χρώς

English (LSJ)

ὁ, gen. χρωτός, dat. χρωτί, acc. χρῶτα (Att. χρώ only in Choerob.in Theod.1.248H.): Ep. and Ion.gen. χροός, dat. χροΐ, acc. χρόα (also in Lesbian, Sapph.Supp.10.6, al.), as always in Hom.and Hes., exc. gen. χρωτός in Il.10.575, acc.

   A χρῶτα Od.18.172, 179, Hes. Op.556; Emp. uses χρωτός, 76.3 (but χροΐ 100.17); Pi. uses χρωτί, χρῶτα, P.1.55, I.4(3).23(41); these forms are freq. in Trag., but Ion. dat. χροΐ occurs in S.Tr.605, and χροός, χροΐ, χρόα are freq. in E., Hec. 548, Med.1175, Ph.264, al. :—dat. χρῷ occurs in the phrase ἐν χρῷ v. infr.1.2 and in Sapph.2.10.—rare in Com.and Att. Prose.    I of the human body, skin or flesh, οὔ σφι λίθος χρὼς οὐδὲ σίδηρος Il.4.510; καὶ γάρ θην τούτῳ τρωτὸς χρώς 21.568; χρῶτ' ἀπονιψαμένη Od.18.172; ἀκρότατον δ' ἄρ' ὀϊστὸς ἐπέγραψε χρόα Il.4.139; ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ 13.501; λιλαιοένη χροὸς ἆσαι, of a spear, 21.168; κακὰ χροΐ εἵματ' ἔχοντα Od.14.506; χρῷ πῦρ ὐπαδεδρόμακεν Sapph.2.10; μύροις χρῶτα λιπαίνων Anaxil.18.1 (anap.): esp. flesh, opp. bone, φθινύθει δ' ἀμφ' ὀστεόφι χρώς Od.16.145; οὐδέ τί οἱ χρὼς σήπεται Il.24.414, cf. 19.33 (which usage is said by Gal. to have been Ionic, 18(2).435, with reference to Hp.Fract.9); τὸ δέρμα τοῦ χρωτός LXX Le.13.11, etc.; τοῦ χρωτὸς ἥδιστον ἀπέπνει Aristox.Fr.Hist.84: generally, one's body, frame, Pi.P.1.55, A.Fr.192.6 (anap.); χριμφθῆναι χροΐ Id.Supp.790 (lyr.); στεῖλαί νυν ἀμφὶ χρωτὶ . . πέπλους E. Ba.821, cf. S.Tr.605: pl., διὰ τί . . οἱ χρῶτες ὄζουσι; Arist.Pr.877b21; also κατεδήσαντο . . τοὺς ὑγιεῖς χρῶτας, ὡς τραυματίαι D.H.9.50.    2 ἐν χροΐ, or ἐν χρῷ, close to the skin, ἐν χροΐ κείρειν to shave close, Hdt.4.175; ἐν χρῷ κεκαρμένοι X.HG1.7.8; ἐν χρῷ κουριῶντας Pherecr. 30:—metaph., to the quick, ξυρεῖ γὰρ ἐν χρῷ τοῦτο S.Aj.786; ἐν χρῷ παραπλεῖν sail past so as to shave or graze, Th.2.84; τὴν μάχην συνάψαι ἐν χρῷ to fight at close quarters, Plu.Thes.27; ἡ ἐν χρῷ συνουσία close acquaintance, Luc.Ind.3: c. gen., ἐν χρῷ τινος close to, hard by a person or thing, τοῦ θώρακος (v.l. σώματος) Plu.2.345a; τῆς γῆς ib. 925b, Luc.Herm.5: abs., ἐν χρῷ near at hand, Id.Hist.Conscr.24, al.; cf. EM313.53, Hsch.    II the colour of the skin, complexion, μελαίνετο δὲ χρόα καλόν Il.5.354; τρέπεται χ. his colour changes, i. e. he turns pale, 13.279, cf. 17.733; ὠχρήσαντα χρόα Od.11.529; χρόα . . ἀμείβειν Parm.8.41; μεθίστη χρωτὸς . . φύσιν E. Alc.174; μεταλλακτῆρα πουλύπουν χροός Ion Trag.36; τί χρὼς τέτραπται; (paratrag.) Ar.Lys.127; φεῦγε δ' ἀπὸ χρώς Theocr.23.13; rare in Att. Prose, ἐπὶ τῷ χρωτὶ μέγα φρονεῖν X.Smp.4.54, cf. Oec.10.5: in Ion. Prose, of the colour of a finger, χροΐ δῆλα Pherecyd.Syr. ap.D.L.1.118 (v.l. χρωΐ, cf. Vorsokr.5i.44).    2 generally, colour, ἀμείβων χρῶτα πορφυρᾷ βαφῇ A.Pers.317; τὸν χρῶτα [μεταβάλλει] ὁ χαμαιλέων Arist.Mir.832b14; χρὼς αἵματος Orph.L.660.

German (Pape)

[Seite 1383] ὁ, gen. χρωτός, ep. u. ion. χροός, χροΐ, χρόα; so immer Hom., der nur einmal χρωτός, Il. 10, 575, u. χρῶτα Od. 18, 172. 179 hat, wie Hes. O. 558; der att. dat. χρῷ kommt nur in der einen Verbindung ἐν χρῷ vor, s. unten; den accus. χρῶ hat Sapph. 2, 10; vgl. χρόα, χροιά, χρῶμα; – die Oberfläche eines Körpers, bes. des menschlichen Leibes, dah. die Haut, auch der Leib selbst; οὔ σφι λίθος χρώς, οὐδὲ σίδηρος Il. 4, 510; καὶ γάρ θην τούτῳ τρωτὸς χρώς 21, 563; τῶν δὲ τράπετο χρώς, die Haut wandte, änderte, entfärbte sich, 17, 733, vgl. 13, 279; aber αἰεὶ τῷδ' ἔσται χρὼς ἔμπεδος, 19, 33, von dem todten Patroklus, dessen Leib Thetis gegen Verwesung zu sichern verspricht; vgl. οὐδέ τί οἱ χρὼς σήπεται 24, 414; φθινύθει δ' ἀμφ' ὀστεόφι χρώς Od. 16, 145; χρῶτ' ἀπονιψαμένη 18, 172; παιδὸς ἀπὸ χροὸς ἤρκεσ' ὄλεθρον Il. 15, 534; ἐγχείη ἱεμένη χροὸς ἄμεναι, ἆσαι, 21, 70. 168; ἀκρότατον δ' ἄρ' ὀϊστὸς ἐπέγραψε χρόα 4, 139; ἵεντ' ἀλλήλων ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ 13, 501, u. öfter so von Verwundungen; häufig auch περὶ χροῒ ἕννυσθαι, δύνειν, um die Haut od. den Leib anziehen, κακὰ χροῒ εἵματ' ἔχοντα Od. 14, 506; auch im Ggstz der Knochen, die Haut und das darunterliegende Fleisch, Od. 16, 145, s. oben; u. so bes. bei den Ioniern, Hippocr. – Χρῶτα λάμπει Pind. I. 3, 41, χροῒ θερμῷ N. 8, 28. – Haut und deren Farbe, Aesch. ἀμείβων χρῶτα πορφυρέᾳ βαφῇ Pers. 309; ὅπως μηδεὶς κείνου πάροιθεν ἀμφιδύσεται χροΐ Soph. Trach. 602; ἱδρὼς ἀνῄει χρωτί 764; ἵνα διασπάσωμαι καὶ καθαιμάξω χρόα Eur. Hec. 1126; ῥῖπτε ἀπὸ χροὸς ἱεροὺς στολμούς Troad. 257, und öfter; στεῖλαί νυν ἀμφὶ χρωτὶ πέπλους Bacch. 819, u. auch in dieser Form öfter; τί χρὼς τέτραπται Ar. Lys. 127; den plur. χρῶτας hat D. Hal. – Sprichwörtlich ἐν χρῷ, dicht an der Haut, wie κείρειν od. ξυρεῖν ἐν χροΐ, Her. 4, 175, das Haar dicht an der Haut kahl scheeren, Xen. Hell. 1, 7,8; ξυρεῖ ἐν χρῷ, es brennt auf der Haut, thut sehr weh, Soph. Ai. 773; ἐν χρῷ παραπλέοντες, ganz in der Nähe, Thuc. 2, 84; ἐν χρῷ μάχεσθαι, Mann an Mann kämpfen, ἐν χρῷ συνάπτειν μάχην Plut. Thes. 27; übh. ἐν χρῷ τινος, in der unmittelbaren Nähe wovon, dicht dabei, hart daran, vgl. C. F. Herm. Luc. de conscr. hist. 24 p. 158; Jac. Ach. Tat. p. 675; ἡ ἐν χρῷ συνουσία, vertrauter Umgang, enge Bekanntschaft, Luc. adv. ind. 3, u. in ähnlichen Vrbdgn öfters bei Sp. – Die Farbe der Haut od. des Leibes, wie das hom. χρὼς τρέπεται, die Gesichtsfarbe ändert sich, von Solchen, die plötzlich blaß werden, Il. 13, 279. 284. 17, 733 Od. 11, 529. 21, 413; – übh. die Farbe.

Greek (Liddell-Scott)

χρώς: ὁ, γεν. χρωτός, αἰτ. χρῶτα· Ἐπικ. καὶ Ἰωνικ. γεν. χροός, δοτ. χροΐ, αἰτ. χρόα, ὡς ἀείποτε παρ’ Ὁμ. καὶ Ἡσ., πλὴν τῆς γεν. χρωτὸς ἐν Ἰλ. Κ. 575, αἰτ. χρῶτα Ὀδ. Σ. 172, 179, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 554· ὁ Πίνδ. ἔχει χρωτί, χρῶτα, Π. 1. 107, Ι. 4(3). 40. οἱ τύποι οὗτοι εἶναι ὡσαύτως συχνοὶ παρὰ τοῖς Τραγ., ἀλλ’ ἡ Ἰων. δοτ. χροῒ ἀπαντᾷ παρὰ Σοφ. Τραχ. 609, καὶ οἱ τύποι χροός, χροΐ, χρόα, εἶναι συχνοὶ παρ’ Εὐρ.· - ὁ Ἀττ. τύπος τῆς δοτ. χρῷ ἀπαντᾷ ἐν τῇ φράσει ἐν χρῷ, ἴδε κατωτ. Ι. 2, ἡ δὲ Σαπφὼ 2. 10 ἔχει συνῃρ. αἰτ. χρῶ (ἀνθ’ ἧς ὁ Ahrens προτιμᾷ τὴν γραφὴν χρῶν). Ἡ λέξις εἶναι λίαν σπανία παρὰ τοῖς κωμ. καὶ τοῖς πεζογράφοις τῶν Ἀττ., ἴδε κατωτ., Κυρίως, ὡς τὸ χρόα (χροιά), χρῶμα, σημαίνει τὴν ἐπιφάνειαν παντὸς σώματος, μάλιστα τοῦ ἀνθρωπίνου, δέρμα, ἐπιδερμίς, οὔ σφι λίθος χρὼς οὐδὲ σίδηρος Ἰλ. Δ. 510· καὶ γάρ θην τούτῳ τρωτὸς χρὼς Φ. 568· χρῶτ’ ἀπονιψαμένη Ὀδύσ. Σ. 171 ἀκρότατον δ’ ἄρ’ ὀϊστὸς ἐπέγραψε χρόα Ἰλ. Δ. 139 ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ Ν. 501· ἐγχείη ... λιλαιομένη χροὸς ἆσαι Φ. 168· κακὰ χροῒ εἵματ’ ἔχοντα Ὀδ. Ξ. 506· μύροις ... χρῶτα λιπαίνειν Ἀναξίλας ἐν «Λυροποιῷ» 1· μάλιστα σημαίνει τὴν σάρκα, φθινύθει δ’ ἄμφ’ ὀστεόφι χρώς Ὀδ. Π. 145· οὐδὲ τί οἱ χρὼς σήπεται Ἰλ. Ω. 414, πρβλ. Τ. 33 (ἥτις χρῆσις λέγεται παρὰ Γαληνῷ ὡς ἰδιάζουσα εἰς τοὺς Ἴωνας συγγραφεῖς, πρβλ. Foës. Oec. Hipp.)· τὸ δέρμα τοῦ χρωτὸς Ἑβδ. (Λευ. ΙΓ΄ , 11, κτλ.)· - καθόλου, τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὀργανισμὸς αὐτοῦ, Πινδ. Π. 1.107, Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 192.6· χριμφθῆναι χροῒ ὁ αὐτ. ἐν Ἱκ. 790· στεῖλαι νῦν ἀμφὶ χρωτὶ ... πέπλους Εὐρ. Βάκχ. 821, πρβλ. Σοφ. Τραχ. 605· - ὁ πληθ. χρῶτες ἀπαντᾷ ἐν Ἀριστ. Προβλ. 4.12, 1, διὰ τί ... οἱ χρ. ὄζουσι; ὡσαύτως, κατεδήσαντο ... τοὺς ὑγιεῖς χρῶτας, ὡς τραυματίαι Διονύσ. Ἁλ. 9.50. 2) ἐν χροΐ, Ἀττ. ἐν χρῷ, πλησιέστατο πρὸς τὸ δέρμα, ἐν χροῒ κείρω, κουρεύω μέχρι τοῦ δέρματος, Ἡρόδ. 4.175· ἐν χρῷ κεκαρμένος Ξεν. Ἑλλ. 1.7, 8· ἐν χρῷ κουριῶντας Φερεκράτ. ἐν Ἀδήλ. 69· - μεταφορ., ξυρεῖ γὰρ ἐν χρῷ τοῦτο, ἐγγίζει πολύ, Σοφ. Αἴας 786· ἐν χρῷ παραπλέειν, παραπλέειν πλησιέστατο μέχρι ψαύσεως, πρβλ. Λατ. radere, Θουκ. 2.84· ἐν χρῷ συνάπτειν μάχην, συνάπτειν μάχην ἐκ τοῦ συστάδην, Πλουτ. Θησ. 27· ἡ ἐν χρῷ συνουσία, στενὴ γνωριμία ἢ σχέσις, (intus et in cute novi, Pers. Sat. 3. 30), Λουκ. πρὸς Ἀπαίδ. 3· - ὡσαύτως μετὰ γενικ., ἐν χρῷ τινος, πλησίον, πλησιέστατα πρός τι πρόσωπον ἢ πρᾶγμα, τοῦ θώρακος Πλούτ. 2.345Α· τῆς γῆς Λουκιαν. Ἑρμότ. 5· - ἀπολ., ἐν χρῷ (ὡσαύτως γράφεται καὶ ὑφ’ ἓν ἐγχρῷ ἢ ἐγχρῶ), ἐγγύς, πλησίον Πλούτ. 2.925C, Λουκ. Πῶς δεῖ Ἱστ. Συγγρ. 24, κ. ἀλλ.· ἴδε Ἐτυμ. Μέγ. 313.53, Ἡσύχ.· πρβλ. ἐγκυτί. ΙΙ. τὸ χρῶμα τῆς ἐπιδερμίδος, ἡ χροιά, χρὼς τρέπεται, τὸ χρῶμά του μεταβάλλεται, γίνεται ὠχρός, Ἰλ. Ν. 297., Ρ. 733, Ὀδ. Λ. 529· μελαίνετο δὲ χρόα καλὸν Ἰλ. Ε. 354· μεθίστη χρωτὸς ... φύσιν Εὐρ. Ἄλκ. 174· πρβλ. Ἴωνα παρ’ Ἀθην. 318Ε· τί χρὼς τέτραπται; (παρῳδία τραγικοῦ), Ἀριστοφ. Λυσ. 127· φεῦγε δ’ ἄπο χρὼς Θεόκρ. 23.13· σπάνιον ἐν τῷ πεζῷ Ἀττικῷ λόγῳ, ἐπὶ τῷ χρωτὶ μέγα φρονεῖν Ξεν. Συμπ. 4, 54, πρβλ. Οἰκ. 10, 5· ἀλλὰ σύνηθες παρὰ μεταγεν., οἷον παρὰ Πλουτ. 2) καθόλου, χρῶμα, ἀμείβων χρῶτα προφυρέᾳ βαφῇ Αἰσχύλ. Πέρσ. 317· τὸν χρῶτα μεταβάλλει ὁ χαμαιλέων Ἀριστ. περὶ Θαυμ. 30· χρὼς αἵματος Ὀρφ. Λιθ. 654. 3) μεταφ. ἐπὶ τοῦ ὕφους συγγραφέως, Εὐσ. Ἐκκλ. Ἱστ. 6.14. (Ὡςτὸ χρόα, χροιά, ἐκ τοῦ χράω Α, χραύω, ὃ ἴδε· - ἐντεῦθεν τὰ χρώζω, χρωτίζω).