πτύον

English (LSJ)

[ῠ], τό,

   A winnowing-shovel, fan, Il.13.588 (in poet. gen. πτυόφιν), A.Fr.210, S.Fr.1084, Theoc.7.156, Porph.Antr.35:—πτέον is Att. acc. to Ael. Dion.Fr.288, Poll.1.245, etc.

German (Pape)

[Seite 811] τό, die Wurfschaufel, mit der das ausgedroschene Getreide auf der Tenne in die Höhe geworfen wurde, um es von der Spreu zu reinigen, ὅτ' ἀπὸ πλατέος πτυόφιν μεγάλην κατ' ἀλωὴν θρώσκωσιν κύαμοι, Il. 13, 588, vgl. 5, 500; πρὸς πτύοις πεπλεγμένην, Aesch. frg. 192; Soph. frg. 931; Sp. πτέον; vgl. Lob. Phryn. 321. – Auch ein Getreidemaaß; davon δίπτυον, bei den Cypriern der halbe Medimnos, Hesych.

Greek (Liddell-Scott)

πτύον: τό, (πτύω) πτυάριον χρήσιμον εἰς λίκμησιν, Λατ. vannus δι’ οὗ ὁ σῖτος κατὰ τὸ ἁλώνισμα λικμίζεται, Ἰλ. Ν. 588 (ἐν τῇ ποιητ. γεν. πτυόφιν), Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 208, Σοφ. Ἀποσπ. 930, Θεόκρ. 7. 156· πρβλ. λικμός, λικμάω· - μνημονεύεται καὶ ὁ τύπος πτέον ὡς Ἀττικός, Αἴλ. Διον. παρ’ Εὐστ. 948. 19, πρβλ. Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 321. - Ἐκ τοῦ πτύον ἐγένετο τὸ δίπτυον, «δίπτυον· Κύπριοι μέτρον, οἱ δὲ τὸ ἡμιμέδιμνον» Ἡσύχ. ἐν λ. δίπτυον.

French (Bailly abrégé)

ου (τὸ) ; gén.-dat. épq. πτυόφιν;
pelle à vanner ; van.
Étymologie: DELG étym. hypoth. cf. lat. purus, la pelle à vanner servant aussi à nettoyer le grain.

English (Autenrieth)

gen. πτυόφιν: winnowing shovel or fan, used to throw up grain and chaff against the wind, Il. 13.588†.

English (Strong)

from πτύω; a winnowing-fork (as scattering like spittle): fan.

English (Thayer)

πτυου, τό, frequent in classical Greek from Homer down, Attic πτεον Winer s Grammar, 24 (perhaps from the root, pu, 'to cleanse'; cf. Curtius, p. 498f)), a winnowing-shovel (A. V. fan; cf. B. D. under the word Smith's Bible Dictionary, Agriculture, at the end; Rich, Dict. of Antiq., see under the words, ventilabrum, pala 2, vannus): Luke 3:17.

Greek Monotonic

πτύον: τό (πτύω), φτυάρι που χρησιμεύει για λίχνισμα, Λατ. vannus, με το οποίο το σιτάρι μετά το θέρισμα πεταγόταν αντίθετα προς τον άνεμο και καθάριζε από τα άχυρα, σε Ομήρ. Ιλ. (σε ποιητ. γεν. πτυόφιν), σε Θεόκρ.

Russian (Dvoretsky)

πτύον: τό веяльная лопата, веялка Hom., Aesch., Soph., Theocr., NT.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

πτύον -ου, τό, ep. gen. πτυόφιν, wan.

Frisk Etymological English

Grammatical information: n.
Meaning: winnowing-shovel (Ν 588, A., S. in Fr., Theoc.).
Other forms: acc. to Ael. Dion. a.o. (young)att. πτέον.
Derivatives: Dimin. πτυάριον n. (Hdn., EM) and δίπτυον Κύπριοι μέτρον, οἱ δε τὸ ἡμιμέδιμνον H.
Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
Etymology: Of old (s. Curtius 498) compared with Skt. pávate, punā́ti purify, a.o. of corn, then also with OHG fowen (PGm. *fawjan) sieve, purify corn (Prellwitz) (further WP. 2, 13, Pok. 827), which supposes secondary πτ- as in πτέρνη, πτίσσω. The form πτέον only mentioned by grammarians and by them explained as Att. is unexplained (acc. to Kalén Quaest. gramm. gr. 13 ff. from πτύον through spontaneous change υ > ε; on this Schwyzer 183 f.), if one does not accept old full grade (with second. πτύον after πτύω?; cf. Curtius l.c.). -- The variation prob. points to a Pre-Greek word (Furnée 314).