Scholl.; Od. 10, 52 v.l. ἀέκων Scholl.
French (Bailly abrégé)
part. de *ἀκέω employé adv.
silencieusement, tranquillement, doucement.
Russian (Dvoretsky)
ἀκέων: II adv. безмолвно, молча: ἀκέων δαίνυσθε καθήμενοι Hom. сидите тихо и ешьте.
έουσα, gen. οντος adj. молчаливый, безмолвный: ἀκέουσα καθῆστο Hom. она молча сидела.
Greek (Liddell-Scott)
ἀκέων: ουσα, (ἴδε ἐν λέξ. ἀκὴ ΙΙ.), μετοχ. τύπος ἐν χρήσει παρ’ Ὁμήρῳ ὡς ἐπίρρ. ὡς τὸ ἀκήν, ἡσύχως, ἀθορύβως, σιωπηλῶς, Ἰλ. Α. 34. Ὀδ. Ι. 427, κτλ. ἐν χρήσει καθ’ ἑνικ. ἔτι καὶ μετὰ πληθυντ. ῥήματος, ἀκέων δαίνυσθε, Φ. 89, Ὕμ. Ὁμ. εἰς Ἀπόλλ. 404· ἀλλὰ κατὰ δυϊκὸν ἀκέοντε, Ὀδ. Ξ. 195· οὐδέποτε κατὰ πληθ. - Ἂν καὶ ἀκέουσα ἀπαντᾷ Ἰλ. Α. 565, Ὀδ. Λ. 141, ὅμως τὸ ἀκέων τίθεται καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ, Ἀθηναίη ἀκέων ἦν, Ἰλ. Δ. 22· ὁ Ἀπολλ. Ρόδ. 1, 765 ἔχει εὐκτ. ἀκέοις, ὡς ἐὰν ῥῆμα ἀκέω (= εἶμαι σιωπηλός) ὑπῆρχε πράγματι, πρβλ. Βουττμ. Λεξίλ. ἐν λέξει.
English (Autenrieth)
(cf. ἀκήν), mostly as adv. and indecl., but ἀκέουσα, ἀκέοντα, ἀκέοντε: in silence, still, quiet(ly).
Greek Monolingual
ἀκέων, -ουσα (Α)
σιωπηλά, αθόρυβα
«βῆ δ' ἀκέων παρὰ θῖνα» (Α 34)
«ἀκέων δαίνυσθε καθήμενοι» (φ 89)
«ἀκέουσα κάθησο» (Α 565).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀκέω ΙΙ
ο τ. ἀκέων της μετοχής χρησιμοποιείται στον Όμηρο ως επίρρημα. Βλ. ακή (ΙΙ).
ΠΑΡ. αρχ. ἀκεόντως.
Greek Monotonic
ἀκέων: -ουσα, (βλ. ἀκή II), μετοχικός τύπος, χρησιμοποιούμενος ως επίρρ. όπως το ἀκήν, ήσυχα, σιωπηλά, σε Όμηρ.· επίσης δυϊκ. ἀκεοντε, σε Ομήρ. Οδ.· αν και το ἀκέουσα απαντά στον Όμηρ., το ἀκέων όμως τίθεται και με θηλ. Ἀθηναίη ἀκέων ἦν, σε Ομήρ. Ιλ.· και μολονότι έχει δυϊκ. ἀκέοντε, το ἀκέων απαντά ακόμη και με ρήματα στον πληθυντικό.
Frisk Etymological English
-έουσα, -έοντε See also: ἀκή 2
Middle Liddell
[v. ἀκή II]
a participial form, used as adv. like ἀκήν, softly, silently, Hom.; also dual ἀκέοντε Od. —Though ἀκέουσα occurs in Hom., yet ἀκέων stands with fem., Ἀθηναίη ἀκέων ἦν Il.; and though he has dual ἀκέοντε, yet ἀκέων occurs with pl. Verbs.
Frisk Etymology German
ἀκέων: ἀκήν -έουσα, -έοντε
{akéōn}
Forms: hom. Ptz., auch ἀκέων unflektiert (vgl. Leumann Hom. Wörter 167 m. A. 16). Von finiten Formen nur der nachträglich hinzugeschaffene Opt. ἀκέοις (A. R. 1, 765).
Meaning: schweigend, stumm,
Derivative: Daneben ἀκήν hom. Adv. = ἀκέων, gewöhnlich im Ausdruck ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ. Später auch als Objekt ἀκὴν ἔχεν (Mosch. 2, 18), ἀκὴν ἦγες· ἡσυχίαν ἦγες H. Bei Pi. P. 4, 156 der Instrumental ἀκα. — Ableitungen: ἀκήνιον· ἥσυχον EM 48, 1, ἀκαλός (s. ἀκαλαρρείτης), ἄκασκα sive ἀκασκᾷ (s. d.).
Etymology: Damit lauten ab: ἦκα, ἤκιστος und, mit bewahrtem Spir. asper, ἥκιστος, ἥττων, s. dd. Unhaltbar über ἀκήν Prellwitz Glotta 19, 120f. (-ήν verstärkender Zusatz).
Page 1,52
