Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

agnosco: Difference between revisions

From LSJ

Cras amet qui numquam amavit quique amavit cras amet → May he love tomorrow who has never loved before; And may he who has loved, love tomorrow as well.

Pervigilium Veneris
(6_1)
 
(D_1)
Line 1: Line 1:
{{Lewis
{{Lewis
|lshtext=<b>agnosco</b>: (adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum ([[like]] cognĭtum from [[cognosco]]; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. ad, intens. -[[gnosco]], [[nosco]] (<br /><b>I</b> [[part]]. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; [[part]]. fut. [[act]]. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; [[class]].; used [[very]] freq. by [[Cicero]]).<br /><b>I</b> As if to [[know]] a [[person]] or [[thing]] [[well]], as having [[known]] it [[before]], to recognize: agnoscere [[always]] denotes a subjective [[knowledge]] or [[recognition]]; [[while]] cognoscere designates an objective [[perception]]; [[another]] [[distinction]] v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est [[soror]], [[was]] recognized by [[Orestes]] as his [[sister]], Pac. ap. Prisc. 887 P.: [[virtus]] cum se extollit et ostendit suum [[lumen]] et [[idem]] aspexit agnovitque in [[alio]], and [[when]] she has perceived the [[same]] in [[another]], and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100: id facillime accipiunt animi, [[quod]] agnoscunt, Quint. 8, 3, 71: cum se collegit ([[animus]]) [[atque]] recreavit, tum agnoscit [[illa]] reminiscendo, Cic. Tusc. 1, 24, 58: [[quod]] mihi de filiā gratularis, [[agnosco]] humanitatem tuam, id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, [[where]] Cic., [[speaking]] of [[himself]], says: Cognosce [[nunc]] humanitatem meam, [[learn]] from this, etc.): nomine audito [[extemplo]] agnovere virum, Liv. 7, 39: veterem amicum, Verg. A. 3, 82: matrem, id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse [[atque]] ibi agnosci, and is [[there]] recognized (by those [[who]] had [[already]] [[known]] him), Quint. 7, 2, 26: formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt, Tac. G. 5: agnoscent [[Britanni]] suam causam, id. Agr. 32: nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus, id. Or. 21: [[quam]] (tunicam) cum agnovisset [[pater]], Vulg. Gen. 37, 33.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>B</b> Transf., as a [[result]] of this [[knowledge]] or [[recognition]], to [[declare]], [[announce]], [[allow]], or [[admit]] a [[thing]] to be one's [[own]], to [[acknowledge]], [[own]]: qui mihi [[tantum]] tribui [[dicis]], [[quantum]] ego nec [[agnosco]] ([[neither]] can [[admit]] as [[due]] to me) nec [[postulo]], Cic. Lael. 9: natum, Nep. Ages. 1, 4: Aeacon agnoscit [[summus]] prolemque fatetur [[Juppiter]] esse suam, Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3: de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem? [[will]] [[you]] not [[acknowledge]] me as [[your]] [[general]]? Liv. 6, 7: agnoscere bonorum possessionem, to [[declare]] the [[property]] as one's [[own]], to [[lay]] [[claim]] to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. [[agnitio]], I.): agnoscere aes alienum, ib. 28, 5, 1: facti gloriam, Cic. Mil. 14 fin.: susciperem hoc [[crimen]], agnoscerem, confiterer, id. Rab. Perd. 6: [[fortasse]] [[minus]] expediat agnoscere [[crimen]] [[quam]] abnuere, Tac. A. 6, 8: sortilegos, Cic. Div. 1, 58, 132: et ego [[ipse]] me non esse verborum [[admodum]] inopem [[agnosco]], and I [[myself]] [[confess]], [[allow]], etc., id. Fam. 4, 4: id ego agnovi meo jussu esse [[factum]], id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt; si irascare, agnita videntur, Tac. A. 4, 34.—<br /><b>II</b> To [[understand]], recognize, [[know]], [[perceive]] by, from, or [[through]] [[something]]: ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito, Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35: ex fructu [[arbor]] agnoscitur, Vulg. Matt. 12, 33: [[inde]] agnosci potest vis fortunae, Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, [[you]] can recognize the praises of [[Augustus]], * Hor. Ep. 1, 16, 29: [[accipio]] agnoscoque deos, Verg. A. 12, 260 (cf. [[accipio]]): agniti dempsere sollicitudinem, Tac. H. 2, 68: Germanicus, quo [[magis]] agnosceretur, detraxerat [[tegimen]], id. A. 2, 21: terram non agnoscebant, Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to [[become]] acquainted [[with]], to [[know]]; to [[perceive]], [[apprehend]], [[understand]], [[discern]], [[remark]], see: [[quin]] puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere [[cantus]], Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Νῆα κατάστησον, ἵνα νωϊτέρην ὄπ ἀκούσῃς): haec dicta sunt subtilius ab Epicuro [[quam]] ut [[quivis]] ea possit agnoscere, [[understand]], id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19: alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, Plin. 29, 1, 8, § 19.
|lshtext=<b>agnosco</b>: (adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum ([[like]] cognĭtum from [[cognosco]]; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. ad, intens. -[[gnosco]], [[nosco]] (<br /><b>I</b> [[part]]. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; [[part]]. fut. [[act]]. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; [[class]].; used [[very]] freq. by [[Cicero]]).<br /><b>I</b> As if to [[know]] a [[person]] or [[thing]] [[well]], as having [[known]] it [[before]], to recognize: agnoscere [[always]] denotes a subjective [[knowledge]] or [[recognition]]; [[while]] cognoscere designates an objective [[perception]]; [[another]] [[distinction]] v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est [[soror]], [[was]] recognized by [[Orestes]] as his [[sister]], Pac. ap. Prisc. 887 P.: [[virtus]] cum se extollit et ostendit suum [[lumen]] et [[idem]] aspexit agnovitque in [[alio]], and [[when]] she has perceived the [[same]] in [[another]], and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100: id facillime accipiunt animi, [[quod]] agnoscunt, Quint. 8, 3, 71: cum se collegit ([[animus]]) [[atque]] recreavit, tum agnoscit [[illa]] reminiscendo, Cic. Tusc. 1, 24, 58: [[quod]] mihi de filiā gratularis, [[agnosco]] humanitatem tuam, id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, [[where]] Cic., [[speaking]] of [[himself]], says: Cognosce [[nunc]] humanitatem meam, [[learn]] from this, etc.): nomine audito [[extemplo]] agnovere virum, Liv. 7, 39: veterem amicum, Verg. A. 3, 82: matrem, id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse [[atque]] ibi agnosci, and is [[there]] recognized (by those [[who]] had [[already]] [[known]] him), Quint. 7, 2, 26: formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt, Tac. G. 5: agnoscent [[Britanni]] suam causam, id. Agr. 32: nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus, id. Or. 21: [[quam]] (tunicam) cum agnovisset [[pater]], Vulg. Gen. 37, 33.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>B</b> Transf., as a [[result]] of this [[knowledge]] or [[recognition]], to [[declare]], [[announce]], [[allow]], or [[admit]] a [[thing]] to be one's [[own]], to [[acknowledge]], [[own]]: qui mihi [[tantum]] tribui [[dicis]], [[quantum]] ego nec [[agnosco]] ([[neither]] can [[admit]] as [[due]] to me) nec [[postulo]], Cic. Lael. 9: natum, Nep. Ages. 1, 4: Aeacon agnoscit [[summus]] prolemque fatetur [[Juppiter]] esse suam, Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3: de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem? [[will]] [[you]] not [[acknowledge]] me as [[your]] [[general]]? Liv. 6, 7: agnoscere bonorum possessionem, to [[declare]] the [[property]] as one's [[own]], to [[lay]] [[claim]] to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. [[agnitio]], I.): agnoscere aes alienum, ib. 28, 5, 1: facti gloriam, Cic. Mil. 14 fin.: susciperem hoc [[crimen]], agnoscerem, confiterer, id. Rab. Perd. 6: [[fortasse]] [[minus]] expediat agnoscere [[crimen]] [[quam]] abnuere, Tac. A. 6, 8: sortilegos, Cic. Div. 1, 58, 132: et ego [[ipse]] me non esse verborum [[admodum]] inopem [[agnosco]], and I [[myself]] [[confess]], [[allow]], etc., id. Fam. 4, 4: id ego agnovi meo jussu esse [[factum]], id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt; si irascare, agnita videntur, Tac. A. 4, 34.—<br /><b>II</b> To [[understand]], recognize, [[know]], [[perceive]] by, from, or [[through]] [[something]]: ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito, Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35: ex fructu [[arbor]] agnoscitur, Vulg. Matt. 12, 33: [[inde]] agnosci potest vis fortunae, Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, [[you]] can recognize the praises of [[Augustus]], * Hor. Ep. 1, 16, 29: [[accipio]] agnoscoque deos, Verg. A. 12, 260 (cf. [[accipio]]): agniti dempsere sollicitudinem, Tac. H. 2, 68: Germanicus, quo [[magis]] agnosceretur, detraxerat [[tegimen]], id. A. 2, 21: terram non agnoscebant, Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to [[become]] acquainted [[with]], to [[know]]; to [[perceive]], [[apprehend]], [[understand]], [[discern]], [[remark]], see: [[quin]] puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere [[cantus]], Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Νῆα κατάστησον, ἵνα νωϊτέρην ὄπ ἀκούσῃς): haec dicta sunt subtilius ab Epicuro [[quam]] ut [[quivis]] ea possit agnoscere, [[understand]], id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19: alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, Plin. 29, 1, 8, § 19.
}}
{{Gaffiot
|gf=<b>agnōscō</b>⁸ (<b>adgn-</b>), nōvī, nĭtum, ĕre (ad, [[nosco]]), tr.<br /><b>1</b> reconnaître, percevoir, saisir : deum ex operibus [[ejus]] Cic. Tusc. 1, 70, reconnaître Dieu à ses œuvres ; ([[genus]] [[hoc]] orationis) quale sit, [[etiam]] ab imperitis agnoscitur Cic. Or. 209, la nature de ce genre de style [[est]] reconnue même par ceux qui ne sont pas du métier || [avec prop. inf.] [[mihi]] [[tantum]] dignitatis adjunxeris, ut [[eumdem]] te [[facile]] agnoscam fuisse in laude mea qui fueris in salute Cic. Fam. 2, 6, 4, tu me donneras un surcroît de considération assez grand pour que je reconnaisse que tu t’es montré dans la question de mon prestige le même que dans celle de mon retour d’exil<br /><b>2</b> reconnaître [qqn, qqch. déjà vu, déjà connu] : Gabinium si vidissent duumvirum, citius agnovissent Cic. Pis. 25, s’ils avaient vu [[Gabinius]] comme [[duumvir]], ils l’auraient [[plus]] vite reconnu ; fuit [[nonnemo]] qui agnosceret Thuym Nep. Dat. 3, 3, il se trouva qqn pour reconnaître [[Thuys]] ; vestitum, habitum civium [[agnosco]] ; facta, dicta, animos hostium [[video]] Liv. 28, 27, 4, au costume, à la tenue, je reconnais des concitoyens ; aux actes, aux [[propos]], aux sentiments, je vois des ennemis ; [[agnosco]] tuum morem istum Cic. Rep. 3, 47, je reconnais bien là ton goût habituel || [part. pass.] [[agnitus]] alicui, reconnu de qqn : Plin. 8, 208 ; 10, 207 ; Stat. Th. 5, 185<br /><b>3</b> reconnaître, admettre : [[quod]] [[mihi]] [[tantum]] tribui [[dicis]], [[quantum]] [[ego]] [[nec]] [[agnosco]] [[nec]] [[postulo]], [[facis]] [[amice]] Cic. Læl. 9, quand tu [[dis]] qu’on m’attribue tous ces mérites, et, pour mon [[compte]], je [[suis]] aussi loin de les reconnaître que de les revendiquer, tu agis en [[ami]] ; id [[ego]] agnovi [[meo]] jussu [[esse]] [[factum]] Cic. Fam. 5, 20, 5, j’ai reconnu que cela s’était fait par mon ordre ; cum agnoscas [[odium]] omnium [[justum]] Cic. Cat. 1, 17, du moment que tu reconnais que [[cette]] haine générale [[est]] légitime || [en part.] filium reliquerat ([[Agis]]) quem [[ille]] natum [[non]] agnorat Nep. Ages. 1, 4, ([[Agis]]) avait laissé un fils qu’il n’avait pas reconnu à sa naissance, cf. Liv. 45, 19, 11 ; Plin. Min. Ep. 10, 72 ; 10, 73 ; Suet. Cæs. 52 || [part. pass.] spreta exolescunt ; si irascare, agnita videntur Tac. Ann. 4, 35, [ces traits satiriques] méprisés, s’évanouissent dans l’oubli ; si l’on s’en fâche, on a l’air d’en reconnaître le bien fondé.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; agnōtus [[est]] = [[agnitus]] [[est]] Pacuv. 384 ; agnōturus = agniturus Sall. H. 2, 73 (cf. Diom. 388, 7 ; Prisc. Gramm. 10, 19 ; Serv. En. 4, 23 ) || formes syncopées : agnorat Nep. Ages. 1, 4 ; agnorunt Ov. M. 4, 55 ; F. 5, 90 ; agnosse Ov. M. 4, 613.
}}
}}

Revision as of 06:31, 14 August 2017

Latin > English (Lewis & Short)

agnosco: (adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum (like cognĭtum from cognosco; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. ad, intens. -gnosco, nosco (
I part. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; part. fut. act. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; class.; used very freq. by Cicero).
I As if to know a person or thing well, as having known it before, to recognize: agnoscere always denotes a subjective knowledge or recognition; while cognoscere designates an objective perception; another distinction v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est soror, was recognized by Orestes as his sister, Pac. ap. Prisc. 887 P.: virtus cum se extollit et ostendit suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio, and when she has perceived the same in another, and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100: id facillime accipiunt animi, quod agnoscunt, Quint. 8, 3, 71: cum se collegit (animus) atque recreavit, tum agnoscit illa reminiscendo, Cic. Tusc. 1, 24, 58: quod mihi de filiā gratularis, agnosco humanitatem tuam, id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, where Cic., speaking of himself, says: Cognosce nunc humanitatem meam, learn from this, etc.): nomine audito extemplo agnovere virum, Liv. 7, 39: veterem amicum, Verg. A. 3, 82: matrem, id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse atque ibi agnosci, and is there recognized (by those who had already known him), Quint. 7, 2, 26: formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt, Tac. G. 5: agnoscent Britanni suam causam, id. Agr. 32: nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus, id. Or. 21: quam (tunicam) cum agnovisset pater, Vulg. Gen. 37, 33.—
   B Transf., as a result of this knowledge or recognition, to declare, announce, allow, or admit a thing to be one's own, to acknowledge, own: qui mihi tantum tribui dicis, quantum ego nec agnosco (neither can admit as due to me) nec postulo, Cic. Lael. 9: natum, Nep. Ages. 1, 4: Aeacon agnoscit summus prolemque fatetur Juppiter esse suam, Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3: de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem? will you not acknowledge me as your general? Liv. 6, 7: agnoscere bonorum possessionem, to declare the property as one's own, to lay claim to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. agnitio, I.): agnoscere aes alienum, ib. 28, 5, 1: facti gloriam, Cic. Mil. 14 fin.: susciperem hoc crimen, agnoscerem, confiterer, id. Rab. Perd. 6: fortasse minus expediat agnoscere crimen quam abnuere, Tac. A. 6, 8: sortilegos, Cic. Div. 1, 58, 132: et ego ipse me non esse verborum admodum inopem agnosco, and I myself confess, allow, etc., id. Fam. 4, 4: id ego agnovi meo jussu esse factum, id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt; si irascare, agnita videntur, Tac. A. 4, 34.—
II To understand, recognize, know, perceive by, from, or through something: ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito, Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35: ex fructu arbor agnoscitur, Vulg. Matt. 12, 33: inde agnosci potest vis fortunae, Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, you can recognize the praises of Augustus, * Hor. Ep. 1, 16, 29: accipio agnoscoque deos, Verg. A. 12, 260 (cf. accipio): agniti dempsere sollicitudinem, Tac. H. 2, 68: Germanicus, quo magis agnosceretur, detraxerat tegimen, id. A. 2, 21: terram non agnoscebant, Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to become acquainted with, to know; to perceive, apprehend, understand, discern, remark, see: quin puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere cantus, Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Νῆα κατάστησον, ἵνα νωϊτέρην ὄπ ἀκούσῃς): haec dicta sunt subtilius ab Epicuro quam ut quivis ea possit agnoscere, understand, id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19: alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, Plin. 29, 1, 8, § 19.

Latin > French (Gaffiot 2016)

agnōscō⁸ (adgn-), nōvī, nĭtum, ĕre (ad, nosco), tr.
1 reconnaître, percevoir, saisir : deum ex operibus ejus Cic. Tusc. 1, 70, reconnaître Dieu à ses œuvres ; (genus hoc orationis) quale sit, etiam ab imperitis agnoscitur Cic. Or. 209, la nature de ce genre de style est reconnue même par ceux qui ne sont pas du métier