ἀκουστός
οὐκ ἐπιλογιζόμενος ὅτι ἅμα μὲν ὀδύρῃ τὴν ἀναισθησίαν, ἅμα δὲ ἀλγεῖς ἐπὶ σήψεσι καὶ στερήσει τῶν ἡδέων, ὥσπερ εἰς ἕτερον ζῆν ἀποθανούμενος, ἀλλ᾿ οὐκ εἰς παντελῆ μεταβαλῶν ἀναισθησίαν καὶ τὴν αὐτὴν τῇ πρὸ τῆς γενέσεως → you do not consider that you are at one and the same time lamenting your want of sensation, and pained at the idea of your rotting away, and of being deprived of what is pleasant, as if you are to die and live in another state, and not to pass into insensibility complete, and the same as that before you were born
English (LSJ)
ή, όν, A heard, audible, h.Merc.512, Hp.Insomn.86, Pl.Ti.33c, Phld.Herc. 698.20, etc.; opp. θεατός, Isoc.2.49. II that should be heard, with neg., δεινόν, οὐκ ἀ. S.OT1312, cf. E.Andr.1084.
Spanish (DGE)
-ή, -όν
• Prosodia: [ᾰ-]
1 audible, que se deja oír συρίγγων ἐνοπή h.Merc.512, ἀκουστὸν ποίησόν μοι ... τὸ ἔλεός σου haz llegar a mis oídos tu compasión LXX Ps.142.8, ὥστε μὴ μόνον ἀκουστοὺς (sc. μύθους) ἡμῖν γίγνεσθαι ἀλλὰ καὶ θεατούς Isoc.2.49, ἀκούειν τὰ ἀκουστά Hp.Vict.4.86, X.Cyr.1.6.2, Mem.1.4.5, cf. Pl.Ti.33c, τὰ ἀκουστὰ τῶν ὁρατῶν ... διακρίνει Ph.1.443.
2 que debe ser oído esp. en forma negativa δεινὸν οὐδ' ἀ. S.OT 1312, ἀκοῦσαι δ' οὐκ ἀκούσθ' ὅμως θέλω E.Andr.1084, cf. Fr.334.
3 que debe ser recibido con atención ἀκουστὰ ... δῶρα δαιμόνων E.Hel.663.
German (Pape)
[Seite 78] hörbar, Xen. Cyr. 1, 6, 2; Isocr. 2, 49 u. sonst.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qu’on peut ou qu’on doit entendre.
Étymologie: ἀκούω.
Russian (Dvoretsky)
ἀκουστός: [adj. verb. к ἀκούω слышимый, (у)слышанный (συρίγγων ἐνοπή HH; μῦθοι Isocr.): οὐκ ἀ. Soph., Eur. неслыханный, ужасный.
Greek (Liddell-Scott)
ἀκουστός: -ή, -όν, ῥηματ. ἐπίθ. τοῦ ἀκούω, ὁ δυνάμενος νὰ ἀκουσθῇ, ὁ ἀκουόμενος, Ὕμ. Ὁμ. εἰς Ἑρμ. 512, Πλάτ., κτλ.· κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ θεατός, Ἰσοκρ. 42C. II. ὅ,τι πρέπει νὰ ἀκουσθῇ, Σοφ.· Ο. Τ. 1312· ἀκοῦσαι δ’ οὐκ ἀκούσθ’ ὅμως θέλω, Εὐρ. Ἀνδρ. 1084.
Greek Monolingual
–ή, -ό (Α ἀκουστός, -ή, -όν)
αυτός που μπορεί να ακουστεί, να γίνει αισθητός με την ακοή
νεοελλ.
1. ξακουστός, φημισμένος, διάσημος
2. φρ. «έχω κάποιον ή κάτι ακουστά», γνωρίζω εξ ακοής, έχω ακούσει για κάποιον ή κάτι
αρχ.
(με άρν.) αυτός που δεν πρέπει ή δεν είναι δυνατόν να ακουστεί, ο ανήκουστος.
3. (Φυσ.) Ακουστός χαρακτηρίζεται ο ήχος που μπορεί να γίνει αντιληπτός από έναν φυσιολογικό ακροατή. Ακουστοί είναι οι ήχοι με συχνότητες από 20 ως 20.000 χερτζ που η έντασή τους περιλαμβάνεται μεταξύ 0 και 120 περίπου ντεσιμπέλ.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀκούω.
ΠΑΡ. ἀκουστικός
νεοελλ.
ακουστά, ακουστότητα].
Greek Monotonic
ἀκουστός: -ή, -όν, ρημ. επίθ. του ἀκούω,
I. αυτός που μπορεί να ακουστεί, ακουστός, ευδιάκριτος, σε Ομηρ. Ύμν., Πλάτ. κ.λπ.
II. αυτό που πρέπει να ακουστεί, σε Σοφ., Ευρ.
Middle Liddell
verb. adj. of ἀκούω
I. heard, audible, Hhymn., Plat., etc.
II. that should be heard, Soph., Eur.
